Tuesday, February 11, 2025
Homeମିଶୁ ମୋର ଦେହ ଏ ଦେଶ ମାଟିରେ
Array

ମିଶୁ ମୋର ଦେହ ଏ ଦେଶ ମାଟିରେ

ଦେଶକୁ ଭଲପାଇବାର ଅର୍ଥ ଜାତୀୟ ସଂଗୀତ ବାଜୁଥିଲେ ତାକୁ ସମ୍ମାନ କରିବାର ବାହାନାରେ ଚୁପଚାପ୍ ଠିଆ ହୋଇଯିବାଟା’ ନୁହେଁ । ଦେଶକୁ ଭଲପାଇବାର ଅର୍ଥ ରାସ୍ତା କଡରେ ଗଛଟିଏ ଲଗାଇବା ହୋଇପାରେ ,ପଡୋଶୀକୁ ବିପଦରେ ସାହାଯ୍ୟକରିବାଟାବ’ି ହୋଇପାରେ । ଅନ୍ୟକୁ ଭଲନପାଇ ,ଅନ୍ୟର ସହଯୋଗ ବା ଉପକାର ନକରି ଜଣେ ଦେଶସେବା କିପରି ବା କରି ପାରିବ ?


ନେତା ହେବାଟା ଦେଶସେବା ନୁହେଁ । ନେତା ନହେଲେ ଦେଶସେବା କରିହୁଏ ନାହିଁ କି ? ଯେଉଁମାନେ ଦେଶସେବା କରିବାର ଛଳନାପୂର୍ଣ କଥା କହି ଭୋଟ ମାଗନ୍ତି ସାଧାରଣ ଜନତାଙ୍କ,ୁ ସେମାନେ ଦେଶସେବା କରନ୍ତି ନାହିଁ । ସେମାନେ ଦେଶକୁ ଲୁଟନ୍ତି । ଶୋଷଣ କରନ୍ତି । ଦେଶସେବା କରିବା ପାଇଁ ପ୍ରକୃତରେ ନେତା ହେବା ଜରୁରି ନୁହେଁ । ମହାତ୍ମା ଗାନ୍ଧୀ ହୁଅନ୍ତୁ କି ମଦର ଟେରେସା ଏମିତି କେତେ ମହାମାନବ ଅକୁଣ୍ଠ ଭାବରେ ଦେଶସେବା କରିଥିଲେ । କିନ୍ତୁ ସେମାନେ କେବେ ନେତା ହୋଇ ନଥିଲେ । ନେତା ହେବାଟା ଆଜିକାଲି ଏକ ରାଜନୈତିକ ବାଣିଜ୍ୟ ।


ଆମ ଦେଶରେ ବହୁତ ଲୋକ ଅଛନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ କି ପାକିସ୍ତାନ ସହ ଭାରତର କ୍ରିକେଟ ମେଚ ଦେଖି ଦେଶପ୍ରେମୀ ସାଜନ୍ତି । ଯାହା କି ଏଦେଶର ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟ । ବୁଢାବାପା ଦିନତମାମ କ୍ଷେତରେ ଖଟୁଥିବ ଏବଂ ଯବାନ ପୁଅ କ୍ଲବ ଘରେ ବସି କ୍ରିକେଟ ମେଚ ଦେଖି କହୁଥିବ ମୁଁ ଦେଶକୁ ଭଲପାଏ ।
ଦେଶପାଇଁ ନୁହେଁ ଜଣେ ପ୍ରକୃତରେ ନିଜପାଇଁ ଚିନ୍ତାକରୁ । ନିଜର ଉନ୍ନତି ବିଷୟରେ ଚିନ୍ତାକରି ସେଇ ଅନୁସାରେ କା୍‌ର୍ଯ୍ୟକରୁ । ତାର ଅଜାଣତରେ ଦେଶସେବା ହେଇଯିବ । ରାମକୃଷ୍ନ ପରମହଂସ ବି’ ବିବେକାନନ୍ଦଙ୍କୁ ଠିକଏଇକଥା କହିଥିଲେ । ଦେଶ ରସାତଳକୁ ଭାସିଗଲା ବେଳେ , ଲୋକେ ଅନାହାରରେ ଛଟପଟ ହେଉଥିବା ବେଳେ କୌଣସି ବୃକ୍ଷତଳେ ବସି ଧ୍ୟାନ କରିବା ସନ୍ନ୍ୟାସୀର ଧର୍ମ ନୁହେଁ । ଏଥିପାଇଁ ଆମକୁ ସଂଗ୍ରାମ କରିବାକୁ ହେବ । ଦାରିଦ୍ର‌୍ୟ ବିରୋଧରେ , ଅଶିକ୍ଷା ବିରୋଧରେ ,ରୋଗ ବିରୋଧରେ ଏବଂ ଏହା ହିଁ ହେବ ଆମର ଦେଶପ୍ରେମ । ଗୋପବନ୍ଧୁ ଦାସ ଏଇକଥା କହିବାକୁ ଯାଇ କହିଥିଲେ –ମିଶୁ ମୋର ଦେହ ଏଦେଶ ମାଟିରେ , ଦେଶବାସୀ ଚାଲି ଯାଆନ୍ତୁ ପିଠିରେ ।”


ଗୋପବନ୍ଧୁ ଦାସ ତେଣୁ ଏକ ସାଧାରଣ ଜୀବନ ବଂଚୁ ନଥିଲେ । ଅତି ସାଧାରଣ ମଣିଷ ମାନଙ୍କ ଭଳି ନିଜର ଦୁଃଖ ଏବଂ ସମସ୍ୟାରେ ଘାନ୍ଟିହୋଇ ହୋଇ ଅନ୍ୟର ଦୁଃଖଦେଖି ଆଖିବୁଜି ଦେଇ ନଥିଲେ । ବରଂ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ଦୁଃଖରେ ସେ ବିଚଳିତ ହେଇ ଯାଉଥିଲେ । ଅନ୍ୟର ଦୁଃଖରେ ନିଜକୁ ସାମିଲ କରିଦେଇ ସେ ଆପଣାର ସମସ୍ତ ବିଡମ୍ବନାକୁ ପାଶୋରି ଦେଉଥିଲେ । ଏହି ମହାନତା , ଏହି ଉଦାରତା ଦେଶପ୍ରେମ ନୁହେଁ କି ? ରାସ୍ତାରେ ବାଟଭୁଲି ଯାଇଥିବା ଗୋଟେ ଅନ୍ଧକୁ ସାହାଯ୍ୟ ନକରି , ଜଣେ ଅକର୍ମଣ୍ୟ ବୃଦ୍ଧ ଲୋକକୁ ସହଯୋଗ ନକରି ଦେଶକୁ ଭଲପାଏ କହି ଯେତେ ଚିତ୍କାର କଲେ ମଧ୍ୟ ତାହା ଆତ୍ମ ପ୍ରତାରଣା । ମାନବିକତା ପାଇଁ ତାହା ଏକ ବିରାଟ ବିଡମ୍ବନା ।


ଯେଉଁଠି ମଣିଷ ମଣିଷ ଭିତରେ ସମ୍ବନ୍ଧ ନାହିଁ । ଯେଉଁଠି ପାରିବାରିକ ଅଶାନ୍ତି ଅହରହମଣିଷର ଜୀବନକୁ ଧ୍ୱସ୍ତବିଧ୍ୱସ୍ତ କରିପକଉଛି ,ଯେଉଁଠି ଭାଇଭାଇ ଭିତରେ ଶତ୍ରୁତା , ଯେଉଁଠି ସ୍ୱାମୀ-ସ୍ତ୍ରୀ ଭିତରେ ପ୍ରେମର ବାତାବରଣର ଘୋର ଅଭାବ ସେଠି ଦେଶସେବା ଏକ ଦୁଃସ୍ୱପ୍ନ । ଏକ ପ୍ରହେଳିକା । ମଣିଷ ସୁଖ ଏବଂ ଶାନ୍ତିରେ ବଂଚି ନପାରିଲେ ଦେଶକୁ ଭଲପାଇ ପାରିବ କେମିତି ?
ତେଣୁ ଆଜି ପଡୋଶୀ ପଡୋଶୀକୁ ନେଇ , ପଡାପଡାକୁ ନେଇ , ଗାଆଁ ଗାଆଁ ଭିତରେ , ରାଜ୍ୟରାଜ୍ୟ ଭିତରେ ଏବଂ ସର୍ବୋପରି ଦେଶଦେଶ ଏବଂ ମହାଦେଶ ମହାଦେଶ ଭିତରେ ଶତ୍ରୁତା ଲାଗି ରହିଛି । ବିଶ୍ୱ ମହାମାରୀର ଆତଙ୍କ ଭଳି ତୃତୀୟ ବିଶ୍ୱଯୁଦ୍ଧକୁ ନେଇ ପରମାଣୁ ବୋମାର ଭୟ ମଣିଷକୁ ଆଶଙ୍କିତ କରିପକଉଛି ।


ଯିଏ ନିଜ ଦେଶକୁ ଭଲପାଏ ସେ ଅନ୍ୟ ଦେଶକୁ ଭଲପାଇ ଜାଣେ । ଠିକ ଯେମିତି ନିଜ ମାଆକୁ ଭଲପାଉଥିବା ଲୋକ ଅନ୍ୟର ମାଆକୁ ଶ୍ରଦ୍ଧା ଏବଂ ସମ୍ମାନ କରି ଜାଣେ । ଦେଶ ପ୍ରତି ଶ୍ର୍‌ଦ୍ଧା ଓ ଭଲପାଇବା ଆଜି କାହାରି ପାଖରେ ନାହିଁ କହିଲେ ଭୁଲ ହେବ ନାହି ଁ । ସମସ୍ତେ ସବୁ ଦିଗରୁ ଦେଶକୁ ଲୁଟିବାରେ ବ୍ୟସ୍ତ । ସେଥିପାଇଁ ପୃଥିବୀ ଆଜି କ୍ଷତବିକ୍ଷତ । ଅଣନିଃଶ୍ୱାସୀ , ବିଚଳିତ ଏବଂ କ୍ଷୋଭିତ ।
ଯେଉଁଦିନ ଜଣେ ପୃଥିବୀକୁ ଭଲପାଇବା ଶିଖିବ , ସେଦିନ ସେ ପ୍ରକୃତରେ ଦେଶପ୍ରେମୀ ହୋଇପାରିବ । ପୃଥିବୀ ସାରା ଅଶାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରୁଥିବା ଲୋକମାନେ କଦାପି ନିଜ ଦେଶକୁ ବ’ି ଭଲପାଇ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ।


ଦେଶକୁ ଭଲପାଇବାର ଅର୍ଥ ଦେଶପାଇଁ ଭଲ କାମ କରିବା । ନେହେରୁ ମଧ୍ୟ ଠିକ ଏଇକଥା କହିଥିଲେ । -ଦେଶର ଯିଏ ୍େ‌ଯଉଁ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଅଛି ନିଜର କର୍ତବ୍ୟ ଉଚିତ ମାର୍ଗରେ ପାଳନ କରିବା ଦେଶପ୍ରେମ । ଦେଶପାଇଁ ସମସ୍ତେ କାମ କରନ୍ତି । ସୈିନିକ ଓ କୃଷକ ବ’ି । ଯିଏ ଆଳସ୍ୟରେ ଦିନ କାଟେ ସେ ଶେଷକୁ ଚୋରିକରେ , ହତ୍ୟାକରେ , ବଳାତ୍କାର କରେ । ସେ ଦେଶ କଥା ଚିନ୍ତା କରି ଜାଣେ ନାହିଁ । ସେ ସୈତାନ ସାଜେ । ଦେଶପାଇଁ ପାଲଟିଯାଏ ସେ ଏକ ଅଭିଶାପ । କିନ୍ତୁ ରାସ୍ତା ଉପରେ ହେଉ କି କ୍ଷେତ ଭିତରେ ହେଉ ଖରା, ବର୍ଷା, ଏବଂ ଶୀତରେ ଖଟୁଥିବା ଜଣେ ଲୋକ ବଂଚିବା ପାଇଁ ଲଢେଇ କରୁଥାଏ ସିନା ଅସଲରେ ସେ କିନ୍ତୁ ଦେଶକୁ ଭଲପାଏ । ସେ ଦେଖେ ନାହିଁ କୋଟିପତି ହେବାର ସ୍ୱପ୍ନ । ରଖେ ନାହିଁ ପୃଥିବୀର ଚକ୍ରବର୍ତୀ ହେବାର ମାନସିକତା ।ଜଣେ ସାଧାରଣ ଲୋକ କେବଳ ଭଲପାଏ ଦେଶକୁ । ଯେମିତି ରାଜା ଅପେକ୍ଷା ସୈନିକର ଅଧିକ ଦେଶପ୍ରେମ ଥାଏ । ରାଜା ତ’ ସୀମା ବିସ୍ତାର କରୁଥାଏ । ବିଳାସରେ ବଂଚିବାର ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଥାଏ । କିନ୍ତୁ ରକ୍ତାକ୍ତ ଅବସ୍ଥାରେ ନିଜ ଦେଶର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ସଂଗ୍ରା କରିଥିବା ସାଧାରଣ ପାଇକ ଶେଷକୁ ପାଏ କଣ ? ସେଥିପାଇଁ ଗୋପବନ୍ଧୁ ଦାସ କହିଥିଲେ –ଦେଶର ସ୍ୱରାଜେ ଅଛି ଯେତେ ଗାଢ, ପୁରୁ ତହିଁ ପଡି ମୋର ମାଂସ ହାଡ । ”
ଗୋପବନ୍ଧୁଙ୍କ ଏହି ପଂକ୍ତି ଭିତରେ ଦେଶକୁ ଭଲପାଇବାର ଯେଉଁ ଗଭୀରତା ତାହା ସତରେ କଳନା କରିହୁଏ ନାହିଁ । ଦେଶ, ଜାତି ଏବଂ ସମଗ୍ର ମଣିଷ ସମାଜକୁ ଭଲପାଇବା ପାଇଁ ଯେଉଁ ଭାବପ୍ରବଣତା ଏବଂ ମାନସିକତା ସେଥିପାଇଁ ସେ ସବୁ କାଳରେ ପୂଜ୍ୟ ଏବଂ ନମସ୍ୟ ।

ମଣିଷକୁ ଅବିଶ୍ୱାସ କରିବା ଅବା ସନ୍ଦେହ କରିବାର ମହାପାତକ ଗୋପବନ୍ଧୁ ଅର୍ଜନ କରି ନଥିଲେ । ବରଂ ସେ ପ୍ରତ୍ୟାଶାଶୂନ୍ୟ ପ୍ରେମିକ ଭଳି କେବଳ ଦେଶକୁ ଭଲପାଉଥିଲେ । ମଣିଷ ମାନଙ୍କଲାଗି ନିଜକୁ ସଂପୂର୍ଣ ଭାବରେ ଉତ୍ସର୍ଗ କରିଥିଲେ । ବାହାର ଦୁନିଆଁର ଦୁଃଖ ଏବଂ ବିଡମ୍ବନାକୁ ଅବଲୋକନ କରି ତାଙ୍କ ଦୁଇ ଆଖି ଲୋତକରେ ଭର୍ତି ହେଇଯାଉଥିଲା । ତେଣୁ ସେ ଅନ୍ୟର ଅଶ୍ରୁ ପୋଛିବାରେ ହୋଇ ପାରିଥିଲେ ସମର୍ଥ
ଧର୍ମ ,ରାଜନୀତି ସାହିତ୍ୟ, ସଂସ୍କୃତିଏବଂ ଦର୍ଶନ ଆଦିରେ ଆଉ ଦେଶକୁ ଭଲପାଇବାର କଥା ନାହିଁ । ଅଛି କେବଳ ଲୁଟତରାଜର କଥା ,ହଙ୍ଗମାର କଥା ,ରକ୍ତାକ୍ତର କଥା । ବର୍ତମାନ ପୃଥିବୀ ଏକ ବିରାଟ ବିଡମ୍ବନାର ସାମ୍ନା କରିବାକୁ ଯାଉଛି । ଏବଂ ତାହା ହେଲା ପୃଥିବୀ ପ୍ରତି ମଣିଷର ଭୟଙ୍କର ଅବିଚାର । ମଣିଷ ଆତ୍ମ ସଚେତନ ନହେଲେ ଦୁନିଆଁକୁ ଧ୍ୱଂସ ମୁଖରୁ ରକ୍ଷା କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ ।


ନିଜର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ଅନ୍ୟକୁ ହତ୍ୟା କରିବା ଯେମିତି ମାନବିକତା ନୁହେଁ । ବାଘୁଣୀ ଛୁଆ ଜନ୍ମ କରି ସାରିବା ପରେ ଅଣ୍ଡିରା ବାଘକୁ ଗୁମ୍ଫାରୁ ତଡିଦିଏ । ନହେଲେ ବାଘ ହୁଏତ ଛୁଆମାନଙ୍କୁ ହତ୍ୟାକରି ଖାଇଦେଇପାରେ । କହିବା ବାହୁଲ୍ୟ ମାତ୍ର ଯେ ଅନ୍ୟକୁ ନିର୍ଭୟରେ ଶୀକାର କରିବାରେ ତାର ପର ଆପଣା ଭେଦଭାବ ବୋଲି କିଛି ନଥାଏ । ତେଣୁ ଜଣେ ପ୍ରଥମତଃ ନିଜକୁ ଜାଣୁ । ନିଜକୁ ନ ଜାଣିଲେ ନିଜକୁ ଭଲପାଇ ହୁଏନା । ଦେଶକୁ ଭଲପାଇ ହୁଏନା । ଗୋପବନ୍ଧୁ ଏହିକଥା କହି ନାହାଁନ୍ତି କି ?


ଯେଉଁଦିନ ମଣିଷ ମଣିଷ ଭିତରେ ମୈତ୍ରୀ ବାତାବରଣ ସୃଷ୍ଟିହେବ , ଯେଉଁଦିନ ମଣିଷ ସତ୍ୟ ଏବଂ ଶାନ୍ତିକୁ ଅନ୍ୱେଷଣ କରିବାର ପ୍ରକ୍ରିୟା ଭିତରେ ନିଜକୁ ଡୁବାଇ ରଖିବ ସେଦିନ ଦେଶ ପ୍ରେମ ଆପେଆପେ ଗଢିହେଇ ଯିବ ।


ଦେଶକୁ ଭଲପାଇବାର ଶିକ୍ଷା କାହାକୁ ସତରେ ଦିଆଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଭକ୍ତି କରିବା ଏବଂ ଭଲପାଇବା ଏ ଦୁଇଟି ଜିନିଷ କେହି କାହାକୁ ଶିଖାଇ ପାରେ ନାହିଁ । ଏଥିପାଇଁ ଅବଶ୍ୟ ଗୋଟେ ପରିବେଶ ନିର୍ମାଣ କରାଯାଇପାରେ , ଉତ୍ସାହିତ କରାଯାଇ ପାରେ ,ବାରବାର ସଚେତନ କରାଯାଇ ପାରେ । ଯେମିତି ଗୋପବନ୍ଧୁଙ୍କ ସତ୍ୟବାଦୀ ବନବିଦ୍ୟାଳୟରେ ଦେଶ ଓ ଜାତିକୁ ଭଲପାଇବାର କଥା ଛାତ୍ରମାନଙ୍କୁ ବାରମ୍ବାର ସ୍ମରଣ କରି ଦିଆଯାଉଥିଲା । ଆଜି କିନ୍ତୁ ଶିକ୍ଷାଳୟର ଶେଷ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ତାହା ନାହିଁ । ପିଲାଟି କିପରି ପରୀକ୍ଷାରେ ଅଧିକ ନଂବର ରଖିବ ଘରୋଇ ଶିକ୍ଷକ ଏବଂ ଅଭିଭାବକ ସେଥିପାଇଁ ବ୍ୟସ୍ତ । ସେଥିପାଇଁ ସେ ପିଲାଟି ଉଚ୍ଚପଦସ୍ତ ଅଧିକାରୀ ହେଲାବେଳକୁ କେବଳ ଲୁଟିଚାଲେ । ଏବଂ ଯିଏ ପାଠକୁ ଅଧାରୁ ଛାଡିଦିଏ ସେ ନେତା ସାଜି ସବୁକିଛି ନେଇଯାଏ । ଦେଶକୁ ଦରିଦ୍ର କରେ । କେହି ଜଣେ ଜ୍ଞାନୀଲୋକ ତେଣୁ ଠିକ କହିଥିଲେ ଦେଶକୁ ବଂଚାଇବାକୁ ହେଲେ ଦେଶକୁ ସରକାରଙ୍କଠାରୁ ଦୂରରେ ରଖିବାକୁହେବ ।


“ତମେ ମତେ ରକ୍ତଦିଅ ମୁଁ ତମକୁ ସ୍ୱାଧୀନତା ଦେବ”ି କଥାଟି କେବଳ ଯୁଦ୍ଧପାଇଁ ଅଭିପ୍ରେତ ନୁହେଁ । କୃଷକର ଦେହରୁ ଝାଳ ନବାହାରିଲେ ହଜାରହଜାର ଲୋକ ଖାଇବେ କଣ ? ଜଣେ ଶ୍ରମିକ ମଣିଷର ବିନ୍ଦୁବିନ୍ଦୁ ଝାଳ ଏଦେଶକୁ ଗଠନ କରେ । ଏଇସବୁ କଥାକୁ ଆମକୁ ଅର୍ନ୍ତମୁଖୀ ହୋଇ ବୁଝିବାକୁ ପଡିବ । ଗୋଟେ ରୋଗୀକୁ ସାଧାରଣ ସେଓ ଫଲଟିଏ ଦେଲାବେଳେ ଦଶଜଣ ଫଟୋ ହୋଇ ଫେସବୁକରେ ଅପଲୋଡ କରିବା କେତେ ମଣିଷ ସେବା ,କେତେ ଦେଶପ୍ରତି ଭଲପାଇବା ଏକଥା ସମସ୍ତଙ୍କୁ ଜଣା ।


ତେଣୁ ଦେଶ ଓ ମଣିଷକୁ ଭଲପାଇବାଟା’ େଓøପଚାରିକତା ନହେଉ । ହେଉ ଆନ୍ତରିକତା । ଏବଂ ତାହା ହିଁ ହେବ ମାନବିକତା , ଦେଶ ଓ ମଣିଷ ପ୍ରତି ଅସଳ ଉଦାରତା । ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ସେବା ଓ ସହଯୋଗକରିବାକୁ ଯାଇ ଗୋପବନ୍ଧୁ ନିଜ ଜୀବନର ସର୍ବୋଚ୍ଚସଂପତି ପୁତ୍ରକୁ ତାଙ୍କର ହରେଇ ଦେବାପରେ ମଧ୍ୟ ତାକୁ ବିଜ୍ଞାପନ କରିନଥିଲେ । କାହାକୁ ଭଲପାଇବାର ଅର୍ଥ ଆଉ କାହାକୁ ଜଣାଇବା ନୁହେଁ ।


ପାଇଖାନା ସଫା କରୁଥିବା ଜଣେ ସାଧାରଣ ମଣିଷଠାରୁ ଶିକ୍ଷକଯାଏ ସମସ୍ତଙ୍କର ଦେଶପାଇଁ ନିଶ୍ଚୟ କିଛି ଅବଦାନ ରହିଛି । ଦେଶକୁ ଭଲପାଇବାକୁ ହେଲେ ଅନ୍ୟମାନଙ୍କ ପ୍ରତି ବିଶ୍ୱାସ ଭାଜନ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଅନ୍ୟପ୍ରତି ସମ୍ବେଦନଶୀଳ ହେବାକୁ ପଡିବ । ଜଣେ ସ୍ୱାର୍ଥପର ଏବଂ ସଂକୀର୍ଣମନା ମଣିଷ କଦାପି ଦେଶକୁ ଭଲପାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । ଯିଏ ଦେଶପାଇଁ ନିଜକୁ ସଂପୂର୍ଣ ଭାବରେ ଉତ୍‌ସର୍ଗ କରିପାରେ ଅକୁଣ୍ଠ ଭାବରେ ସେ ସିନା ଦେଶପ୍ରେମୀ । ମଣିଷ ପ୍ରେମୀ ।
ଗୋପବନ୍ଧୁ ଠିକ ସେ ପ୍ରକାର ମଣିଷ ଥିଲେ । ଯିଏକି ଦେଶର ସୁରକ୍ଷା ପାଇଁ ଜେଲ ବିତରେ ବନ୍ଦୀ ଜୀବନ କାଟୁଥିବା ବେଳେ ମଧ୍ୟ ଦେଶର ମୁକ୍ତିପାଇଁ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖୁଥିଲେ । ମଣିଷର ଦୁଃଖ ଦେଖି ସମବେଦନାରେ ଜର୍ଜରିତ ହେଇଯାଉଥିଲେ ।

(ଏହା ଲେଖକଙ୍କ ନିଜସ୍ୱ ମତ ଅଟେ )

ଅଧ୍ୟାପକ ବିପିନ ମହାନନ୍ଦ

ବିକାଶ କଲେଜ, ଶାସନ, ସଂବଲପୁର

Email: [email protected]

ମୋବାଇଲ ନଂ ୮୬୫୮୭ ୩୪୬୭୦

RELATED ARTICLES

LEAVE A REPLY

Please enter your comment!
Please enter your name here

Most Popular

Recent Comments