ଆପଣ କାହାପାଇଁ ଲେଖନ୍ତି?
ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ। ତଫାତ୍ ଋଚି। ସୂର୍ଯ୍ୟ କିରଣ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ। କିନ୍ତୁ କିଏ ତାକୁ ନିଜ ପିଠିକୁ ପତେଇ ଅଙ୍ଗୀକାର କରିନିଏ ତ ଆଉ କିଏ ସଶକ୍ତୀକରଣ ନିୟନ୍ତ୍ରିତ ମେସିନ ଭିତରେ ଥାଇ ନିଜକୁ ଦୂରେଇ ରଖେ। ଦୁଃଖିଲା ଲୋକଟିଏ ଖରାତାତିକୁ ଯେତିକି ଚିହ୍ନେ ଧନୀ ଲୋକଟିଏ ଠିକ୍ ସେତିକି ଚିହ୍ନେନି।
ଜଣେ କବିଙ୍କ ସାମାଜିକ ଦାୟିତ୍ବ କ’ଣ ହୋଇପାରେ?
ସମାଜରୁ କବିତାର ସୃଷ୍ଟି ସମାଜ ପାଇଁ। ତେଣୁ ଏମିତି କବିତା ଲେଖାଯିବା ଉଚିତ୍ ଯେମିତିକି ସାଧାରଣ ପାଠକକୁ ତାହା ନିଜର ନିଜର ଲାଗିବ। ଯା’ ଫଳରେ ପାଠକଟିଏ ସେ କବିତାର ମାର୍ମିକ ସତ୍ତା ଉପଲବ୍ଧି କରିପାରିବ। ତା’ ହେଲେ ଯାଇ କବିତା ସମାଜ ଭିତରେ ବଞ୍ଚି ରହିବ। ସମାଜ ଓ ସାହିତ୍ୟ ଉଭୟ ପରିପୂରକ।
କବିତା କେତେବେଳେ ଲେଖି ହୋଇଯାଏ ବୋଲି ଆପଣ ବିଶ୍ବାସ କରନ୍ତି?
ଫୁଲ ହେଉ ଫଳ ହେଉ, ମଣିଷ ହେଉ ମାଙ୍କଡ଼ ହେଉ। ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସମୟରେ ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତି ପୁଣି ବିନା ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଜନ୍ମ ନିଅନ୍ତି ନାହିଁ। କବି ହୃଦୟ ଯେତେବେଳେ ଯନ୍ତ୍ରଣାରେ ଜର୍ଜରିତ ହୁଏ ତାହା କବିତାରେ ପରିପ୍ରକାଶ ହୁଏ। କବି କହି ପାରେନି ଲେଖିପାରେ।
ଆପଣଙ୍କ କବିତାର ମୁଖ୍ୟ ସ୍ବର କ’ଣ ଆପଣଙ୍କ ମତରେ?
ଜୀବନର ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ପାଠକଙ୍କ ଉପରେ ଥୋଇବା। ଉପଯୁକ୍ତ ସୂଚନା ଦ୍ବାରା ସଚେତନ କଲେ କେହି ଜଣେ ତା’ଦ୍ବାରା ସଚେତନ ହୋଇ ପାରିଲେ ସେ ସୂଚନା କାର୍ଯ୍ୟରେ ଲାଗେ। ଠିକ୍ ସେମିତି ଜୀବନକୁ ନେଇ ସାହିତ୍ୟର ସୃଷ୍ଟି ବିଭିନ୍ନ ଦିଗକୁ ଆଧାର କରି। ତେଣୁ ଏମିତି କିଛି ସୃଷ୍ଟି କରାଯାଉ ଯାହା ଉପରେ ଜଣେ ନିଜ ଜୀବନକୁ ଚିହ୍ନିବ ଏବଂ ସେ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟକୁ ଚିହ୍ନାଇବ। ଏମିତିରେ ସେ ସୃଷ୍ଟି କାଳଜୟୀ ହୋଇପାରିବ।
କେଉଁ କବିମାନଙ୍କୁ ଆପଣ ଶ୍ରଦ୍ଧାର ସହ ଗ୍ରହଣ କରନ୍ତି।
ଆପଣ ବହୁବଚନରେ ପଚାରିଲେ। ଠିକ୍ ଅଛି। ନିକଟରେ ହୁଅନ୍ତୁ ବା ଦୂରରେ ହୁଅନ୍ତୁ ବହୁତ କବି ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କ ସୃଷ୍ଟି ସେମାନଙ୍କୁ ଜୀବନ୍ତ କରି ରଖିଛି ଏବଂ ରଖିଥିବ ମଧ୍ୟ। ତେବେ ପାଖ ଲୋକଟିକୁ ଯେତିକି ଭଲ ପାଇବେ ସେତିକି ଶ୍ରଦ୍ଧାଶୀଳ ନିଜେ ହୋଇପାରିବେ। ଆମ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ବହୁ ସ୍ରଷ୍ଟା ଅଛନ୍ତି ଯାହାଙ୍କ ଦ୍ବାରା ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟ ଜନ୍ମ ନେଲା। ଆମେ କେବଳ ବୟସର ପତ୍ର ଯୋଡ଼ୁଛନ୍ତି। ତେବେ ସେମାନଙ୍କ ଭିତରୁ ବିଶେଷ ଭାବେ ଦୁଇ ଜଣ ମୋତେ ସୃଷ୍ଟି କରିବାରେ ପ୍ରେରଣା ଓ ପ୍ରଚୋଦନାରେ ଅନୁପ୍ରାଣିତ କରିଛନ୍ତି। ସେମାନେ ହେଲେ ସନ୍ଥକବି ଭୀମ ଭୋଇ ଓ କୁନ୍ତଳା କୁମାରୀ ସାବତ।
ନୂଆ କବିମାନଙ୍କୁ ଆପଣ କ’ଣ କହିବେ?
ଯେତେ ପାରିବ ଅନ୍ୟକୁ ପଢ଼ନ୍ତୁ। ନିଜେ ଅନ୍ୟକୁ ନ ପଢ଼ିଲେ ତୁମକୁ କିଏ କାହିଁକି ପଢ଼ିବ। ଅଧିକନ୍ତୁ ନିଜକୁ କେବେ ସ୍ବୟଂସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବିବ ନାହିଁ। ନିଜଠାରେ ଯାହା ଅଛି ଅନ୍ୟଠାରେ ମଧ୍ୟ ତାହା ଅଛି। ଅନ୍ୟକୁ ପଢ଼ିଲେ ନିଜର ସୃଷ୍ଟି ପରିଧି ବ୍ୟାପକ ଓ ଉତ୍କୃଷ୍ଟ ହେବ।
—
