କାହାର ବାଧ୍ୟବାଧକତାରେ କିମ୍ବା ତୁଚ୍ଛା ପ୍ରଶଂସା ପାଇଁ ଲେଖନ୍ତୁ ନାହିଁ

^{ଲେଖିକା – ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଚାନ୍ଦ୍
ଠିକଣା-ଅମୃତାୟନ, ୯ ଷ୍ଟେସନ ସ୍କୋୟାର, ଭୁବନେଶ୍ୱର-୧
ଜନ୍ମସ୍ଥାନ –ସୋନପୁର
ଜନ୍ମତାରିଖ-୨୩.୦୫.୧୯୭୪
ପ୍ରକାଶିତ ପୁସ୍ତକ -୧୫ଟି । ୭ଟି ଉପନ୍ୟାସ, ୬ଟି ଗଳ୍ପ ସଂକଳନ, ଗୋଟିଏ ଅନୁବାଦ, ଗୋଟିଏ ମିଳିତ ଉପନ୍ୟାସ ।
ସାରସ୍ୱତ ସମ୍ମାନ-କଥା ନବପ୍ରତିଭା ପୁରସ୍କାର, କିଶୋରୀ ଚରଣ ଉପନ୍ୟାସ ସମ୍ମାନ, ଯାଜପୁର ପୁସ୍ତକମେଳା ସମ୍ମାନ, ଆଇନା ଉପନ୍ୟାସ ସମ୍ମାନ, ଅମୃତାୟନ ଗଳ୍ପ ପୁରସ୍କାର, କଟକ ଲିଟଫେଷ୍ଟ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ଉପନ୍ୟାସ ସମ୍ମାନ, ସାଗରିକା ଗଳ୍ପ ସମ୍ମାନ, ରେବା ରାୟ ସ୍ମୃତି ସମ୍ମାନ, ପାହାଚ ଉପନ୍ୟାସ ସମ୍ମାନ ଏବଂ ଆହୁରି ଅନେକ ।}

ସାହିତ୍ୟର ଅନେକ ବିଭାଗ ଭିତରୁ ଆପଣ ଗଳ୍ପ ଓ ଉପନ୍ୟାସକୁ କାହିଁକି ବାଛିଲେ ?

ଲେଖାଲେଖି ଆରମ୍ଭ କଲାବେଳେ ମୁଁ ପ୍ରଥମେ କବିତା ଲେଖୁଥିଲି । ଧୀରେ ଧୀରେ ଲାଗିଲା ମୋର ଯାହା ବକ୍ତବ୍ୟ ତାକୁ ମୁଁ କବିତାର ସୀମିତ ପରିସର ମଧ୍ୟରେ ଫୁଟାଇ ପାରୁନାହିଁ । ମନର କଥା ଅଧା ରହିଯାଉଛି । ଏଥିପାଇଁ ବଡ କାନଭାସ ଦରକାର ଯାହା ଗଳ୍ପ ଏବଂ ଉପନ୍ୟାସ ପୂରଣ କରିପାରିବ । ତେଣୁ ଗଳ୍ପ ଲେଖିବାକୁ ମନସ୍ଥ କଲି । ୧୯୯୬ ମସିହାରେ ପ୍ରଥମ ଗଳ୍ପଟି କଥା ନବପ୍ରତିଭା ପୁରସ୍କାର ପାଇଲା ପରେ ଆଉ ପଛକୁ ଫେରି ଚାହିଁନଥିଲି । କିଛି ବର୍ଷ ପରେ ଗଳ୍ପରେ ମଧ୍ୟ ମନ ଶାନ୍ତି ହେଲାନି ତେଣୁ ଉପନ୍ୟାସ ଲେଖିବା ଆରମ୍ଭ କଲି ।

ଲେଖାଲେଖି କେବେଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କଲେ ଓ ଏହା ପଛରେ ପ୍ରେରଣା କିଏ?

ଏମିତି ଦେଖିଲେ ଲେଖାଲେଖି ମୋର ଆରମ୍ଭ ହୋଇଛି ପ୍ରାୟ ଷଷ୍ଠ ଶ୍ରେଣୀରୁ । ତାହା ଥିଲା ଛୋଟ ଛୋଟ ଭଜନ । ପରେ ତାହା ପରିବର୍ତ୍ତତ ହେଲା ଆଧୁନିକ କବିତାରେ-କଲେଜ ସମୟରେ । ଅନୁଭୂତି ପୋଖତ ହେଲାବେଳକୁ ଲକ୍ଷ୍ୟ କଲି ଗଳ୍ପ, ଉପନ୍ୟାସ ଇତ୍ୟାଦି ଲେଖିବାରେ ଏମିତି ମାତିଯାଇଛି ଯେ ପଛକୁ ଫେରିଚାହିଁବାକୁ ସମୟ ନାହିଁ ।
ମୋର ଲେଖାଲେଖି ପଛରେ ମୋ ପ୍ରେରଣା ମୁଁ ନିଜେ । ପ୍ରଚୁର ପଢାପଢି କରୁଥିବାରୁ ମନରେ ସ୍ୱତଃ ଆସିଯାଇଥିଲା ମୁଁ ବି କିଛି ଲେଖିବି । ତାପରେ ଲେଖିଚାଲିଲି । ଅବଶ୍ୟ ପରେ ସାଂଗସାଥୀ, ପରିବାର ଲେଖିବା ପାଇଁ କିଛି କିଛି ପ୍ରେରିତ କରିନାହାନ୍ତି ସେକଥା ନୁହେଁ । ତେବେ ମୋର ଧାରଣା ଲେଖକଟିଏ ନିଜେ ପ୍ରେରିତ ନ ହେଲେ ତାକୁ କେହି ପ୍ରେରିତ କରିପାରିବନି ଯାହା ମୋ ପକ୍ଷରେ ସତ ପ୍ରମାଣିତ ହୋଇଛି ।

ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ହିଁ ଜଣେ ଲେଖକ/ଲେଖିକାକୁ ପରମ ସନ୍ତାଷ ଦିଏ କି?

ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ଜଣେ ଲେଖକକୁ ସାମୟିକ ଖୁସି ଦେଇପାରେ ମାତ୍ର ପରମ ସନ୍ତୋଷ ଦେଇପାରିବନି । ବେଳେବେଳେ ଲେଖକକୁ ତାର ଯେଉଁ ଲେଖାଟି ସବୁଠୁ ଶ୍ରେଷ୍ଠ ମନେ ହୋଇଥାଏ ପାଠକକୁ ତାହା ଭଲ ଲାଗିନଥାଏ ଏବଂ ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ଲାଭ କରିଥିବା ଲେଖକର କୌଣସି ଲେଖା ତାକୁ ଆଦୌ ସନ୍ତୋଷ ଦେଇନଥାଏ ମଧ୍ୟ । ଏପରି ସ୍ଥଳେ କିପରି କହିବା ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ଲେଖକକୁ ପରମ ସନ୍ତୋଷ ଦେଇଥାଏ ବୋଲି? ତେବେ ପାଠକୀୟ ଆଦୃତି ତାକୁ ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ଉଚ୍ଛ୍ୱସିତ କରିଥାଏ ।

ଆପଣ “ସମ୍ବାଦ କଳିକା’ ନାମରେ ଖବରକାଗଜ ସମ୍ପାଦନା କରନ୍ତି । ତେବେ ଲକ୍ଷ୍ମୀ ଚାନ୍ଦ୍ ଜଣେ ଗାଳ୍ପିକା ଭାବରେ ବେଶୀ ଆନନ୍ଦିତ ନା ଜଣେ ସମ୍ପାଦିକା ଭାବରେ?

ସମ୍ବାଦ କଳିକା ଖବରକାଗଜର ସାହିତ୍ୟ ପୃଷ୍ଠାକୁ ମୁଁ ସଂପାଦନା କରିଥାଏ । ଏହା ପ୍ରାୟ ୫ବର୍ଷ ଧରି କରିଆସୁଛି । ମାତ୍ର ଆଜନ୍ମ ଗାଳ୍ପିକା ମୁଁ । ମୋ ଲେଖା ହିଁ ମୋତେ ଆନନ୍ଦ ଦେଇଥାଏ । ସଂପାଦନା ଏକ ଦାୟିତ୍ୱ ବୋଲି ମୁଁ ଚିନ୍ତା କରେ । ଯେତେଦିନ ଯାଏ ଦାୟିତ୍ୱ ମିଳୁଥିବ ସଂପାଦନା କରୁଥିବି । କିନ୍ତୁ ଗଳ୍ପ ଲେଖିବା ପାଇଁ ଅନ୍ତଃପ୍ରେରଣା ହିଁ ଯଥେଷ୍ଟ । ଯେତେଦିନ ବଂଚୁଥିବି ଲେଖୁଥିବି ।

ଆଇସିଏସ୍‍ଇ ପାଠ୍ୟକ୍ରମରେ ଆପଣଙ୍କ ଗଳ୍ପ “ମୁଖାଗ୍ନି ‘ ସ୍ଥାନିତ ହୋଇଛି । ବିଦ୍ୟାର୍ଥୀଙ୍କ ଠାରୁ କେବେ କୌଣସି ପ୍ରତିକ୍ରିୟା ପାଇଛନ୍ତି କି? ଯଦି ହଁ ତେବେ ସଂକ୍ଷେପରେ କହିବେ ।

ଫେସବୁକରେ ଯେତେବେଳେ ମୋ ଗଳ୍ପ \”ମୁଖାଗ୍ନି\’ ଆ.ସି.ଏସ୍‌.ଇ ନବମ ଏବଂ ଦଶମ ଶ୍ରେଣୀରେ ପଢାହେଉଥିବାର ପିଲାମାନେ ଜାଣିଲେ ବିଭିନ୍ନ ମାଧ୍ୟମ ଦେଇ ମୋ ସହ ସଂଯୋଜିତ ହେବାକୁ ଲାଗିଲେ । ମୋର କିଛି ବନ୍ଧୁ/ବାନ୍ଧବୀଙ୍କ ପୁଅ ଝିଅ ମୋତେ ଜାଣିଲା ପରେ ମୋ ସହ ସେଲ୍ଫି ଉଠାଇବାକୁ ଆଗ୍ରହ ପ୍ରକାଶ କଲେ । କେହି କେହି ଫୋନରେ କଥା ହେବାପାଇଁ ବାପା ମାଆଙ୍କ ସାହାରା ନେଲେ । ଏମିତି ଗୁଡାଏ ଛୋଟ ଛୋଟ ଅନୁଭୂତି ରହିଛି ଯାହା ମୋତେ ବେଳେ ବେଳେ ଖୁସି ଦିଏ ।

ନିଜର ଏତେ ସବୁ ପୁସ୍ତକ ଭିତରେ ଏମିତି କୌଣସି ପୁସ୍ତକ ଅଛି କି ଯେଉଁଥିରେ ଆପଣ ନିଜକୁ ଭେଟନ୍ତି?

ଲେଖକଟିଏ ପ୍ରାୟତଃ ନିଜକୁ ଲେଖୁଥାଏ । ସେହି ଦୃଷ୍ଟିରୁ ଦେଖିବାକୁ ଗଲେ ମୋର ସମସ୍ତ ଲେଖାରେ ମୁଁ ଭିନ୍ନ ଭିନ୍ନ ରୂପରେ ଉପସ୍ଥିତ ଥାଏ । ତେଣୁ ମୋର ସବୁ ପୁସ୍ତକରେ ମୁଁ ନିଜକୁ ହିଁ ଭେଟିଥାଏ ।

ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ଭବିଷ୍ୟତକୁ ନେଇ ଆପଣ କେତେ ଆଶାବାଦୀ?

ବହୁତ ଆଶାବାଦୀ । ଆଜି ନୂଆ ପିଲାମାନେ ଯେଭଳି ଲେଖୁଛନ୍ତି ମୋତେ ଲାଗୁଛି ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟର ଭବିଷ୍ୟତକୁ ନେଇ ଆଉ ସେତେଟା ଆତଙ୍କିତ ହେବା ଉଚିତ ନୁହେଁ । ଅବଶ୍ୟ ଆଜିକାର ପିଲାମାନେ ମାତୃଭାଷା ପ୍ରୀତି ପାଇଁ ଏତେ ଲେଖୁଛନ୍ତି ସେଇଟା ମନେ ହୁଏନା । ବରଂ ସେମାନେ ନିଜକୁ ଲେଖକ ବୋଲାଇବା ପାଇଁ ଅଧିକ ଯତ୍ନଶୀଳ । ଯାହା ବି ହେଉ କିଛିଟା ଲେଖା ହେଉଛି ତାହା ଆଶ୍ୱାସନାର ବିଷୟ ।

ଜଣେ ସମ୍ପାଦିକା ଭାବରେ ଆପଣ ଯୁବପିଢିଙ୍କୁ ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର ଦିଗରେ ବହୁତ ସାହାଯ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି । ତେବେ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟକୁ ନେଇ ଆପଣ ସେମାନଙ୍କୁ କ’ଣ ବାର୍ତ୍ତା ଦେବେ?

ଯୁବପିଢିଙ୍କୁ ମୁଁ ସବୁବେଳେ କହିଆସୁଛି ଓ କହୁଥିବି ସେମାନେ ପ୍ରଚାର ସର୍ବସ୍ୱ ନ ହୋଇ ଲେଖା ଲେଖି ପ୍ରତି ଆନ୍ତରିକ ଭାବେ ଧ୍ୟାନ ଦିଅନ୍ତୁ । ଲେଖିବା ପାଇଁ ଅନ୍ତରରୁ ଉଚ୍ଛ୍ୱାସ ଅନୁଭବ କଲେ ଲେଖନ୍ତୁ । କାହାର ବାଧ୍ୟବାଧକତାରେ କିମ୍ବା ତୁଚ୍ଛା ପ୍ରଶଂସା ପାଇଁ ଲେଖନ୍ତୁ ନାହିଁ । ଏହା ମାନସିକ ଶାନ୍ତି ଦେବ ନାହିଁ ।