ସାହିତ୍ୟ ପଟକୁ କେମିତି ଢଳିଲେ ?
ଅର୍ଥନୀତିରେ ଅଧ୍ୟାପନା ବୃତ୍ତି ହେଲେ ବି ସାହିତ୍ୟ ସାଧନା ମୋର ପ୍ରବୃତ୍ତି । ପିଲାଦିନରୁ ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରତି ଅନୁରାଗ କିଛି ଲେଖିବା ପାଇଁ ପ୍ରଚୋଦିତ କରିଆସିଛି । ସାହିତ୍ୟାନୁରାଗୀ ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କ ପ୍ରେରଣା ଏ ଦିଗରେ ଅଧିକ ଉତ୍ସାହିତ କରିଛି ।
ଶବ୍ଦ ପରେ କାହାର ପାଖ ହେବାକୁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ?
ଏକ ସାର୍ଥକ ସୃଷ୍ଟି ପାଇଁ ଉପଯୁକ୍ତ ଶବ୍ଦସହ ଭାବ ଓ ପ୍ରସଙ୍ଗର ଅବତାରଣା ଗୋଟିଏ ଲେଖାକୁ ପରିପୃଷ୍ଟ କରେ ବୋଲି ମୋର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ମତ ।
ଆଧୁନିକ କବିତା କରିବାରେ କେଉଁ କେଉଁ ବେଦୀ ପ୍ରତି ଯତ୍ନବାନ ହେବାକୁ ପଡେ ?
ସାମ୍ପ୍ରତିକ ସମାଜରେ ଆମ ଚତୁର୍ପାଶ୍ୱରେ ଘଟୁଥିବା ଘଟଣାବଳୀ ଯେତେବେଳେ ମନକୁ ଆନ୍ଦୋଳିତ କରେ, ସ୍ୱତଃସ୍ଫୁର୍ତ୍ତ ଭାବେ ଅନ୍ତଃସ୍ୱରରୁ ଆତ୍ମପ୍ରକାଶ କରେ ଆଧୁନିକ କବିତା ।
କବିତା କୋଳରେ ବସିଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ କେବେ ଦେଖିଛନ୍ତି ?
ହଁ, ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସ୍ୱପ୍ନ ହିଁ କବିତାକୁ ଉଜ୍ଜୀବିତ କରିଥାଏ । କବିତାକୁ ନିବିଡ଼ ଭାବରେ ଭଲ ନ ପାଇ ତଥା ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ିକୁ କୋଳାଗ୍ରତ ନ କଲେ ସୃଜନଶୀଳ ସୃଷ୍ଟିଟିଏ ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରେନା ବୋଲି ଭାବେ ।
କବିତା ପଢିବା ଓ କବିତା କରିବା – ଆପଣ କେତେ ବ୍ୟବଧାନ ରଖନ୍ତି ?
କବିତା କରିବା ପାଇଁ ପଢ଼ିବା ଜରୁରୀ, କିନ୍ତୁ କବିତା ପଢ଼ିଲେ ଯେ କବିତା କରିହେବ, ସେମିତି କିଛି ମାନେନାହିଁ । କବିତା କରିବା ପାଇଁ ସାରସ୍ୱତ ସାଧନା ଜରୁରୀ ।
କବିତା ଲେଖିବ ସେମିତି,କେହି ବୁଝିପାରିବେନି ଯେମିତି-ଏ ବ୍ୟଙ୍ଗ୍ୟୋକ୍ତିକୁ କେମିତି ଦେଖନ୍ତି ?
କବିତା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଇଁ ପାରୁଥିବା ଦରକାର । ପ୍ରତ୍ୟେକ କବିତା ସବୁ ବର୍ଗର ପାଠକ ବୁଝିପାରିବେ କି ?
ଭାବ କୋଉଠୁ ପା’ନ୍ତି ?
ପାରିପାର୍ଶ୍ବିକ ପରିସ୍ଥିତି ତଥା ସମାଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ରିୟାକଳାପକୁ ନିକଟରୁ ଅନୁଭଵ କଲାପରେ ସେଇ ଚରିତ୍ର ଗୁଡ଼ିକ ଯେତେବେଳେ ଏକ ଦରଦୀ ହୃଦୟକୁ ଆନ୍ଦୋଳିତ କରେ, ଲେଖିବା ପାଇଁ ଭାବ ସ୍ୱତଃ ଗଜୁରୁଥାଏ ।
ସାହିତ୍ୟ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଦେଖିପାରେ ବୋଲି ଆପଣ କହିପାରନ୍ତି !
ନିଶ୍ଚିତ, ଏହା କେବଳ ଯେ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଦେଖିପାରେ ତାହା ନୁହେଁ, ଅବକ୍ଷୟମୁଖୀ ସମାଜର ପଥପ୍ରଦର୍ଶକ ମଧ୍ୟ ହେଇପାରେ ।
‘ଅପରାହ୍ଣର ଛାଇ’ର ଅନ୍ତଃସ୍ୱର କ’ଣ ?
“ବୟସର ଅପରାହ୍ଣରେ ଅବଶିଷ୍ଟ ଆୟୁଷର ଅୟୁତ ବେଦନା – ସମୟର ଚାଙ୍ଗୁଡ଼ିରେ ଜୀବନର ଶେଷପତ୍ର” ହିଁ ‘ ଅପରାହ୍ଣର ଛାଇ’ର ଅନ୍ତଃସ୍ଵର ।
ଅବଶିଷ୍ଟାଂଶରେ କିଛି ….
ସାହିତ୍ୟ ସାଧନା କରି ଦସ୍ୟୁ ରତ୍ନାକର ପାଲଟେ ମହର୍ଷି ବାଲ୍ମୀକି । କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ … ?