ଶାରଳା ମହାଭାରତରେ କର୍ଣ୍ଣ ଜନ୍ମର ରହସ୍ୟ

ଭାରତର ମହାନ୍ ଶାସ୍ତ୍ର ମହାଭାରତ କାହଣୀରେ କର୍ଣର୍ଙ୍କର ଜୀବନ ଚରିତ ସବୁ କାଳରେ ଏକ ଭିନ୍ନ ଧରଣର ମନେ ହୋଇଛି ପାଠକ ସମାଜରେ! କର୍ଣ୍ଣ ଙ୍କର ନିଷ୍ଠା, ଓ ବୀରତ୍ୱ, ସ୍ୱାଭିମାନ ଓ ଦାନୀପଣ ଭାରତୀୟ ମାନଙ୍କୁ ବେଶ ଭାବାବିଷ୍ଟ କରି ଦେଇଥାଏ। କର୍ଣ୍ଣ ଜୀବନର ଯେ କୋଣସି ପରିସ୍ଥିତିରେ ବି ପରିସ୍ଥିତିର ଦାସ ନଥିଲେ ବୋଲି ଜଣାଯାଏ। ସେ ନିଶ୍ଚୟ, ଜ୍ଞାନୀ ସଚ୍ଚରିତ୍ର ଏବଂ ବୀର ଥିଲେ ଏହା ନିଃସନ୍ଦେହ। ବୀରତ୍ୱରେ ବା ଧର୍ନୁବିଦ୍ୟାରେ କର୍ଣ ଅର୍ଜ୍ଜୁନଙ୍କ ଠାରୁ କୋଣସି ଗୁଣରେ କମ୍ ନଥିଲେ।

ତେବେ ଏହି ମହାନ୍ ସ୍ୱାଭିମାନୀ ଚରିତ୍ର କର୍ଣ୍ଣଙ୍କର ଜୀବନ ବୃତାନ୍ତ ଅତି ଗୋପନୀୟ ଏବଂ ନୀତିିଗର୍ହିତ, ଏକଥା ପ୍ରାୟ ସମସ୍ତେ ଜାଣିଛନ୍ତି। କୁନ୍ତୀ ତାଙ୍କ କୁଆଁରୀ ଜୀବନରେ କର୍ଣ୍ଣଙ୍କୁ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଔରସରୁ କର୍ଣ୍ଣପଥ ଦେଇ ଜନ୍ମକରି ଜଳରେ ଭସେଇ ଦେଇଥିବା କଥା ଆଦିକବି ଶାରଳା ଦାସଙ୍କ ଓଡ଼ିଆ ମହାଭାରତରେ ଲେଖା ଯାଇଛି।

କିନ୍ତୁ ଶାରଳା ଦାସଙ୍କ ଓଡ଼ିଆ ମହାଭାରତରେ କର୍ଣ ଜନ୍ମ ଉପାଖ୍ୟାନକୁ ଗଭୀର ଭାବରେ ଅନୁଧ୍ୟାନ କଲେ  କର୍ଣ ସୂର୍ଯ୍ୟପୁତ୍ର ନୁହେଁ ; ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ପୁତ୍ରଥିଲେ ବୋଲି ଜଣାଯାଏ ! କାରଣ- କୁନ୍ତୀଙ୍କ ସହ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ଦୈହିକ ମିଳନ କବିର କଳ୍ପନା। ଏଥିରେ କୋଣସି ଆଧୁନିକ ବୈଜ୍ଞାନିକ ସତ୍ୟତା ନାହିଁ। ଯେ ହେତୁ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଏକ ନକ୍ଷତ୍ର। ତେଣୁ ଏକ ନକ୍ଷତ୍ର ଗୋଟେ ଝିଅ ସହ ଶାରୀରିକ ସଂପର୍କ ରଖିବା ନିହାତି ଭାବରେ ଅସଂଭବ ଏବଂ ଅଯୌକ୍ତିକ।

ଏବଂ ଯଦି ବି କବିଙ୍କ କଳ୍ପନାକୁ ସ୍ୱୀକାର କରାଯାଏ ଅଥବା ସୂର୍ଯ୍ୟ ନାମଧାରୀ କୌଣସି ବ୍ୟକ୍ତି ସହ କୁନ୍ତୀଙ୍କ ଶାରୀରିକ ମିଳନ ହୋଇଥିବା କଥା ଗ୍ରହଣ କରାଯାଏ ତଥାପି ମଧ୍ୟ କର୍ଣ ସୂର୍ଯ୍ୟ ପୁତ୍ର ହୋଇ ନ ପାରନ୍ତି ।

କାରଣ-କୁନ୍ତୀ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ସହ ଶାରୀରିକ ସଂପର୍କ ରଖିବା ସମୟରେ ତାଙ୍କ ଗର୍ଭରେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ନ ଛାଡ଼ିବା ପାଇଁ ସେ ସୂର୍ଯ୍ୟ ଦେବତାଙ୍କୁ ଅନୁରୋଧ କରଛନ୍ତି, ନ ହେଲେ କୁନ୍ତୀ ଗର୍ଭବତୀ ହୋଇଯିବେ ଏବଂ ବଦନାମ ହୋଇଯିବେ। କବିଙ୍କ ଲେଖନୀ ଅନୁସାରେ-

            ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ କହିଲେ ବିନୟ ଉଚ୍ଚାରି

            ଭୋ ଦିନକର ନାଥ ନ ଛାଡ଼ କେଭେ ବୀର୍ଯ୍ୟ।

ତେଣୁ ସୂର୍ଯ୍ୟଦେବ କୁନ୍ତୀଙ୍କ ଗର୍ଭରେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ନ ଛାଡ଼ି – କର୍ଣ୍ଣ ବାଟେ ବୀର୍ଯ୍ୟନେଇ ଟେକିଲେ ଉଜାଣି-କଥାଟି ଶାରଳା ଦାସ ଲେଖିଛନ୍ତି।

ଏଠାରେ କୌତୁହଳ ଆସେ ଯେ-ସୂର୍ଯ୍ୟ କୁନ୍ତୀଙ୍କୁ ଗର୍ଭବତୀ ନ କରିବା ପାଇଁ କୁନ୍ତୀଙ୍କ ଗର୍ଭରେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ନ ଛାଡ଼ି ଯଦି କର୍ଣ୍ଣବାଟେ ଛାଡ଼ିଛନ୍ତି, ପୁଣି କୁନ୍ତୀ ଗର୍ଭବତୀ ହୋଇଗଲେ କିପରି ? ଏବଂ ଯଦି ବି ଗର୍ଭବତୀ ହୋଇଗଲେ ସାଙ୍ଗେସାଙ୍ଗେ ଶିଶୁଟିଏ କର୍ଣବାଟ ଦେଇ ବାହାରି ଆସିଲା କିପରି ??

ତେଣୁ ଏହାଏକ ଅବାନ୍ତର କାହାଣୀ-ଦୁର୍ବାସାଙ୍କୁ ଦୋଷ ମୁକ୍ତ କରିବା ଲାଗି କବି ଶାରଳା ଦାସ ଓଡ଼ିଶାର ଲକ୍ଷଲକ୍ଷ ଲୋକଙ୍କୁ ଧୋକା ଦେଇଛନ୍ତି।

କିନ୍ତୁ ଏ କଥା ଅସତ୍ୟ ନୁହେଁ ଯେ-କୁନ୍ତୀ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ଔରସକୁ ଗର୍ଭରେ ଧରିଛନ୍ତି। ଯେଉଁଥି ପାଇଁ କି ଦୁର୍ବାସା ଜାଣି ସାରିଲା ପରେ ଭୟଭୀତ ହୋଇ ଫେରାର ହୋଇ ଯାଇଛନ୍ତି। ଏବଂ ଏହାପରେ କୁନ୍ତୀ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ସହ ସଂପର୍କ ରଖିବା ପରେ ଅସମୟରେ ଏକ ଶିଶୁ ଜନ୍ମ ନେଇଛି ଏବଂ ବଦନାମ ହୋଇଯିବା ଭୟରେ କୁନ୍ତୀ ନବଜାତ ଶିଶଟିକୁ ଜଳରେ ଭସେଇ ଦେଇଛନ୍ତି ; ମାତ୍ର ସୌଭାଗ୍ୟ ବଶତଃ ଶିଶୁଟି ବଂଚି ଯାଇଛି ଏବଂ ସେ ହିଁ କର୍ଣ୍ଣ।

କଥାଟିକୁ ଆରଂଭରୁ ବିଚାର କଲେ ଏହିପରି –

ସିଦ୍ଧପୁରର ନରପତି କୁନ୍ତଭୋଜଙ୍କ ଭାରିଜା ଜମ୍ବୁବତୀଙ୍କ ଗର୍ଭରୁ କୁନ୍ତୀଙ୍କର ଜନ୍ମ। କୁନ୍ତୀ ରାଜା ଓ ରାଣୀଙ୍କର ଏକମାତ୍ର କନ୍ୟା ହୋଇ ଥିବାରୁ ସେ ପିତାମାତାଙ୍କର ଅତିପ୍ରିୟ ଥିଲେ। ଏବଂ ରୂପରେ ମଧ୍ୟ କୁନ୍ତୀ ଅତୁଳନୀୟା।

ତେବେ ଦୁର୍ବାସାଋଷି ଦିନେ ରାଜା କୁନ୍ତଭୋଜଙ୍କ ନିକଟକୁ ଆସି ମାତ୍ର ଚାରି ମାସ ରହିବା ପାଇଁ ବାସ ଖଣ୍ଡିଏ ଏବଂ ତାଙ୍କର ସେବା କରିବା ଲାଗି ପରୋକ୍ଷରେ ଝିଅଟିଏ ମାଗିଛନ୍ତି। ଦୁର୍ବାସା ଋଷି ପରୋକ୍ଷରେ ଝିଅଟିଏ ମାଗିଛନ୍ତି ବୋଲି ଏଠାରେ କୁହାଯାଉଛି ଏଇଥି ପାଇଁ ଯେ-ଶାରଳା ଦାସ ଝିଅ ବା ଯୁବତୀ ଶବ୍ଦ ପ୍ରୟୋଗ ନ କରି ଯେଉଁ କାମ ସବୁ କରିବା ଲାଗି ଦୁର୍ବାସା କହିଛନ୍ତି ,ତାହା ମୁଖ୍ୟତଃ ନାରୀ ମାନଙ୍କର କାମ ଅଟେ, କୌଣସି ପୁରୁଷର ନୁହେଁ।

ଯେମିତି ଶାରଳା ଦାସ ଲେଖିଛନ୍ତି –

ଆଶ୍ରମ ଲିପି ଅଗଣା ଗୋଟି ଝାଡ଼ି ଦେବ

ପାଣି ଘଟିଏ ସେ ପୁଣି ଆଉ ଦେଉ ଥିବ।

ପାଲଟା ବସ୍ତ୍ର ଖଣ୍ଡିକ ପଖାଳିବ ଦେଇ

ଏତେକ କଲେ ତୃପତ ସିନା ଆମ୍ଭେ ହୋଇ।

ଅର୍ଥାତ ଏହିସବୁ କାମ ଝିଅ ବା ନାରୀ ମାନେ ହିଁ କରିଥାନ୍ତି। କୌଣସି ପୁରୁଷ ଏ କାମ ସବୁ ଦୀର୍ଘ ଦିନ ପାଇଁ କରିବାର ନଜିର ନାହିଁ।

ରାଜା କୁନ୍ତଭୋଜ ତେଣୁ ନଗର ବାହାରେ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ପାଇଁ ବାସ ଖଣ୍ଡିଏ ନିର୍ମାଣ କରି ଦେଇଥିଲେ ଏବଂ ଅନ୍ୟ କାହାକୁ ନୁହେଁ;  ନିଜ ଝିଅ କୁନ୍ତୀଙ୍କୁ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ସେବା ପାଇଁ ଛାଡ଼ି ଦେଇଥିଲେ।

ଏ ଜାଗାରେ ଶାରଳା ଦାସ କିନ୍ତୁ କୁନ୍ତୀଙ୍କର ବୟସ କେତେ ଥିଲା ଠିକ୍ ସେ କଥା ସ୍ପଷ୍ଟ ଲେଖି ନାହାଁନ୍ତି। କେବଳ ଅନୁମାନ କରାଯାଇ ପାରେ ଯେ କୁନ୍ତୀ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ସହ ରହିଲା ବେଳକୁ ନିଶ୍ଚୟ ଦଶ କିମ୍ବା ବାର ବର୍ଷ ବୟସରୁ କମ୍ ହୋଇ ନ ଥିବେ।

ଅବଶ୍ୟ ସେତେବେଳକୁ କୁନ୍ତୀ ରଜୋବତୀ ହୋଇ ନଥିଲେ। କିନ୍ତୁ ଏଠାରେ ଲକ୍ଷ୍ୟ କରା ଯାଇପାରେ ଯେ-ଅନ୍ତତଃ ଦଶ କିମ୍ବା ବାର ବର୍ଷରୁ କମ୍ ବୟସର ରାଜକୁମାରୀଟିଏ ରାଜ ପ୍ରାସାଦର ଭୋଗ ବିଳାସକୁ ଛାଡ଼ି ବାପାର ନିର୍ଦ୍ଦେଶରେ ଜଣେ ବାବାଜୀ ସହ ନଗର ବାହାରେ ସାମାନ୍ୟ କୁଡି଼ୁଆ ଘରେ ବର୍ଷବର୍ଷ ଧରି ରହିବ ନାହିଁ  ପୁଣି ବିଭିନ୍ନ ପ୍ରକାର ଅନଭ୍ୟସ୍ତ କାମ କରିବା ଲାଗି। ତାର ଏତିକି ଜ୍ଞାନ ଓ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ନିଶ୍ଚୟ ହୋଇ ନଥାଏ  ଏବଂ କୌଣସି ବାପାମା ମଧ୍ୟ ଛାଡ଼ିବେ ନାହିଁ।

ଅପର ପକ୍ଷରେ କୁନ୍ତୀ ଯଦି ଏକଦମ୍ ଛୋଟ ଥିଲେ ,ତାଙ୍କ ପାଇଁ ସେତେବେଳେ ବର ଖୋଜା ଯାଉଥିଲା କାହିଁକି ? ପୁରାଣରେ ତ ଏ ପ୍ରକାର ଦଶ ବର୍ଷରୁ କମ୍‌ ବାଲ୍ୟବିବାହର କୌଣସି ପ୍ରମାଣ ନାହିଁ। ଗାନ୍ଧାରୀ, ଦ୍ରୌପଦୀ ଏମାନେ ସମସ୍ତେ  ଯୈାବନରେ ପଦାର୍ପଣ କରିବା ସମୟରେ ହିଁ ବିବାହ କରିଛନ୍ତି।

ଶାରଳା ଦାସ ଲେଖିଛନ୍ତି –

ବଡ଼ ସୁନ୍ଦରୀ ଅଟଇ ସେହି ଭାଗ୍ୟବତୀ

ସୁନ୍ଦର ବର ଯୋଗାଇ ନ ପାରେ ନୃପତି।

ତେଣୁ ଏଥିରୁ ଆଉ ଗୋଟେ ପ୍ରକାର ଧାରଣା ଆସୁଛି ଯେ-ରାଜା କୁନ୍ତଭୋଜ ଯେ ହେତୁ ନିଜ କନ୍ୟା ପାଇଁ ସୁନ୍ଦର ବରଟିଏ ଅନ୍ୱେଷଣ କରିବାରେ ଲାଗିଛନ୍ତି, କୁନ୍ତୀ ସେତେବେଳକୁ ନିହାତି ଭାବରେ ବିବାହ ଯୋଗ୍ୟା ବୟସର ଥିଲେ ନତୁବା ଦଶ କିମ୍ବା ବାର ବର୍ଷ ବୟସରୁ କମ୍ ନଥିଲେ।

ପୁଣି ଶାରଳା ଦାସ-ବାଳୁତ ସୁକୁମାରୀ ସେ ରାଜାର କୁମାରୀ- ଏବଂ-ମୁଁ ବାଳୁତ ସ୍ତିରୀ ମୁନି ନ ଜାଣେ ସନ୍ଦେହ-ଏମିତି ଦୁଇଟି ଧାଡ଼ି ଅଲଗା ଅଲଗା ଜାଗାରେ ଲେଖିଛନ୍ତି। ସାଧାରଣ, ସରଳ ଏବଂ ଭକ୍ତିମନା ପାଠକଟିଏ ତେଣୁ ଅତି ସହଜରେ ସେତେବେଳେ କୁନ୍ତୀ ଛୋଟ ଥିଲେ ବୋଲି ଧରି ନିଏ।

କିନ୍ତୁ ବାସ୍ତବରେ ତାହା ଠିକ୍ ନୁହେଁ। ପାଠକକୁ ଧୋକ୍‌କା ଦେବା ଲାଗି କବିଙ୍କର ଏହାଏକ ଚମତ୍କାର ଚାତୁରୀ ହୋଇ ପାରେ ନତୁବା ହୋଇପାରେ କବିଙ୍କ ଲେଖକୀୟ ଭାବପ୍ରବଣତାର ବିଭ୍ରାନ୍ତି।

ତାଛ ଡ଼ା ଆମେ ସତର ବର୍ଷର ଗୋଟେ ଝିଅକୁ ମଧ୍ୟ ସୁକୁମାରୀ, ନାବାଳିକା, ବାଳୁତ କହିଥାଉ। କିନ୍ତୁ ଏଇ ବୟସର ଝିଅ ମାନେ ବି ଅନେକ ସ୍ତଳରେ ବାହାଘର ହୋଇ ଯାଉଥିବାର ଯଥେଷ୍ଟ ପ୍ରମାଣ ଦେଖିବାକୁ ମିଳିଥାଏ। ପନ୍ଦର/ସତର ବର୍ଷର ଝିଅ ମାନେ ପୁଅ ମାନଙ୍କ ଅପେକ୍ଷା ପ୍ରେମ ବ୍ୟାପାରରେ ଅଧିକ ଚାଲାକ।

ଦ୍ୱିତୀୟତଃ ଦୁର୍ବାସା ଋଷିଙ୍କ ସାଥୀରେ ରହି ତାଙ୍କର ସେବା କଲା ବେଳକୁ କୁନ୍ତୀ ଆଦୌ ବାଳୁତ ନଥିବାର ଆଉ ଗୋଟେ ପ୍ରମାଣ ହେଉଛି କୁନ୍ତୀ ସୁର୍ଯ୍ୟଙ୍କସହ ଶୃଙ୍ଗାର  କଲାବେଳେ ବୀର୍ଯ୍ୟ ଓ ରଜୋବତୀ ଶବ୍ଦ ଦୁଇଟି ଉଚ୍ଚାରଣ କରିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ଏକଥା କୁନ୍ତୀ ଶିଖିଲେ କେଉଁଠାରୁ ,ତାହା ଏକ ଗମ୍ଭୀର ପ୍ରଶ୍ନ।

ବୀର୍ଯ୍ୟ ପତନ କାଳେ ଯେ ଭୋଜର କୁମାରୀ

ବ୍ୟାକୁଳ ହୋଇ କହିଲେ ବିନୟ ଉଚ୍ଚାରି

ଭୋ ଦିନକର ନାଥ ନଛାଡ଼ କେଭେ ବୀର୍ଯ୍ୟ

ମୋହର ଗର୍ଭେ ରହିବ ଯଦ୍ୟପି ଆତ୍ମଜ

ଅବିବାହିତ ଅଟଇ ମୁଁ ଅରଜୋବତୀ

ଆବର ଗର୍ଭେ ରହିବ ମୋହର ସନ୍ତତି।

କୁନ୍ତୀ ଏକ ରାଜକୁମାରୀ। ଜନ୍ମ ହେବା ସମୟରୁ ରାଜପ୍ରାସାଦରେ ବଢିଛନ୍ତି ଏବଂ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ପାଖରେ ରହିବା ପୂର୍ବରୁ ନିଶ୍ଚୟ କୌଣସି ପୁରୁଷ ସହ ସଂପର୍କିତ ହୋଇ ନାହାଁନ୍ତି। ତେଣ ୁ ସମ୍ଭୋଗ ସମୟରେ ଯେ ପୁରୁଷର ବୀର୍ଯ୍ୟ ପତନ ହୁଏ ଏବଂ ନାରୀ ଦେହରେ ପ୍ରବେଶ କରେ ଏକଥା ନିଶ୍ଚୟ କୁନ୍ତୀ ରାଜପ୍ରାସାଦରେ ଜାଣି ନଥିଲେ।

କେବଳ ସେତିକି ନୁହେଁ ; -ରଜୋବତୀ ହେବା, ସନ୍ଦେହ ଆସିବା ଇତ୍ୟାଦି ଶବ୍ଦ କୁନ୍ତୀଙ୍କ ମୁଁହରୁ ଶୁଣିବା ପରେ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କୁ ଭେଟିବା ପୂର୍ବରୁ ନିଶ୍ଚୟ ପରିପକ୍ୱ ହୋଇ ସାରିଥିବା କଥା ଜଣାଯାଏ।

କୁନ୍ତୀ ପରିପକ୍ୱତାର ଆଉ ଏକ ପ୍ରମାଣ ହେଉଛି, ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ସହ ଶାରୀରିକ ସଂପର୍କ ରଖିବା ପାଇଁ ସେ ଆଗରୁ ଶଯ୍ୟା ରଚନା କରି ସାରିଛନ୍ତି। ଏହାକୁ ଅଭିଜ୍ଞତାର ପ୍ରମାଣ ମଧ୍ୟ କୁହାଯାଇ ପାରେ।

-ଯମୁନା କୂଳେ ସେ ଶାଳପତ୍ର ଶଯ୍ୟାକଲେ

ମେରୁର ଅସ୍ତ ହୁଅନ୍ତେ କର୍ତା ସୁମରିଲେ।

କର୍ଣ୍ଣ ଜନ୍ମର ରହସ୍ୟ ଖୋଜିଲା ବେଳେ ପାଠକ ମନରେ ଆଉ ଏକ ପ୍ରଶ୍ନ ଆସେ ଯେ- କୁନ୍ତୀ ଦୁର୍ବାସା ଋଷିଙ୍କ ସହ ଥିଲା ବେଳେ ରାତିରେ କେଉଁଠି ଶୟନ କରୁଥିଲେ ?

ଶାରଳା ଦାସ କେବଳ କୁନ୍ତୀଙ୍କୁ–

-ରାତ୍ର ପ୍ରଭାତରୁ ଉଠି ଅଗଣା ପହାରି-

ଏବଂ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କୁ –ଋଷି ରାତ୍ରେ ଥାଆନ୍ତି ଯେ କୁଡ଼ିଆ ଭିତରେ

କବାଟ କିଳିଣ କୁଜ ଲାଗିଥାଏ ଦ୍ୱାରେ।

କଥାଟି ଲେଖିଛନ୍ତି। ଅର୍ଥାତ ଦୁର୍ବାସା ଋଷି ଯେ କବାଟ କିଳି କୁଡ଼ିଆ ଭିତରେ ଶୋଉଥିବା କଥା ଶାରଳା ଦାସ ଲେଖି ପାରିଲେ; ମାତ୍ର ସୁକୁମାରୀ ଝିଅଟିଏ ଯେ ରାତିରେ ନଗର ବାହାରେ କେଉଁଠି ଶୟନ କରୁଥିଲା ବା ରହୁଥିଲା ଲେଖି ପାରିଲେ ନାହିଁ !!

ଏଥିରୁ ପ୍ରମାଣିତ ହେଉଛି ଯେ-ନଗର ବାହାରେ ନିଛାଟିଆ ଜାଗାରେ ବର୍ଷବର୍ଷ ଧରି ଝିଅଟିଏ ନିଶ୍ଚୟ କୁଡ଼ିଆ ବାହାରେ ଏକୁଟିଆ ଶୋଇ ନଥିବ। ନିଶ୍ଚିତ ଭାବରେ କୁନ୍ତୀ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ସହ କୁଡ଼ିଆ ଭିତରେ ହିଁ  ରାତି ସାରା ଶୟନ କରିଥିବେ। ଯାହାକି ଶାରଳା ଦାସ ସାହସର ସହ ଲେଖି ନ ପାରି –ଋଷି କବାଟ କିଳି ଭିତରେ ଶୋଉଥିଲେ ବୋଲି ଲେଖିଛନ୍ତି ଏବଂ ପାଠକୀୟ ସନ୍ଦେହ ସୃଷ୍ଟି କରିଦେଇଛନ୍ତି।

ନୂଆନୂଆ  ଯୌବନରେ ପଦାର୍ପଣ କରୁଥିବା ସୁନ୍ଦରୀ ରାଜ କୁମାରୀ କୁ୍‌ନ୍ତୀଙ୍କୁ ନେଇ ଦୁର୍ବାସା ଯେ-ଦୀର୍ଘ ପାଂଚ ବର୍ଷ ରାତିରେ କୁଡ଼ିଆ ଭିତରେ କବାଟ ବନ୍ଦ କରି ରହିଛନ୍ତି ଏହା ନିଶ୍ଚିତ ସତ୍ୟ। ତେଣୁ ଦୁର୍ବାସା ଚାରି ମାସ ଜାଗାରେ ପାଂଚ ବର୍ଷ ରହିଯିବା ନିହାତି ଭାବରେ  ଅତି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଘଟଣା ଏବଂ ଗବେଷଣାତ୍ମକ। କୁନ୍ତୀ ପାଇଁ ଦୁବାର୍ସା ତୀର୍ଥ ପାଶୋରି ଦେଇଥିବା କଥା ନିଜେ ସ୍ୱୀକାର କରିଛନ୍ତି ।–

ଦୁର୍ବାସା ବୋଇଲେ ଆମେ ଶାନ୍ତ ଯେ ହୋଇଲୁ

ପାଂଚ ବରଷ ହେଲା ତୋ ରାଜ୍ୟରେ ରହିଲୁ ।

ଦୁର୍ବାସା ବୋଇଲେ  ବଡ଼ ସୁସ୍ଥରେ ରହିଲୁ

କୁନ୍ତୀର ନିମନ୍ତେ ନାନା ତୀର୍ଥ ପାଶୋରଲୁ।

ଏଠାରେ ପ୍ରଶ୍ନ ଉଠେ ଯେ ଦୁର୍ବାସା କେଉଁଥି ପାଇଁ ଅଶାନ୍ତ ଥିଲେ ଯେ- କୁନ୍ତୀ ତାଙ୍କୁ ଶାନ୍ତ କରିଦେଲେ ? ଏବଂ ତାଙ୍କର ସେବାରେ ଜଣେ ଜିତେନ୍ଦ୍ରିୟ ପୁରୁଷ ଚାରି ମାସ ଜାଗାରେ ପାଂଚ ବର୍ଷ ରହି ସବୁ ତୀର୍ଥ ଭୁଲିଗଲେ ??

ପାଂଚ ବର୍ଷ ପରେ କୁନ୍ତୀ ନିଶ୍ଚୟ ଷୋହଳ , ସତର ବର୍ଷର କୁମାରୀ ଏହା ନିଃସନ୍ଦେହ। ଏହି ବର୍ଷର ଗୋଟେ ସୁନ୍ଦରୀ ଝିଅ ପୁଣି ରାଜ କୁମାରୀ ରୂପସୀସହ ରାତିରେ ଦୁର୍ବାସା ଦୀର୍ଘ ପାଂଚ ବର୍ଷ ରହିଲେ; ଅଥଚ କୌଣସି ଅଘଟଣ ଘଟି ନଥିବ ଏହା କେମିତି କଳ୍ପନା କରା ଯାଇପାରେ ? ପୁଣି ଶାରଳା ଦାସ ଲେଖି ଛନ୍ତି—ଧୋଇ ପିଣ୍ଡାରେ ଶୁଖାଇ ଦିଏ କାଚ୍ଛା ଗୋଟି – ଅର୍ଥାତ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ପାଲଟା ବସ୍ତ୍ର ମଧ୍ୟ କୁନ୍ତୀ ସଫା କରୁଥିଲେ। ଯାହା ଜଣେ ଋଷି ପାଇଁ ଏ କାମ ଅନ୍ୟକୁ ଦେବା ଅନୁଚିତ।

ତେଣୁ କୁନ୍ତୀ ସହ ଦୀର୍ଘ ପାଂଚ ବର୍ଷ ରହିବା ପରେ ଶେଷରେ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ମୋହଭଙ୍ଗ ହୋଇ ଯାଇଛି ଏବଂ ସେ ପଳାୟନ କରିଛନ୍ତି। କିନ୍ତୁ ଦୁର୍ବାସା ରାଜ ପ୍ରାସାଦକୁ ଯାଇ ରାଜା କୁନ୍ତ ଭୋଜଙ୍କୁ ଭେଟି ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟରେ ପାଂଚ ବର୍ଷ ରହିଗଲି କେବଳ କହିଛନ୍ତି ଏ କଥା ସତ; ମାତ୍ର ସେ ଯେ ଏଥର ସିଦ୍ଧପୁର ଛାଡ଼ୁଛନ୍ତି ଏକଥା ଆଦୌ କହି ନାହାଁନ୍ତି କି କୁନ୍ତୀଙ୍କୁ ଆଣି ତାଙ୍କ  ବାପା-ମାଙ୍କ ପାଖରେ ସମର୍ପଣ କରି ନାହାଁନ୍ତି।

ବରଂ ଧୋକ୍କେବାଜ୍ ଦୁର୍ବାସା ରାଜାଙ୍କୁ ମିଛ ବିଶ୍ୱାସ ଦେବା ପାଇଁ ନିଜ କୁଡ଼ିଆକୁ ପୁର୍ନବାର ଫେରିବାର ବାହାନା କରି ସେଇ ରାସ୍ତାରେ ଲୁଚି କି ପଳେଇ ଯାଇଛନ୍ତି। ଏବଂ କୁନ୍ତୀ ତାଙ୍କ ପଛେପଛେ ଧାଇଁଛନ୍ତି !

କୁନ୍ତୀ ତ ରାଜାର ଝିଅ। ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ସେବା ପରେ ସେ ପୁଣି ରାଜ ପ୍ରାସଦକୁ ଫେରି ଆସିବା କଥା ପୁଣି ଦୁର୍ବାସା କୁନ୍ତୀଙ୍କଠାରୁ ପାଂଚ ବର୍ଷ ସେବା ପାଇ ସାରିବା ପରେ ଆଶୀର୍ବାଦ ନ ଦେଇ ପଳେଇ ଯାଉଥିଲେ ଯେ କୁନ୍ତୀ ଗୋଡ଼େଇ ଗୋଡ଼େଇ ଅରଣ୍ୟରେ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କୁ ଭେଟିଲେ ଏବଂ ସେଠି ଦୁର୍ବାସା କୁନ୍ତୀଙ୍କୁ ଏମିତି ଏକ ଫୁଲମାଳ ଦେଇ ଆଶୀର୍ବାଦ କଲେ ଯେ-କୁନ୍ତୀ ତାକୁ ଯାହାକୁ ଦେଖାଇବେ ସେ ଆସି ତାଙ୍କ ସହ ଦୈହିକ ସଂପର୍କ ରଖିବା ଲାଗି ବାଧ୍ୟ ହେବ ନ ହେଲେ ତାର ମୃତ୍ୟୁ ହେବ !

ତେବେ ଏହି ଆଶୀର୍ବାଦକୁ ଛାଡ଼ି ଆଉ କିଛି ଦେବା ଲାଗି ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ପାଖରେ କିଛି ନଥିଲା କି ? ନା ସେତେବେଳେ କୁନ୍ତୀଙ୍କ ପାଇଁ ଏହି ଫୁଲମାଳର ଆବଶ୍ୟକତା ଥିଲା ?? ତେଣୁ ନିଜକୁ ଗୋପନ ରଖିବା ପାଇଁ କୁନ୍ତୀଙ୍କୁ ବିଶୃଙ୍ଖଳିତ କରିବାର ଏହାଏକ ଷଡ଼ଯନ୍ତ୍ର ନୁହେଁ କି ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ?

ଦୁର୍ବାସା ଯଦି ଭୁଲ କରି ନଥିଲେ କୁନ୍ତୀଙ୍କୁ ତାଙ୍କ ବାପା-ମାଙ୍କ ପାଖରେ ସମର୍ପଣ ନ କରି ପଳାୟନ କଲେ କାହିଁକି ? ଏହାଏକ ସାଧାରଣ ଏବଂ ସ୍ୱାଭାବିକ ପ୍ରଶ୍ନ। କବେଳ ନିଜକୁ ବଦନାମରୁ ମୁକ୍ତ କରିବା ଲାଗି ଦୁର୍ବାସା ପାଂଚ ବର୍ଷପରେ ରାଜା କୁନ୍ତଭୋଜଙ୍କୁ ଥରେ ସାକ୍ଷାତ କରି ମିଛର ଆଶ୍ରୟ ନେଇଛନ୍ତି। ରାଜା ଜାଣି ପାରି ନାହାଁନ୍ତି ଯେ-ଦୁର୍ବାସା ତାଙ୍କ ରାଜ୍ୟ ଛାଡ଼ି ଯାଉଛନ୍ତି। ତେଣୁ ଦୁର୍ବାସା ଫେରାର ହୋଇ ଯିବା ପରେ ମଧ୍ୟ କୁନ୍ତୀ ସେଇ ନଗର ବାହାରେ ଏକୁଟିଆ କୁଡ଼ିଆ ଘରେ କିଛିଦିନ ରହିଛନ୍ତି, କେଉଁଥି ପାଇଁ ?

ଏଥିରୁ ସ୍ପଷ୍ଟ ଜଣା ପ ଡ଼ୁଛିଯେ-କୁନ୍ତୀ ସୂର୍ଯ୍ୟଙ୍କ ସହ ସଂପର୍କ ପୂର୍ବରୁ ସେ ରାଜପ୍ରାସାଦକୁ ଫେରି ନାହଁନ୍ତି। ସେଥିପାଇଁ କର୍ଣ୍ଣ ଜନ୍ମ ହେବା ପରେ ସେ ଭୟଭୀତ ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି ଯାହା ଶାରଳା ଦାସ ଲେଖିଛନ୍ତି-

କୁମର କୋଳେ ଧରିଲେ ଭୋଜର କୁମାରୀ

କି ବୁଦ୍ଧି କରିବି ବୋଲି ମନରେ ବିଚାରି ।

ଏ ସୁନ୍ଦର ପୁତ୍ରଗୋଟି କେମନ୍ତେ ଧରିବି

ପିତାମାତାଙ୍କୁ କି କଥା କହି ପ୍ରବୋଧିବି ।

ଅବଶ୍ୟ ସେ ପଚାରିବେ ପୁତ୍ର ଦେଖି ମୋତେ

ବୋଲିବେ କାହୁଁ ପାଇଲୁ ଏ ପୁତ୍ର କେମନ୍ତେ !

ଅପର ପକ୍ଷରେ ପୁଣି—-

ବୋଲିବେ ମୁନିଙ୍କ ସଙ୍ଗେ ସମୟେକ ଥିଲା

ଦୁର୍ବାସା ରମଣେ ଜାତ ଏତନୟ ହେଲା ।

କହିବାର ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କଣ ? ଏ ପ୍ରକାର ଆରୋପ ଭାବନା ଓ ଆଶଙ୍କା ଆସିବାର ରହସ୍ୟ କଣ ହୋଇପାରେ ?? ଶାରଳା ଦାସ ଏହା ପରୋକ୍ଷରେ ଇଙ୍ଗିତ କରି ନାହାଁନ୍ତି କି ?

ଆଉ ଏକ ଦିଗରୁ ଦେଖିଲେ କୁନ୍ତୀ ରାଜାରାଣୀଙ୍କର ଏକ ମାତ୍ର କନ୍ୟା ହୋଇ ଥିବାରୁ ଅତି ପ୍ରିୟ ଥିଲେ ; ଅଥଚ ଦୀର୍ଘ ପାଂଚ ବର୍ଷ ଯାଏ କୁନ୍ତୀଙ୍କୁ ଦୁର୍ବାସାଙ୍କ ପାଖରେ ଛାଡ଼ିଦେଇ କିପରି ମୂର୍ଚ୍ଛି ପାରିଲେ ? ସୁକୁମାରୀ ରାଜ କନ୍ୟାଟିଏ ଯେ ଦୀର୍ଘ ବର୍ଷ ଧରି ଜଣେ ସଂସାର ତ୍ୟାଗୀ ବ୍ୟକ୍ତି ସହ କିପରି କାଳ ଯାପନ କରୁଛି ତାର ଅନୁସନ୍ଧାନ କୁନ୍ତୀଭୋଜ ଥରେମାତ୍ର ବି ନ କରିବାଟା ଶାରଳା ଦାସଙ୍କ ଚମତ୍କାର କବି ଚାତୁରୀ !

ବୁଦ୍ଧିଜୀବୀ ଏବଂ ଶାସ୍ତ୍ରକାର ମାନଙ୍କ ମତରେ ଯବାନ ପୁଅ ମା’ ସହ ଏବଂ ଯବାନ ଝିଅ ବାପା ସହ ରାତିରେ ଏକୁଟିଆ ପାଖରେ ଶୟନ  ଅସମିଚୀନ। ତାଛ ଡ଼ା ଦୁର୍ବାସାଙ୍କୁ ଏମିତି ଦେଖିଲେ ତାଙ୍କୁ ଜିତେନ୍ଦ୍ରୀୟ କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ। ସେ ଟିକିଏ ଟିକିଏ କଥାରେ କ୍ରୋଧିତ ହୋଇ ଅଭିଶାପ ଦେଇଥିବାର ଅନେକ ପ୍ରମାଣ ପୁରାଣରେ ରହିଛି। ତେବେ ଯିଏ ନିଜର ରାଗକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରିପାରେ ନାହିଁ ,ସେ କି ଜିତେନ୍ଦ୍ରିୟ ପୁରୁଷ ,ସେ କି ଋଷି ??

ଭାରତୀୟ ପୁରାଣ ଗୁ ଡ଼ିକରେ ଅଧିକାଂଶ ମୁନି ଋଷି ସଚ୍ଚରିତ୍ର ଥିଲେ ଏକଥା ଯୁକ୍ତିର ସମେତ କୁହାଯାଇ ପାରିବ ନାହିଁ । କେତେବେଳେ ସେମାନେ ସ୍ୱର୍ଗର ଅପସରୀ ଏବଂ ଜଳପରୀ ମାନଙ୍କୁ ନେଇ କାମାତୁର ହୋଇ  ସେମାନଙ୍କ ସହ ଶାରୀରିକ ସଂପର୍କ ରଖିଛନ୍ତି ତ ଆଉ କେତେବେଳେ ଋଷି ବିଭାଣ୍ଡକ ,ମହର୍ଷି ଅଗ୍ନିକା କାମାସକ୍ତ ହୋଇ ମୃଗୁଣୀ ମାନଙ୍କୁ ଧରି ଜବରଦସ୍ତ ଧର୍ଷଣ କରିଛନ୍ତି।

ମହାଭାରତ କାହାଣୀର ପ୍ରଥମ ଚରିତ୍ର ପରାଶର ମୁନି ନିଜକୁ ନିୟନ୍ତ୍ରଣ କରି ନ ପାରି ଦିନ ଦ୍ୱି ପହରରେ ନଦୀଗର୍ଭରେ ମତ୍ସ୍ୟଗନ୍ଧାଙ୍କୁ ଦେହ ମାଗିଛନ୍ତି ଏବଂ ସଇଠୁ ଯେଉଁ ମହାନ ଜ୍ଞାନୀ ଦିବ୍ୟଦ୍ରଷ୍ଟା ବ୍ୟାସଦେବ ଜନ୍ମ ନେଲେ ସେ ପୁଣି ଅନୈତିକ ଏବଂ ଅସାମାଜିକ ଭାବରେ ମାଙ୍କ ନିଦ୍ଦେର୍ଶରେ  ଅନୁଜ ସ୍ୱର୍ଗୀୟଭ୍ରାତାର ବିଧବା ସ୍ତ୍ରୀ ମାନଙ୍କ ସହ ଶାରୀରିକ ସଂପର୍କ ରଖିଛନ୍ତି !!

            ସୁତରାଂ ଏମିତି ଅବସ୍ଥାରେ ଋଷି ଦୁର୍ବାସାଙ୍କୁ କେମିତି ବିଶ୍ୱାସ କରାଯାଇ ପାରିବ ??      

   

(ଏହା ଲେଖକଙ୍କ ନିଜସ୍ୱ ମତ ଅଟେ )

ଅଧ୍ୟାପକ ବିପିନ ମହାନନ୍ଦ

ବିକାଶ କଲେଜ, ଶାସନ, ସଂବଲପୁର

Email: [email protected]

ମୋବାଇଲ ନଂ ୮୬୫୮୭ ୩୪୬୭୦