ଏ ପୃଥିବୀର ସବୁ ପ୍ରେମିକ ନିଶ୍ଚୟ ଜଣେ ଜଣେ କବି ନୁହଁନ୍ତି ! କିନ୍ତୁ ସବୁ କବି ଯେ ଜଣେ ଜଣେ ପ୍ରେମିକ ଏହା ନିରୁତା ସତ୍ୟ ! ଯାହା ବିତର୍କିତ ନୁହେଁ । ଈଶ୍ୱର ଓ ପ୍ରେମିକମାନେ ସବୁ ମୁହୂର୍ତରେ ପାଖାପାଖି ବାସ କରନ୍ତି । ତେଣୁ ଏ ସଂସାରର ଅମଙ୍ଗଳକାରୀ ଯେତେସବୁ ହଳାହଳ ବିଷକୁ ପାନ କରି ଈଶ୍ୱର ନୀଳକଣ୍ଠ ବନିଯିବା ଭଳି ପ୍ରେମିକମାନେ ଜୀବନର ଯେତେକ ଗୋପନ ଯନ୍ତ୍ରଣା ଏବଂ ପ୍ରତାରଣାକୁ ପାନ କରିନିଅନ୍ତି ।
ପ୍ରେମିକ ହେବାପାଇଁ ଜଣକୁ ସୁତରାଂ ପ୍ରଚୁର ଧୈର୍ଯ୍ୟ ଦରକାର । ପ୍ରତିଟଙ୍କାକୁ ହିସାବ କରୁଥିବା ଲୋକ ହୁଏତ ତା ’ଜୀବନ କାଳ ଭିତରେ କୋଟିପତି ହୋଇଯାଇପାରେ , ସେ କିନ୍ତୁ କେବେ କାହାର ପ୍ରେମିକ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ପ୍ରେମିକମାନେ କେବେ ଲାଭ -କ୍ଷତିର ହିସାବ କରନ୍ତି ନାହିଁ । ଲାଭ-କ୍ଷତିର ହିସାବ କରୁଥିବା ଲୋକ କେବେ ପ୍ରେମିକ ସାଜି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ ।
ସେମାନଙ୍କର ବଂଚିବାର ଶୈଳୀ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କଠାରୁ ଭିନ୍ନ । ସେମାନେ ଧ୍ୱଂସ ଦେଖନ୍ତି ନାହିଁ । ଦେଖନ୍ତି କେବଳ ପୃଥିବୀର ବିପୁଳ ଶୋଭା । ଯାହା ଅସରନ୍ତି ଏବଂ କ୍ଲାନ୍ତି ହୀନ । ହିଂସାରେବୁଡିଥିବା ଲୋକ ,ଅହଙ୍କାରୀ ,ମିଥ୍ୟାଚାରୀ ,କପଟୀ ଅସହିଷ୍ନୁ ,ଈର୍ଷୁକ ଏମିତି ସଂକୀର୍ଣ୍ଣମନା ଲୋକ କେବେ ଏ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ବ୍ୟାପକ ଶୋଭାକୁ ସର୍ନ୍ଦଶନ କରିପାରନ୍ତି ନହିଁ । ସେମାନେ ଅବଲୋକନ କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ ଏ ବିରାଟ ଦୁନିଆଁର ମଧୁମୟତାକୁ ।
ଗୋଟେ କିଶୋରୀ ଝିଅର ହସ ଭଳି କେତେ ସୁନ୍ଦର ଏ ପୃଥିବୀ ! ଯେଉଁଠିକି ପ୍ରେମ ଓ ଭଲପାଇବା ପାଇବା ଲାଗି ସ୍ୱର୍ଗରୁ ଗର୍ନ୍ଧବ ଏବଂ ଅପ୍ସରୀମାନେ ଓହ୍ଲାଇ ଆସନ୍ତି ଯାହା କବିମାନେ ବିଶ୍ୱାସ କରନ୍ତି । କେତେ ମଜୁଂଳ ବ’ି ମଣିଷର ଅନ୍ତର ! ସ୍ନେହ ,ପ୍ରେମ ଏବଂ ପ୍ରଣୟରେ ଭରପୂର ତାର ଅନୁଭବ !
ମଣିଷ ମଣିଷକୁ ଭଲପାଇଲେ ଏ ପୃଥବୀ ଲାଗେ କେତେ ଶୋଭାମୟ ! ସବୁ ସରିଗଲା ପରେ ବ’ିଯାହା ସରି ଯାଏ ନାହିଁ,ତାହା ତ’ ସଂପର୍କ ! ତାହା ତ’ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ । ୍ରପ୍ରେମିକ କବି ମାୟାଧର ମାନସିଂହ ଠିକ ଏଇ କଥାଟି କହିଥିଲେ । ଯେଉଁଠି ପ୍ରେମ ଅଛି ସେଠ ି ପ୍ରତାରଣା ନାହିଁ । ଯେଉଁଠି ରହିଛି ଅସୁମାରୀ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ ,ସେଠି ଦୁଃଖ ନାହିଁ କି ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ ନାହିଁ । ନାହିଁ ବି କିଛି ହରେଇ ଦେବାର ଆତଙ୍କ ଅବା ଅପ୍ରାପ୍ତିର ବିଡମ୍ବନା
ମାୟାଧର ମାନସିଂହ ପୃଥିବୀର ପ୍ରତିଟି ଦୃଶ୍ୟ ଏବଂ ସୃଷ୍ଟିରେ ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟକୁ ଏମିତି ନିରୀକ୍ଷଣ କରିଛନ୍ତି ।
ଭଗବାନ ଜଣେ ଚମତ୍କାର ଶିଳ୍ପୀ , ଯିଏ ଏତେ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ପାହାଡ ,ଝରଣା ,ଗଛ, ଆକାଶ ,ପକ୍ଷୀ ,ସକାଳ ,ଜହ୍ନରାତି ,ହସଲୁହ, ସୀମାହୀନ ଦିଗବଳୟର ସୌନ୍ଦର୍ଯ୍ୟ କୁ ଚିତ୍ରିତ କରିଛନ୍ତି ।
କେତେ ଶହ ବଷ୍ର୍ତଳେ ଗ୍ରୀସର ଦାର୍ଶନିକ ସକ୍ରେଟିସ ଏଥେନସ ନଗରୀର ଲୋକମାନଙ୍କୁ ଯାହାକୁ ସେ ଭେଟୁଥିଲେ , ଗୋଟେ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରୁଥିଲେ ୍େଯ-ଗୋଟେ ଜିନିଷ ସୁନ୍ଦର ବୋଲି ଆମେ ତାକୁ ସୁନ୍ଦର କହୁଛୁ ,ନା ଆମେ ତାକୁ ସୁନ୍ଦର କହୁଛୁ ବୋଲି ସେ ଜିନିଷ ସୁନ୍ଦର ?
କିନ୍ତୁ ଏକଥା ସତଯେ -ସୌନ୍ଦ୍ର୍ଯ୍ୟ ସବୁବେଳେ ଦର୍ଶକର ଚକ୍ଷୁରେ ହିଁ ଭରପୂର ହୋଇ ରହିଥାଏ ପଦାର୍ଥରେ ନୁହେଁ । ଦେଖି ଜାଣିଲେ ଯାଇ ଗୋଟେ ଜିନିଷ ଆମକୁ ନିବିଡ ଭାବରେ ଭଲ ଲାଗିଥାଏ । ତେଣୁ ଦେଖୁଥିବା ଲୋକର ଭାବନାରେ , ମାନସିକତାରେ , ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀରେ ସୁନ୍ଦରତା ରହିଥାଏ । ଜଣେ କବି ଏବଂଶିକାରୀ ଜଂଗଲକୁ ଯାଇ ଯଦି ଗୋଟେ କୃଷ୍ନସାରକୁ ଅବଲୋକନ କରିବେ , ଶିକାରୀ ତାକୁ କିପରି ଶିକାର କରାଯାଇ ପାରିବ ସେଇ ଯୋଜନାରେ ସେ ବୁଡି ରହିବ । କିନ୍ତୁ ଜଣେ କବି କୃଷ୍ନସାରର ଅନୁପମ ସୁନ୍ଦରତାରେ ମୁଗ୍ଧହୋଇ ତାକୁ ବର୍ଣନା କରିବା ଲାଗି ପ୍ରୟାସ କରିବ । ତେଣୁ ସବୁ କିଛି ନିର୍ଭର କରେ ଆମର ମାନସିକତା ଉପରେ ।
ଏକଦା ଦୂରଦର୍ଶନର ସାମ୍ବାଦିକ ଜଣେ ଅଭିନେତ୍ରୀଙ୍କୁ ତାଂକ ଛାତିରେ ପରିଧାନ କରିଥିବା ଅର୍ନ୍ତବସ୍ତ୍ରର ସାଇଜ ପଚାରିଥିଲେ ! ଏବଂ ତାର ଉତରରେ ଅଭିନେତ୍ରୀ ଜଣକ ଖୁବ ଚମତ୍କାର କଥା କହିଥିଲେ ଯେ ପ୍ରଥମେ ଆପଣ ଆପଣଙ୍କ ଦୃଷ୍ଟିଭଙ୍ଗୀ ( ଆଇ କ୍ୟୁ )ର ସାଇଜ କୁହନ୍ତୁ ।
ତାର ଅର୍ଥ କେଉଁ ଭାବନାରେ ସେସେଇ ବିଷୟରେ ଜାଣିବା ଲାଗି ଅଭିଳାଷୀ ? ପୁତ୍ର ହିସାବରେ , ପ୍ରେମିକ ହିସାବରେ , ସ୍ୱାମୀ ହିସାବରେ ,ବାପା ହିସାବରେ ନା ଅଲଗା କିଛି ?? ସୁତରାଂ ସବୁ ଦିଗରୁ ପର୍ଯ୍ୟାଲୋଚନା କଲେ ଆମକୁ ଏଇ ନିର୍ଯ୍ୟାସରେ ଉପନୀତ ହେବାକୁ ପଡିବ ଯେ ଯାହାର ଅନ୍ତର ସୁନ୍ଦର ସେ ହିଁ ଦୁନିଆଁକୁ କେତେ ସୁନ୍ଦର ଏବଂ ଚମତ୍କାର ଭାବରେ ପର୍ଯ୍ୟବେକ୍ଷଣ କରିପାରେ ଏବଂ ମୁକ୍ତକଣ୍ଠରେ କହିପାେ ର -ଆହା କି ବିପୁଳ ଶୋଭା ଭାସେ ଆଖିଆଗେ !!
ଏ ପୃଥିବୀର ଜିତି ଯାଇଥିବା ସବୁଲୋକ ସେଇ ଜିତିବା ଭିତରେ କେଉଁଠି ନା କେଉଁଠି ହାରି ଯାଇଛନ୍ତି !ତେଣୁ ଏଠି ଲାଭ-କ୍ଷତି ଖୋଜିବା ସଂପୂର୍ଣ ନିରର୍ଥକ । ପୃଥିବୀର ଅଧିକାଂଶ ଲୋକ ହାରି ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ କି ଜିତି ଯାଆନ୍ତି ନାହିଁ ।
ତେଣୁ ଜୀବନକୁ ଗଣିତ ଭଳି ପାଇବା ନପାଇବାର ହିସାବ ଭିତରକୁ ଫିଙ୍ଗିଦେଲେ ବଂଚିବାର ମଜା କେହି ବି ହରେଇ ଦେବ । ଜୀବନ ବଂଚିବାର ଅସଲ ବିଡମ୍ବନା ଖୁସିରେ ବଂଚି ନଜାଣିବା ! ନିଜକୁ ଭଲପାଇବା , ନିଜକୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା କରିବା ଶିଖି ନଥିଲେ କେହି କେବେ ବଂଚି ଜାଣେନା !
ଜୀବନ ଏମିତି ଏକଗହୀର ଗର୍ତ ତା ଭିତରକୁ ଯିଏ ପଶିଯାଏ ସେ ଆଉ ଜୀବନ୍ତ ଅବସ୍ଥାରେ ଫେରିପାରେନା । ତେଣୁ ଜୀବନକୁ ଭଲପାଇବାର ଅର୍ଥ ପ୍ରତିଟି ଜିନିଷକୁ ହିସାବ କରିବା ନୁହେଁ ! ବରଂ ସବୁ ଜିନିଷକୁ ସମାନ ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରିବା ! ଜଣେ କେମିତି ବଂଚିବ ସେକଥା ଯଦି ଭାବି ବସିବ ସେ ଆଉ ବଂଚିବ େତେବେଳେ ?
ଦୁନିଆଁରେ ବଂଚିଥିଲେ ଦୁଃଖ ,ସମସ୍ୟା ଆସିବ ହିଁ ଆସିବ ! କାରଣ ମଣିଷ ଏକ ସାମାଜିକ ପ୍ରାଣୀ । ତେଣୁ ପଶୁ ଓ ମଣିଷ ଭିତରେ ତଫାତ ଏତିକି ଯେ ପଶୁର କେବଳ ଦୁଃଖ ଥାଏ । ମଣିଷର କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖ ସହ ସମସ୍ୟା ବ’ି ଥାଏ । ଏବଂ କୌଣସି ବି’ ସମସ୍ୟାର ସମାଧାନ ଏତେ ଶୀଘ୍ର ହୁଏ ନାହିଁ । ତେଣୁ ସମସ୍ୟାକୁ ନେଇ ବିଚଳିତ ହେବା ବିଜ୍ଞତା ନୁହେଁ । ଜଣେ ଯଦି ସମସ୍ୟାରେ ନାହିଁ ତେବେ ସେ ନିଶ୍ଚୟଭୁଲ ରାସ୍ତାରେ ହିଁ ପଡିଯାଇଛି ।
ଏ ପୃଥିବୀରେ ସମସ୍ତଙ୍କର କିଛିନା କିଛି ଦୁଃଖ ଅଛି ! ତା ସହ ବି ଅଛି ସୁଖ । ତାକୁ କେବଳ ଅନୁଭବ କଲେ ହେଲା । ଜଣେ ଯଦି ିନିଜକୁ ସୁଖୀ ଭାବିବ ତାକୁ କେହି ଦୁଃଖ ଦେଇ ପାରିବେ ନାହିଁ । ଜଣେ ଯଦି ଦୁଃଖୀ ଅଛି ସେ କାହା କଥାରେ ସୁଖ ପାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଏଥିପାଇଁ ନିଜକୁ ପରିବର୍ତନ କରିବୁ ପଡିବ । ଏବଂ ଠିକ ଏକଥା ହିଁ କବି ମାନସିଂହ କହିଛନ୍ତି ।
ଜୀବନ ଓ ଜଗତର ଶୌଭାକୁ ବର୍ଣନା କରିବା ଏତେ ସହଜ ନୁହେଁ । ତାହା ସବୁବେଳେ ଅସରନ୍ତ ି ତେଣୁ”କେମନ୍ତେ ବର୍ଣିବିମୋର ମୁଗ୍ଧ ଅନୁଭବ” ଭାବଟି ନିଗିଡି ଆସିଛି । ଜୀବନ ବଂଚିବା ବାହାରେ ଆଉ ଜୀବନ ନାହିଁ । ତେଣ ଜୀବନର ପ୍ରତିଟି ମୁହୂର୍ତକୁ ଭରପୂର ଭାବରେ ଉପଭୌଗ କରିବା ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କୌଣସି ପ୍ରକାର ପଦପଦବୀ କି ପାର୍ଥିବ ସଂପତି ଜୀବନକୁ ସଫଳ ଓ ସୁନ୍ଦର କରିବାରେ ସମର୍ଥ ହୁଏ ନାହିା ଜୀବନକୁ ସୁଖରେ ଉପଭୌଗ କରାଯାଇ ପାରେ ଦୁଃଖରେ ବି’ ! ଜୀବନରେ ପ୍ରାପ୍ତିଏବଂ ଅପ୍ରାପ୍ତି ବୋଲି ଶେଷରେ କିିଛି ହେେ ଲ ପାର୍ଥକ୍ୟ ନାହିଁ । ତେଣୁ ପାଇବା ନପାଇବାର ଲାଭ କ୍ଷତି ହିସାବ କରି ଜୀବନ ବଂଚିବାର ତରିକାକୁ ବ୍ୟବସାୟ କରିଦେବା ଜଣେ ବୁ୍ଦ୍ଧିମାନର ପରିଚୟ ନୁହେଁ ।
୍ଣସେଥିପାଇଁ ଶ୍ରୀମା ମଧ୍ୟ ଗୋଟେ ଚମତ୍କାର କଥା କହିଥିଲେ ଯେ ଏ ଦୁନିଆଁରେ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ବଂଚିବା ପାଇଁ ସୁସ୍ଥ ଶରୀର ଏବଂ ସଦ୍ଦିଛାରେ ଭର୍ତି ଗୋଟେ ହୃଦୟ ଦରକାର ।
ମୁଁ ଯେଉଁ ପୃଥିବୀରେ ବଂଚୁଛି ଏବଂ ଯେଉଁମାନଙ୍କ ଗହଣରେ ବଂଚୁଛି ଯଦି ମୁଁ ସେମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ଶ୍ରଦ୍ଧାଶୀଳ ହୋଇ ପାରିବି ନାହିଁ ଏବଂ ସେମାନଙ୍କର କୌଣସି କାର୍ଯ୍ୟରେ ଆସି ପାରିବି ନାହିଁ ମୋର ବଂଚିବାର ଅସାର୍ଥକତା ସଇଠି ,ଏଭଳି ମନୋଭାବ ଜଣେ ମଣିଷକୁ ନିରହଙ୍କାରୀ ଏବଂ ଉଦାର କରିବାରେ ସାହାଯ୍ୟ କରେ । ଆଉ ତାର କେହି ଶତ୍ରୁ ରହନ୍ତି ନାହିଁ । ସେ ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସ୍ୱପ୍ନ ଓ ଭଲପାଇବା ବାନ୍ଟେ । ମା ପରି ସମସ୍ତଙ୍କୁ ସମାନ ଭାବରେ ସ୍ନେହ ଓ ସଦ୍ଦିଛା ପରଶେ । ଏ ପୃଥିବୀର ପ୍ରତିଟି ମଣିଷ ପରସ୍ପରକୁ ସମାନ ଭଲପାଇବା ଉଚିତ ।
ଏମିତି ବି ହୋଇ ନପାରେ ଜଣେ ଯେତେ ସୁନ୍ଦର ଭାବରେ ବଂଚିଲେ ମଧ୍ୟ ତାର ଶତ୍ରୁ ବାହାରିବେ ନାହିଁ । ବା ଜଣେ ଚେଷ୍ଟା କରି ସଭିଙ୍କୁ ସମାନ ଭଲପାଇପାରିବ ! ଶତ୍ରୁ ତ ସମସ୍ତଙ୍କର ଥାନ୍ତ,ି ସବୁ ଯୁଗରେ ଥାନ୍ତି । ସକ୍ରେଟିସ ,ଯୀଶୁ, ରାଧା, ସୀତା ସମସ୍ତଙ୍କର !
ତଥାପି ଆମକୁ ବଂଚିବାକୁ ହେବ । କାଦୁଅ ଭିତରେ ପଦ୍ମଫୁଲ ପବିତ୍ର ଥିବା ଭଳି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କର ହିଂସା,ଦ୍ୱେଷ ,ପ୍ରତି ନିର୍ବିକାର ରହିଲେ ନିଜକୁ ଶାନ୍ତି ଲାଗିବ । ନିଜର ଜୀବନ ମଧୁୁମୟ ହେବ !
ଜଣେ ଯେତେବେଳେ ଦୀର୍ଘଦିନ ଧରି ରୋଗ ଶ୍ଯ୍ୟାରେ ପଡିରହେ ସେତେବେଳେ େ ସ ଅନୁଭବ କରେ ଯେ ଏତେ କଷ୍ଟ ସ୍ୱୀକାର କରି ସେ ଯେଉଁ ଧନ ଅର୍ଜନ କରିଥିଲା ତାର ମୂୂଲ୍ୟ କିଛି ନାହିଁ । ତେଣୁ ସେ ଅନୁତାପ କରେ ୍େଯ ସେ କାହିଁକି ସୁସ୍ଥ ଥିଲା ବେଳେ ସମସ୍ତଙ୍କ ସହ ଗୋଟେ ସୁନ୍ଦର ସଂପର୍କ ନରଖି କୁଣ୍ଠାବୋଧ ଜୀବନ ବଂଚୁଥିଲା ?
ଜଣେ ଯେତେ ଧନଶାଳୀ ହେଉ ଯେତେ ଜ୍ଞାନୀ ହେଉ ସମସ୍ତଙ୍କ ଶେଷ ପ୍ରାପ୍ତି ହିଁ ଶୂନ୍ୟତା !ଶେଷକୁ ଆମେ ସମସ୍ତେ କିଛି ନପାଇବାଟାକୁ ପାଇବା । ତେଣୁ ଯାତ୍ରାରେ ଯେଉଁ ଆନନ୍ଦ ଲକ୍ଷ୍ୟ ପ୍ରାପ୍ତିରେ ସେ ଆନନ୍ଦ କାହିଁ ? ଜଣେ ପ୍ରଥମେ ବଂଚିବା ଶିଖୁ । ଏତେ ବଡ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡକୁ ଭ୍ରମଣ କରି ତାର ମହାନତା ଏବଂ ଉଦାରତାକୁ ଉପଲବ୍ଧି କରୁ । ଅନୁଭବ କରୁ ।
ଅର୍ଥ ପଛରେ ଦୌଡିଦୌଡି ଜୀବନକୁ ମଣିଷ ବିକଳାଙ୍ଗ ନକରୁ ! ଅବଶ୍ୟ ଏକଥା ସତ୍ୟ ଯେ ଆଜିର ଦୁନିଆଁରେ ଅର୍ଥ ଆୟ ନକଲେ ଆୟୁଷ ଥାଇ ବି ବଂଚି ହେବ ନାହିଁ । ତେଣୁ କେହି ବି ସାଧୁ ଉପାୟରେ ବହୁତ ଅର୍ଥ ଉପାର୍ଜନ କରୁ! କିନ୍ତୁ ଜୀବନର ଶେଷ ଏବଂ ମୁଖ୍ୟ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅର୍ଥ ରୋଜଗାର କରିବା ନହେଉ !ଜୀବନର ଅର୍ଥ ହେଉ କେବଳ ମଣିଷ ଭଳି ବଂଚିବା !
(ଏହା ଲେଖକଙ୍କ ନିଜସ୍ୱ ମତ ଅଟେ )
