ଲଭ୍ ଏବଂ ସେକ୍ସ ଦୁଇଟି କେବଳ ଭିନ୍ନଭିନ୍ନ ଅର୍ଥକୁ ସୂଚିତ କରୁଥିବା ଶବ୍ଦ ମାତ୍ର ନୁହେଁ; ଏହାର ବିଷୟ ବ୍ୟାଖ୍ୟାରେ ମଧ୍ୟ ରହିଛି ପ୍ରଚୁର ପାର୍ଥକ୍ୟଫ। ତେଣୁ ଉଭୟ ଶବ୍ଦ ପାରସ୍ପରିକ ବିରୋଧାଭାସର କଥା କହେ। ଅର୍ଥାତ ଲଭ୍ ଏବଂ ସେକ୍ସ ଏକାଠି ରହିପାରନ୍ତି ନାହିଁ। ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଏ ଯିଏ ମନପାଏ ସେ ଦେହ ପାଏ ନାହିଁ ଏବଂ ଯିଏ ଦେହ ପାଏ ସେ ମନ ପାଏ ନାହିଁ ! ମନ ପାଇ ଦେହ କ୍ୱଚିତ ସଂପର୍କରେ ମିଳିଥାଏ।
ଲଭ୍ ଏକ ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ମାଦକତା! ଏ ପୃଥିବୀର ସବୁ ମାଦକତାଠାରୁ ପ୍ରେମର ନିଶା ନିଆରା। ଯାହା ବର୍ଷବର୍ଷ ଧରି ଲାଗି ରହିଥାଏ ବା କେତେକାଂଶରେ ସାରା ଜୀବନ ପାଇଁ ଛାଡେ ନାହିଁ ମଧ୍ୟ। କେତେ ଦାର୍ଶନିକ ଏବଂ ଲେଖକ ପ୍ରେମର ସଂଜ୍ଞା ଅନ୍ୱେଷଣ କରିବାକୁ ଯାଇ ସଫଳ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି। ଏହାର ଶେଷକଥା ବୋଲି କିଛି ନାହିଁ। ତାକୁ ନେଇ କେବଳ ଭିନ୍ନଭିନ୍ନ ମତ ରହିଛି। ଲଭ୍ର ବ୍ୟାପକତା ଏବଂ ଗଭୀରତା ତୀବ୍ର ଭାବରେ ସଦୂର ପ୍ରସାରୀ।
ଜୀବନରେ ଲଭ୍ର ଯେତେ ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି ସେକ୍ସ ସେତେ ବି ଆବଶ୍ୟକତା ରହିଛି। ତେବେ ଗୋଟିଏ ରାସ୍ତାର ଦୁଇଜଣ ବିପରୀତ ମୁଖୀ ପଥିକ ଭଳି। ଦୁଇଟିର ଲକ୍ଷ୍ୟ ଅଲଗା। ସେକ୍ସ କରିବା ପାଇଁ କେହି ଲଭ କରେ ନାହିଁ। ଯିଏ ସେକ୍ସ ପାଇଁ ଲଭକରେ ତାହା ଲଭ ନୁହେଁ! ଏକ ଛଳନା। ଏକ ପ୍ରତାରଣା। ସେଠି ଅଦୌ ଲଭ ନଥାଏ; କିନ୍ତୁ ଏକଥା ବି ହୋଇ ପାରେ ସେକ୍ସର ଭାବନା ନଥାଇ କେହି କେବେ ଲଭ କରିପାରେ ନାହିଁ। ସତୁରି ବର୍ଷର ଗୋଟେ ବୁଢାଲୋକ ଯଦି ସତର ବର୍ଷର ଗୋଟେ ବାଳିକାକୁ –ତମର ଦୁଇ ଆଖି ଭାରି ସୁନ୍ଦର ବୋଲି କହିଦେବ ତା’ର ପ୍ରଭାବ ସେଇ ଝିଅ ଉପରେ ଏତେ ବେଶି ପଡ଼ି ନପାରେ। ଅଥବା ସତୁରୀ ବର୍ଷର ଗୋଟେ ବୁଢୀଲୋକର ଶାରୀରିକ ସ୍ନେହ ପାଇବା ପାଇଁ ସତର ବର୍ଷର ବାଳକ ସେ ପ୍ରକାର ଭାବପ୍ରବଣ ହେବ ନାହିଁ। ହୋଇ ପାରିବ ନାହିଁ। କିନ୍ତୁ ଏକଥା ଯଦି ଗୋଟେ ସତର ବର୍ଷର ପୁଅ ସତର ବର୍ଷର ଝିଅକୁ କହିଦିଏ ଝିଅକୁ ନିଶା ଲାଗିଯିବ ନିଶ୍ଚୟ।
ଏ ଜ।ଗାରେ ତେଣୁ ସେକ୍ସକୁ ସଂପୂର୍ଣ ଭାବରେ ବାତିଲ କରାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ। ତଥାପି ଲଭ କରୁଥିବା ପ୍ରେମୀ ସେକ୍ସ କଥା ଭାବି ପାରେ ନାହିଁ। ସେଥିପାଇଁ ପ୍ରେମିକା ପତ୍ନୀ ହୋଇ ପାରେ ନାହିଁ କି ପ୍ରେମିକ ସ୍ୱାମୀ ହୋଇପାରେ ନାହିଁ। ସମସ୍ତେ ନିଜନିଜ ଜ।ଗାରେ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର।
ଦେହ ଏବଂ ମନ ଜଣକୁ ସମର୍ପଣ କରିବା କ୍ୱଚିତ ଦୃଷ୍ଟିଗୋଚର ହୁଏ । କେବଳ ଭାଗ୍ୟବାନ ଲୋକଙ୍କ ଜୀନରେ ଏହା ଘଟିଥାଏ।
ଜଣେ ଜଣକୁ ପ୍ରକୃତରେ ଭଲପାଇଲେ ତା’ଠାରୁ ଦୂରେଇ ରହେ। ତା’ର ଭଲପାଇବା ଯେପରି କୌଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ ନଷ୍ଟ ହେବନାହିଁ ତାକୁ ସବୁବେଳେ ଜଗିଥାଏ। ଲଭ୍ ଏକ ତରଫା ମଧ୍ୟ ହୋଇପାରେ। କାରଣ ଏହା ବେପାର ନୁହେଁ ଯେ ଜଣକୁ ପାଇଲେ ତାକୁ ଅପର ଜଣକ ଭଲପାଇବା ଲାଗି ବାଧ୍ୟ ହେବ। ଯେଉଁଠି ବାସ୍ତବରେ ଭଲପାଇବା ଆସିଯାଏ ପ୍ରେମୀ ସାମ୍ନାରେ ଶବ୍ଦ ସବୁ ଫିକା ପଡ଼ିଯାଏ। ଶବ୍ଦ ଉଚ୍ଚାରଣ କରିବାକୁ ଭୟ ଲାଗେ। ସେ ଭାବେ ଶବ୍ଦ ବି ଏତେ ସୁନ୍ଦର ହୋଇ ନପାରେ ସେ ଯାହାକୁ ଏତେ ଭଲପାଏ। ତାର କୌଣସି କଥା ଯେମିତି ତାକୁ ଆଘାତ ଦେବ ନାହିଁ ସେଥିପ୍ରତି ସବୁବେଳେ ସଚେତନ ଥାଏ।
ଭଲପାଇବାରେ ତେଣୁ ମିଳନର ଆବଶ୍ୟକତା ନଥାଏ। ତେଣୁ ସେଠି ବିଚ୍ଛେଦର ଆଶଙ୍କା ମଧ୍ୟ ନଥାଏ। ଭଲପାଇବାର ଶେଷକଥା କାହାକୁ କହିହୁଏ ନାହିଁ, ବୁଝେଇ ହୁଏ ନାହିଁ। ତା’ ବିଷୟରେ ଯେତେ କହିଲେ ବି ଶେଷକୁ ଲାଗେ ଠିକ କଥାଟି କହିହେଲା ନାହିଁ।
ଏହା ହେଉଛି ନିରବତା ଏବଂ ପ୍ରତୀକ୍ଷା। ଯୁଗଯୁଗର ବର୍ଷବର୍ଷର। ଭଲପାଇବା ତେଣୁ କଦାପି ଆକସ୍ମିକ ଭାବରେ ସୃଷ୍ଟିହୁଏ ନାହିଁ। ଏଥିପାଇଁ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡ଼େ। ଅପେକ୍ଷା ନଥାଇ ପ୍ରେମ ନଥାଏ। ସେକ୍ସ ପାଇଁ କିନ୍ତୁ ନିରବରେ ଅପେକ୍ଷା କରିବାକୁ ପଡ଼େ ନାହିଁ। ଏଥିପାଇଁ କେବଳ ସୁଯୋଗ ଦରକାର। କେବେ କେବେ କେଉଁଠି ନା କେଉଁଠି ସେକ୍ସ ଆକସ୍ମିକ ଭାବରେ ବି ଘଟିଯାଏ। ଏମିତି ବି ହୁଏ ଆଗରୁ ତାର କୌଣସି ଯୋଜନା ବି ନଥାଏ। ତେଣୁ ତାହା ଦେହ ଭିତରେ ସୀମିତ ହୋଇ ରହିଯାଏ। ମନ ବା ହୃଦୟଯାଏ ପହଂଚି ପାରେନା। ତାହା ଯେତେ ଶୀଘ୍ର ସୃଷ୍ଟି ହୁଏ ସେତେ ଶୀଘ୍ର ଭାଙ୍ଗିଯାଏ। ଏଥିରେ ବିଚ୍ଛେଦ ନଥାଏ।
ଗୋଟେ ବିବାହିତା ସ୍ତ୍ରୀ, ସ୍ୱାମୀ ଯଦି ଗୋଟେ ମାସ ପାଇଁ ଘରଛାଡ଼ି ଆଉ କେଉଁଠିକି ଯାଏ, ସ୍ୱାମୀର ଦେହସୁଖ ପାଇଁ ଏତେ ବେଶି ଝୁରିହୁଏ ନାହିଁ। ତା’ ଭିତରେ କିଛି ବି ଆସି ନପାରେ ବିରହ ବେଦନା; କିନ୍ତୁ ସେଇ ନାରୀ ଯଦି ପଡୋଶୀ କେଉଁ ଯୁବକକୁ ମନ ଦେଇଥାଏ ତା’ର ସାମାନ୍ୟ ଅନୁପସ୍ଥିତିକୁ ସେ ପ୍ରାଣେ ପ୍ରାଣେ ଅନୁଭବ କରେ। ତାକୁ ସେ ଭାଳିହୁଏ, ବିରହରେ ଘାଣ୍ଟି ହୁଏ।
ଅବଶ୍ୟ ଏକଥା ହୋଇପାରେ ଯେ ନାରୀ ଜଣକ ତା ସ୍ୱାମୀର ଶାରୀରିକ ସୁଖ ପାଇ ସାରିଥାଏ, ତେଣୁ ତାକୁ ଖୋଜେ ନାହିଁ; କିନ୍ତୁ ସେଇ ଯୁବକର ଶାରୀରିକ ସ୍ନେହ ପାଇବା ଲାଗି ସୁଯୋଗ ଖୋଜୁଥାଏ। ତେଣୁ ତା’ର ଅନୁପସ୍ଥିତି ତାକୁ ବ୍ୟାକୁଳ କରେ। କାରଣ ମଣିଷ ଯାହା ପାଇଯାଏ ତାକୁ ଆଉ ଏତେ ବେଶି ଲୋଡେ ନାହିଁ। ସେଥିପାଇଁ ଇଚ୍ଛାକୁ ବେୱଫା ସନମ କୁହାଯାଏ। ଇଚ୍ଛାର ଇଚ୍ଛା ପୂର୍ଣ ହୋଇଗଲେ ସେ ଋତୁଭଳି ବଦଳି ଯାଏ।
ତଥାପି ଲଭ ଏବଂ ସେକ୍ସ ଗୋଟିଏ ଜାଗାରେ ରହିପାରନ୍ତି ନାହିଁ।ସେକ୍ସ ଥାଇ ଲଭ୍ ଥିବା ବା ଲଭ୍ ଥାଇ ସେକ୍ସ ଥିବାର ସଂଜ୍ଞା ଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ହୋଇପାରେ। ତେବେ ଏ ସଂପର୍କର ନାଂ ୍ୟାହା ହେଉନା କାହିଁକି ଲଭଥାଇ ସେକ୍ସ ଥିଲେ ମାନସିକ ସନ୍ତୁଳନ ରହେ। କିନ୍ତୁ ଯେଉଁଠି ଦେହର ମିଳନ ନଥାଇ ମନର ମିଳନ ଥାଏ ସେଠି ମନ ସବୁବେଳେ ବିଚଳିତ ହେଉଥାଏ। ସ୍ଥିର ରହିପାରେନା ଦେହର ମିଳନ କିନ୍ତୁ ମନକୁ ଶାନ୍ତ କରେ ଏବଂ କରେ ବି କ୍ରିୟାଶୀଳ। ମନର ମିଳନ କିନ୍ତୁ ମଣିଷକୁ ଉଦାସ କରେ। ତେଣୁ ଭଲ ପାଇବାଟା ସବୁବେଳେ ଗୋପନ।
ଜଣେ ଜଣକର ଶାରୀରିକ ସ୍ନେହ ପାଇ ସାରିବା ପରେ ଖୁବ ସହଜରେ ୂଦୂରେଇ ଯାଇପାରେ; କିନ୍ତୁ ଯେଉଁଠି ମନ ଦିଆନିଆ ହୋଇଥାଏ ସେଠି ବିଚ୍ଛେଦରେ ଉଭୟଙ୍କୁ ଅଶ୍ରୁସିକ୍ତ ହେବାକୁ ପଡ଼େ !!
(ଏହା ଲେଖକଙ୍କ ନିଜସ୍ୱ ମତ ଅଟେ )
