ପୁରା ନାମ- ଠିକଣା-ଗ୍ରାମ-ଗୋପାଳପୁର, ବ୍ଲକ-ଲାଞ୍ଜିଗଡ, ଜି-କଳାହାଣ୍ଡି
ପ୍ରକାଶିତ ପୁସ୍ତକ- ‘କୋହ’ ପ୍ରବନ୍ଧ ସଂକଳନ (ପ୍ରକାଶକ-ଶ୍ରୀରୂପା, ଭବାନୀପାଟଣା)
ସାରସ୍ୱତମନସ୍କ ହେବାରେ ଆପଣଙ୍କୁ ସମୟ କେବେ, କେମିତି ପୁଣି କେଉଁଠି ଛାଡିଥିଲା ?
ମୋର ସାରସ୍ୱତମନସ୍କ ହେବା ପଛର କାରଣ ମୋର ଦେଶ ହିଁ ଥିଲା, କହିବାକୁ ଗଲେ ସ୍କୁଲବେଳର ଦେଶଭକ୍ତି ଓ ସେଇ ସମୟର କାର୍ଗିଲ ଯୁଦ୍ଧର ଘନଘଟା ମୋତେ ଏକ ଦେଶଭକ୍ତି ଗୀତ ଲେଖିବାକୁ ପ୍ରେରଣା ଦେଇଥିଲା । ଯାହାକୁ ସ୍କୁଲର ସମସ୍ତ ପିଲା ପ୍ରାର୍ଥନା ପରେ ମିଳିତ ଭାବେ ଗାଇବା ମୋତେ ଉତ୍ସାହିତ କରିଥିଲା । ତେବେ ମୋର ପ୍ରଥମ କବିତା ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିଲା ସମ୍ବାଦ ଶିଶୁସାହିତ୍ୟ ପୃଷ୍ଠାରେ । ଆଉ ଗପଟିଏ ପ୍ରଥମେ ପ୍ରକାଶ ପାଇଥିଲା ପ୍ରଗତିବାଦୀ ଶନିବାରିୟ ସାହିତ୍ୟ ପୃଷ୍ଠାରେ । କବିତା ପଠନ ପାଇଁ ସର୍ବପ୍ରଥମ ମଂଚ ଓ ମାଇକ୍ ଦେଇଥିଲା ସର୍ବଶ୍ରୀ ସବାଖିଆ ସାହିତ୍ୟ ସଂସଦ । ଆଜି ବି ସାରସ୍ୱତମନସ୍କ ହେବାରେ ମୋର ପ୍ରବଳ ରୁଚି ରହିଛି ସତ କିନ୍ତୁ ସମାଲୋଚନାକୁ ପ୍ରବଳ ଭୟ । ସେଇଥିପାଇଁ ତ ମୋ ପାଖରେ ସୀମିତ ସାରସ୍ୱତ ସମ୍ବଳ । ଗୋଟିଏ ବୋଲି ପ୍ରବନ୍ଧ ସଂକଳନ ‘କୋହ’ ପ୍ରକାଶିତ ତଥା ଅଳ୍ପ ଚର୍ଚ୍ଚିତ ।
ଜଣେ ସାଲିସବିହୀନ ସଂସ୍କରଣ ଭାବେ ଆପଣଙ୍କୁ ଯୁବଗୋଷ୍ଠୀ ଆଗରେ ରଖେ । କ’ଣ କହିବେ?
ସାଲିସବିହୀନ ସଂସ୍କରଣ ହୁଏତ ହୋଇପାରେ, କିନ୍ତୁ ଯୁବଗୋଷ୍ଠୀ ଆଗରେ ରଖିବେ କି ନରଖିବେ ତାହା ମୋର ସାହିତ୍ୟ ସାଧନା ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରିବ, ସମୟ ନିର୍ଣ୍ଣୟ କରିବ । କାରଣ ବହୁ ପ୍ରତିଭା ସାଲିସ କରିନପାରି ଅନେକତ୍ର ପଛେଇଯାଆନ୍ତି । ଏହାର ଦୃଷ୍ଟାନ୍ତ ମଧ୍ୟ ବିରଳ ନୁହେଁ ।
ଆପଣଙ୍କ ସାହିତ୍ୟ ସାଧନାକୁ କେଉଁ ଆକାଶର ଛାଇ ମାଡେ ?
ଜୀବନ ଜଞ୍ଜାଳ, ଅନୁଭୁତି ଆକାଶର ଛାଇ ସାହିତ୍ୟ ସାଧନାକୁ ଜାବୁଡି ଧରେ । ଯାହା ମୋତେ ଆବୋରି ବସେ । ଆଉ ଯେତେବେଳେ ଘନଘୋର ବାଦଲ ମନ ଆକାଶରେ ଛାଇଯାଏ, କଲମ ବି ରହିଯାଏ । କମ୍ କହିଯାଏ, ଅଧିକ ସହିଯାଏ । ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରାଣଟି ବିଳପି ଉଠେ କିନ୍ତୁ ଲୁହ ଝରେ, ସ୍ୟାହି ଝରାଇପାରେନି । ଏ କ୍ଷେତ୍ରରେ ମୁଁ ଭାରି ସମ୍ବେଦନଶୀଳ । ଆଉ ମୋର ସମୁଦାୟ ଦୁର୍ବଳତା ଯେ ଏଇଠି ।
ଭାଷାକୁ ନେଇ ହେଉଥିବା ଜୀବନଚର୍ଯ୍ୟା ଉପରେ ଆପଣ କେତେ ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱଗ୍ରସ୍ତ?
ଦିନର ଚବିଶଘଣ୍ଟା ମଧ୍ୟରେ ଯେମିତି ବିଭିନ୍ନ ମୁହୂର୍ତ୍ତମାନ ଆସେ । ଠିକ୍ ସେମିତି ମୁଁ କହେ ଏକ ସାଧାରଣ ସରଳ ଭାଷା ଓ ମୋର ସାହିତ୍ୟ ସାଧନା ଜାରି ରହେ ଏକ ମାନକ ଭାଷାରେ । ଆମେ ସମସ୍ତେ ଜନ୍ମଠୁ ଏହି ଦୋହରା ଚରିତ୍ର ନିଭାଇଆସିଛୁ । ଗୋଟିଏ ମୋର ଦୈନନ୍ଦିନ ଚାଲିଚଳଣୀକୁ ସୁନିୟନ୍ତ୍ରିତ କରେ ଆଉ ଗୋଟିକ ମୋତେ ଲେଖକୀୟ ପରିଚୟ ଦିଏ । ଭାଷାକୁ ନେଇ ମୁଁ ନ୍ଦ୍ୱନ୍ଦ୍ୱଗ୍ରସ୍ତ ହୁଏନା ।
ପରିବାର କଳ ଓ ପାରିବାର କଳା- କେବେ କଲମ ସାମ୍ନାରେ ଏକତ୍ରିତ ହେବାର ଦେଖିଛନ୍ତି ?
ବଢିଆ ପ୍ରଶ୍ନଟେ । ପରିବାର କଳ ନଥିଲେ ପାରିବାର କଳା କୋଉଠୁ ଆସିବ ଯେ ? ପରିବାର କଳ ତ ଆମକୁ ପାରିବାର କଳା ଶିଖାଇଥାଏ । ବୟସର ଅପରାହ୍ନରେ ଥିବା ମାଆର ଅଭୟ କାନିପଣତ, ଏଇମାତ୍ର ଗୁରୁଣ୍ଡି ଶିଖୁଥିବା କୁନିପୁଅର ଧାରେ ହସ, ଆଉ ମୋର ଯାବତୀୟ ସୁଖ-ସ୍ୱାଚ୍ଛନ୍ଦ୍ୟ ଦୁଃଖ ଓ ଦୈନ୍ୟକୁ ବାଣ୍ଟିନେବାର ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ବହନ କରି ଚାଲିଥିବା ପତ୍ନୀ ହିଁ ମୋର ପରିବାର କଳ ଓ ପାରିବାର କଳା । ଏହା ତ ଜୀବନ ରୂପକ ସାହିତ୍ୟ । ପରୋକ୍ଷରେ ଓ ପ୍ରତ୍ୟକ୍ଷରେ ଏମାନେ ହିଁ କଲମ ସାମ୍ନାରେ ଏକତ୍ରିତ ହୋଇଯାଆନ୍ତି ।
ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରବନ୍ଧ ସଂକଳନର ପ୍ରଚ୍ଛଦ ଏଯାଏଁ ବି କହୁଥିବାର ଶୁଣିପାରନ୍ତି?
ନିଶ୍ଚିତ ଭାବେ ଆଜ୍ଞା । କିଏ ବା ଜନ୍ମିତ ସନ୍ତାନର ସ୍ୱରକୁ ଅଣଦେଖା କରିପାରେ । ଓଡିଆ ଭାଷାକୁ ମାନ୍ୟତା ଦେବାନେଇ ଯେତେବେଳେ ଆନ୍ଦୋଳନର ଘନଘଟା ଚାଲିଥିଲା । ସେଇ ସମୟ ଅବଧି ମଧ୍ୟରେ ସବୁତକ ପ୍ରବନ୍ଧ ଲେଖିଥିଲି । ଓଡିଶାର ଏକମାତ୍ର ସାହିତ୍ୟଭିତ୍ତିକ ସମ୍ବାଦପତ୍ର ସାହିତ୍ୟକଥାର ସଂପାଦକୀୟ ପୃଷ୍ଠାରେ ସେସବୁ ପ୍ରକାଶିତ ହୋଇଥିଲା । ସେସବୁ ସଂକଳିତ କରିବାର ଇଛା ହିଁ ଏହାକୁ ପୁସ୍ତକର ରୂପ ଦେଇଥିଲା । ତେବେ ପୁସ୍ତକ ପ୍ରକାଶନ ଓ କଥାକୁହା ପ୍ରଚ୍ଛଦ ଅଙ୍କନରେ ବିଶିଷ୍ଟ ସାହିତ୍ୟିକ, ଗାଳ୍ପିକ ଓ ସଂପାଦକ ସୁକାନ୍ତ ସାହୁଙ୍କ ଅବଦାନ ଅନସ୍ୱୀକାର୍ଯ୍ୟ ।
ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମଓ ସାହିତ୍ୟ- ସଂକ୍ଷେପରେ କଣ କହିବେ?
ସାହିତ୍ୟ ସର୍ବଦା କାଳଜୟୀ । ସାହିତ୍ୟର ସମକକ୍ଷ ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମ ହୋଇପାରିବ ନାହିଁ । ତେବେ ସାହିତ୍ୟର ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର ପାଇଁ ଏହା ସର୍ବୋତ୍ତମ ମାଧ୍ୟମ ଭାବେ ଉଭା ହୋଇଛି । ପାଠାଗାର, ଖବରକାଗଜ, କାଗଜ ଓ କଲମର ବିକଳ୍ପ ଭାବେ ସାମାଜିକ ଗଣମାଧ୍ୟମ ଆଜି ସେସବୁର ସ୍ଥାନ ଦଖଲ କରିବାକୁ ଆଗେଇ ଆସିଲାଣି । ତେବେ କ୍ଲାଉଡ୍ ବା ମେଘ ଭରସାରେ ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରସାରିତ ହୋଇପାରେ କିନ୍ତୁ ତାର ସ୍ଥାନ ନେଇପାରିବ ନାହିଁ ।
ସାହିତ୍ୟିକଙ୍କ ‘କିଛିଦିନ ନିରବତା’ କହିଲେ କେଉଁ କେଉଁ କଥା ଛଳଛଳ ଲାଗନ୍ତି ?
ଗୋଟେ ଅପ୍ରାପ୍ତି, ଗୋଟେ ଅବସୋସର ଆକ୍ତାମାକ୍ତା ପଣରେ ସନ୍ତୁଳି ହେବା । ନିଜ ନିଜର ପ୍ରିୟ ଚରିତ୍ରମାନେ ଆସୁଥିବେ, ଯାଉଥିବେ ହେଲେ ଧରା ଦେଉନଥିବେ । ସେ ଅବ୍ୟକ୍ତ ବେଦନା ଠିକ୍ ଦେଖି ହୁଏ ଅନ୍ୟକୁ ଦେଖେଇ ନହେବା ଭଳି ।
ପାଠକଙ୍କ ସହ ମୁହାଁମୁହିଁ ହେଲେ ସୁଶୀଲ ବାଗଙ୍କ ସ୍ୱର କେମିତି ହୋଇପାରେ ?
ପାଠକଙ୍କୁ ସାମ୍ନା କଲାବେଳେ ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନର ସମ୍ମୁଖୀନ ହୋଇପାରେନି ବୋଲି ମୋର ସୃଷ୍ଟି ସୀମିତ । ପାଠକ ତ ଜଣେ ଲେଖକର ସର୍ବସ୍ୱ । ନିଜକୁ ଜଣେ ପାଠକ ଭାବେ ନିର୍ମମ ସମାଲୋଚନା କରେ ବୋଲି ବହୁ ଲେଖା ଅଧାରେ ରହିଯାଏ, ନହେଲେ ଚିରାହୁଏ, ଡଷ୍ଟବିନ୍ରେ ଫୋପଡାଯାଏ । କମ୍ପ୍ୟୁଟରରେ ଟାଇପ ପରେ ବି ଡିଲିଟ୍ ହୁଏ ।
-ସମାଚାର ଜଷ୍ଟ କ୍ଲିକ୍ କର୍ତ୍ତୃପକ୍ଷ ମୋର ସାକ୍ଷାତକାର ପାଇଁ ପଦକ୍ଷେପ ନେବା ମୋ ପାଇଁ ଏକ ଆଶୀର୍ବାଦ ସ୍ୱରୂପ । ଏଣୁ ସମାଚାର ଜଷ୍ଟ କ୍ଲିକ୍ର ସଂପାଦକ ଓ ପ୍ରିୟକବି ବିରଞ୍ଚି ନାରାୟଣ ମୁଣ୍ଡଙ୍କୁ କୃତଜ୍ଞତା ପ୍ରକାଶ କରୁଛି ।
