କୌଣସି ଏକ ଧାରା ଭିତରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଗଲେ ପରିଧି କ୍ଷୁଦ୍ର ହୋଇଯାଏ

ଦିଲ୍ଲୀପ ବେହେରା
ଜନ୍ମ: ୦୫-୦୬-୧୯୮୮
ଠିକଣା: ରୁମ୍ ନଂ-୨୨୫ ସିନିୟର ରେସିଡେଣ୍ଟ ହଷ୍ଟେଲଏମ୍ କେ ସି ଜି ମେଡିକାଲ କଲେଜ ବ୍ରହ୍ମପୁର ଗଞ୍ଜାମ-୭୬୦୦୦୪

ପ୍ରକାଶିତ ପୁସ୍ତକ- ପାନ୍ଥଶାଳା (ଗଳ୍ପ ସଂକଳନ) – ପଶ୍ଚିମା ପ୍ରକାଶନୀ ୨୦୨୦ (୨ୟ ସଂକଳନ)
ଆସ୍ ଟ୍ରେ ( ଗଳ୍ପ ସଂକଳନ) – ପଶ୍ଚିମା ପ୍ରକାଶନୀ ୨୦୧୯
ଲେଭଲ୍ କ୍ରସିଂ ( କବିତା ସଂକଳନ) -ଶ୍ରଦ୍ଧା ପ୍ରକାଶନୀ ୨୦୧୭

ଆପଣ କବିତା ,ଗଳ୍ପ ସହ ନାଟକ ମଧ୍ୟ ଲେଖନ୍ତି । ସନ୍ତୁଷ୍ଟି କେଉଁଥିରେ ମିଳେ ?

ଗଳ୍ପକୁ ମୁଁ ସର୍ବଦା ପ୍ରାଥମିକତା ଦେଇ ଆସିଛି। ସନ୍ତୁଷ୍ଟି କଥା ଯଦି ପଚାରୁଛନ୍ତି ତେବେ ତାହା ନାଟକରୁ ସର୍ବାଧିକ ମିଳିଛି। ନାଟକରେ ତାଳି ଗାଳି, ନିନ୍ଦା ପ୍ରଶଂସା ତତକ୍ଷଣାତ୍ ମିଳିଯାଏ। ନାଟକର ଭଗବାନ ହେଉଛନ୍ତି ଦର୍ଶକ। ତାଙ୍କୁ କେବଳ ଶବ୍ଦ ଚାତୁରୀରେ ଭୂଆଁ ବୁଲାଇବା ସହଜ ନୁହଁ ।

ପେଶାରେ ଆପଣ ଜଣେ ଚର୍ମ ବିଭାଗର ଡାକ୍ତର । ଲେଖାଲେଖି ଦିଗରେ ମନୋନିବେଶ କରିବା ପଛର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କଣ ?

କୌଣସି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ରଖି କେବେବି କିଛି ଲେଖା ହୁଏନି। ଅପ୍ରକାଶ୍ୟ ରହିଯିବାର ଭୟ ମୋତେ ଲେଖାଏ। ଅନେକ କଥା ଅନୁଭବ କରିପାରେ ଅଥଚ କହିପାରେନି ବୋଲି ଲେଖେ।

ଆପଣଙ୍କର ପେଶା ଓ ନିଶା ଭିତରୁ ଆପଣଙ୍କୁ ଆତ୍ମତୃପ୍ତି କେଉଁଥିରୁ ମିଳେ ?

ପେଶା ପେଟ ପୋଷିବା ପାଇଁ। ନିଶାରେ ମଣିଷ ବଞ୍ଚେ, ଦୁଃଖ ଭୋଗେ ଆଉ ଖୁସି ମଧ୍ୟ ହୁଏ। ନିଶାରେ ଆତ୍ମତୃପ୍ତି ବି ଯେତିକି, ଅବଶୋଷ ବି ସେତିକି।ମୁଖ୍ୟତଃ ଯାହା ଯେମିତି କହିବାର ଇଚ୍ଛା ଥାଏ ସେମିତି ନ କହି ପାରିବାର ଅବଶୋଷ। 

ହଠାତ କବିତା ଲେଖା ବନ୍ଦ କରି ଗଳ୍ପ ଆଡକୁ ମନ ବଳେଇବା ପଛର କାରଣ କଣ?

କବିତା ଲେଖା ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ବନ୍ଦ କରିନି। ଦୀର୍ଘ ଦୁଇ ବର୍ଷ ପରେ ଏବେ ଏବେ ଗୋଟେ କବିତା ଲେଖିଛି। ସିଂହଭାଗ ସାହିତ୍ୟିକଙ୍କ ପରି ମୋର ମଧ୍ୟ ଲେଖାଲେଖି ଆରମ୍ଭ କବିତାରୁ। କିନ୍ତୁ ପରବର୍ତ୍ତୀ ସମୟରେ ମୋର ହୃଦବୋଧ ହେଇଛି, କବିତାର କାନଭାସ୍ ନିଜକୁ ପ୍ରକାଶ କରିବା ପାଇଁ କ୍ଷୁଦ୍ର ବୋଲି, କିମ୍ବା ଚୁମ୍ବକରେ କହିପାରିବାର କଳାଟେ ମୁଁ ଆୟତ୍ତ କରି ପାରିନି।

ଜଣେ ଡାକ୍ତର ହିସାବରେ ଆପଣ ପ୍ରତିଦିନ ଅନେକ ରୋଗୀଙ୍କ ସଂସ୍ପର୍ଶରେ ଆସୁଥିବେ । ସେମାନଙ୍କ ଦୁଃଖ, ଯନ୍ତ୍ରଣା କେବେ ଆପଣଙ୍କ ଲେଖାରେ ରୂପ ନେଇପାରିଚି କି ?

ମୁଁ ଡାକ୍ତରଟେ ହେଇ ନଥିଲେ ବୋଧହୁଏ ମଣିଷର ଦୁଃଖ, ଯନ୍ତ୍ରଣା, ଅସହାୟତାକୁ ଏତେ ନିବିଡ ଭାବରେ ଅନୁଭବ କରି ପାରିନଥାନ୍ତି।  ଟିକେ ଗହୀରେଇ ଦେଖିଲେ ସବୁ ରୋଗୀ ମୋତେ ଗୋଟେ ଗୋଟେ ପ୍ଲଟ୍ ଭଳି ଲାଗନ୍ତି।

ଆପଣଙ୍କ ଲେଖାର ଧାରା କିପରି ସେ ସମ୍ପର୍କରେ କିଛି କୁହନ୍ତୁ ।

ତାହା ହୁଏତ ମୋ ପାଠକମାନେ କହିପାରିବେ। କୌଣସି ଏକ ଧାରା ଭିତରେ ବନ୍ଧା ହୋଇଗଲେ ପରିଧି କ୍ଷୁଦ୍ର ହୋଇଯାଏ ବୋଲି ମୁଁ କୌଣସି ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ଧାରାର ଧାର୍ ଧାରେନି। ଜଣେ ଯେଉଁ ଧାରାରେ ବି ଲେଖୁନା କାହିଁକି ସମୟ ଏବଂ ଜୀବନ ବ୍ୟତୀତ ଆଉ କାହା କଥା କହି ପାରିବ ! 

ପେଶାରେ ନିଶା / ନିଶାରେ ପେଶା ପରସ୍ପର ପ୍ରତି କେବେ ବାଧକ ସାଜିଛନ୍ତି କି ?

ନା, କେବେ ନୁହଁ। ସାହିତ୍ୟ ଏକ ସାଧନା। ସେଥିପାଇଁ ଦୃଢ ମନୋବଳ ଏବଂ ଗଭୀର ନିଷ୍ଠା ଅପରିହାର୍ଯ୍ୟ। ଯିଏ ସାହିତ୍ୟକୁ ଥରେ ସାଧନା ଭାବରେ ଗ୍ରହଣ କରିନେବ ତା ପାଇଁ ସବୁ ବାଧା ତୁଛ।

ଆପଣଙ୍କ ସଫଳତା ର ଶ୍ରେୟ କାହାକୁ ଦେବେ ?

ମୁଁ କେତେଦୂର ସଫଳ ମୁଁ ଜାଣିନି। ମୁଁ ସଫଳ ବୋଲି ଯେବେ ଯିଏ କହିବ ତାକୁହିଁ ଦେଇଦେବି ସବୁ ଶ୍ରେୟ।

 ୨୦୧୧ ମସିହାରେ ‘କଥା ନବପ୍ରତିଭା ପୁରସ୍କାର ‘ ପାଇଥିଲେ ।ତାର ଅନୁଭୁତି କିପରି ଥିଲା ଓ କେଉଁ ଗଳ୍ପରେ ପୁରସ୍କାର ପାଇଁ ଚୟନ ହୋଇଥିଲେ?

କଥା ନବପ୍ରତିଭା ପୁରସ୍କାର ପ୍ରଥମ ଆନୁଷ୍ଠାନିକ ସ୍ବୀକୃତି ଥିଲା, ତେଣୁ ତାହାର ମହତ୍ୱ ଖୁବ୍ ବେଶୀ। ସବୁଠୁ ବଡ କଥାଟି ହେଲା ନବପ୍ରତିଭା ପୁରସ୍କାର ପାଇଁ ମନୋନୀତ ହୋଇଥିବା ଗଳ୍ପ ” ଆହତ  ବସନ୍ତ ” ପାଇଁ ମୋତେ ମିଳିଥିବା ଚିଠି ଏବଂ ଟେଲିଫୋନ ମାଧ୍ୟମରେ ପାଠକୀୟ ଶ୍ରଦ୍ଧା। ସେସବୁ ଚିରକାଳ ସ୍ମୃତି ଫରୁଆରେ  ସାଇତା ରହିବ। 

ଜାତୀୟ ସ୍ତରରେ ଆପଣଙ୍କର ଅନେକ ନାଟକ ମଂଚସ୍ଥ ହୋଇଚି । ତାର ଲୋକପ୍ରିୟତା କିପରି ରହିଛି ?

୨୦୧୪-୧୫ ମସିହା ପାଇଁ ବିଜ୍ଞାନ ନାଟକ “ସବୁଜ ମଣିଷ” ଜାତୀୟ ସ୍ତରରେ ଦିଲ୍ଲୀରେ ପ୍ରଦର୍ଶିତ ହୋଇଥିଲା।୨୦୧୬-୧୭ ରେ ନାଟକ ” ଭିନ୍ନ ଏକ ଭାରତ” ପୂର୍ବ ଭାରତୀୟ ବିଜ୍ଞାନ ନାଟକ ପ୍ରତିଯୋଗିତା ପାଇଁ ମନୋନୀତ ହୋଇଥିଲା ଏବଂ ଖୁବ୍ ପ୍ରଶଂସା ସାଉଁଟି ଥିଲା। ଏତଦବ୍ୟତୀତ ବେଶ୍ କିଛି ସାମାଜିକ ନାଟକ ରାଜ୍ୟର ବିଭିନ୍ନ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟ, ଭେଷଜ ମହାବିଦ୍ୟାଳୟ ସ୍ତରରେ ପ୍ରଦର୍ଶିତ ଏବଂ ପ୍ରଶଂସିତ ହେଇଛି। ନାଟ୍ୟକାରର ଜୀବନ ସବୁବେଳେ ନିଆରା। ସେ ପରିତୃପ୍ତି ସାମ୍ନାରେ ସବୁ ତୁଛ।