ଭୁବନେଶ୍ୱର: ଭରତର ଗଣତନ୍ତ୍ର ବ୍ୟବସ୍ଥାକୁ ୭୩ ବର୍ଷ ଛୁଇଁଛି। ଗଣତନ୍ତ୍ରର ଏହି ପବିତ୍ର ମୁହୂର୍ତ୍ତକୁ ମନେ ପକାଇ ତଥା କରୋନା କଟକଣାକୁ ଦୃଷ୍ଟିରେ ରଖି ପୂରା ଦେଶରେ ଏହି ପର୍ବ ପାଳନ କରାଯିବା ସହିତ ଜାତୀୟ ପତାକା ‘ତ୍ରିରଙ୍ଗା’ ଉଡିଛି। ଜମ୍ମୁ କଶ୍ମୀର ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି କନ୍ୟାକୁମାରୀ ଓ ରାଜସ୍ଥାନରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଅରୁଣାଚଳ ପ୍ରଦେଶ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଜାତୀୟତାର ସ୍ୱର ଶୁଣାଯାଇଛି। ରାଷ୍ଟ୍ରୀୟ ରାଜଧାନୀ ଦିଲ୍ଲୀରେ ଆୟୋଜିତ ସମାରୋହ ସବୁଠାରୁ ଆକର୍ଷଣୀୟ ଦେଖାଯାଇଛି। ପ୍ରଧାନମନ୍ତ୍ରୀ ନରେନ୍ଦ୍ର ମୋଦୀଙ୍କ ଉପସ୍ଥିତିରେ ରାଷ୍ଟ୍ରପତି ରାମନାଥ କୋବିନ୍ଦ ଲାଲକିଲ୍ଲାରେ ପତାକା ଉତ୍ତୋଳନ କରିଛନ୍ତି। ରାଜପଥରେ ଅନୁଷ୍ଠିତ ଗଣତନ୍ତ୍ର ଦିବସରେ ଆକର୍ଷଣୀୟ ବିଭିନ୍ନ ବିଭାଗରୁ ପରେଡ, ପ୍ରଜ୍ଞାପନ ମେଢ଼ ଓ ଅନେକ ରାଜ୍ୟର ସାଂସ୍କୃତିକ କାର୍ଯ୍ୟକ୍ରମ କେବଳ ଦେଶରେ ନୁହେଁ, ବରଂ ବିଦେଶୀ ରାଷ୍ଟ୍ର ଦେଖି ଆଶ୍ଚର୍ଯ୍ୟ ଅନୁଭବ କରିଛନ୍ତି। ଭାରତୀୟ ବାୟୁସେନା ପକ୍ଷରୁ ବିମାନ ଫ୍ଲାଇପୋଷ୍ଟ ଶତ୍ରୁର ନିଦ ହଜାଇ ଦେଇଛି।
ଦେଶକୁ ସୁରକ୍ଷା ଯୋଗାଉଥିବା ଯବାନମାନେ ମଧ୍ୟ ଉତ୍ସାହର ସହିତ ଗଣତନ୍ତ୍ର ଦିବସ ପାଳନ କରିଛନ୍ତି। ଲଦ୍ଦାଖରେ ଆଇଟିବିପିର ଯବାନମାନେ ଜାତୀୟ ପତାକା ଉଡାଇବା ପାଇଁ ହାଡ଼ଭଙ୍ଗା ଶୀତକୁ ଡରିଯାଇ ନାହାନ୍ତି। -୪୦ ଡିଗ୍ରୀ ତାପମାତ୍ରାରେ ବରଫ ଉପରେ ଥାଇ ଜାତୀୟ ପତାକା ଉତ୍ତୋଳନ କରିଛନ୍ତି। ସେମାନେ ସମତଳ ଭୂମିଠାରୁ ୧୫ ହଜାର ଫୁଟ ଉଚ୍ଚରେ ଗର୍ବର ସହିତ ତ୍ରିରଙ୍ଗା ଉଡାଇଛନ୍ତି। ଆଇଟିବିପି ଯବାନମାନଙ୍କ ଦ୍ୱାରା ଉତ୍ତରାଖଣ୍ଡର ଆଉଲି ଠାରେ ୧୧ ହଜାର ଫୁଟ ଉଚ୍ଚରେ -୨୦ ଡିଗ୍ରୀ ତାପମାତ୍ରାରେ ପତାକା ଉଡିଛି। ହିମାଚଳ ପ୍ରଦେଶରେ ମଧ୍ୟ ଯବାନ ମାନେ ୧୬ ହଜାର ଫୁଟ ଉଚ୍ଚରେ ତ୍ରିରଙ୍ଗା ଉଡାଇଛନ୍ତି।
ସମାନ୍ତରାଳ ବିକାଶ ନାହିଁ
ଦେଶ ସ୍ୱାଧୀନତା ପ୍ରାପ୍ତିକୁ ୭୪ ବର୍ଷ ପୂରିଛି। ୧୯୫୦ ମସିହା ଜାନୁଆରୀ ୨୬ ତାରିଖରେ ଗଣତନ୍ତ୍ରର ପ୍ରତିଷ୍ଠା ହୋଇଛି। ଏହାରି ମଧ୍ୟରେ ଭାରତ କୃଷି, ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ, ଗମନାଗମନ, ଯୋଗାଯୋଗ, ଶିଳ୍ପ, ବାଣିଜ୍ୟ, ପ୍ରଯୁକ୍ତିବଦ୍ୟା ଆଦି କ୍ଷେତ୍ରରେ ବୈପ୍ଲବିକ ପରିବର୍ତ୍ତନ ଆସିଛି। ଭାରତ ଏବେ ଆତ୍ମନିର୍ଭରଶୀଳ ଦିଗରେ କାମ କରୁଛି। ମାତ୍ର ଦେଶ ଏକ ସମାନ୍ତରାଳ ବିକାଶଧାରାରେ ଆଗକୁ ବଢୁନାହିଁ। ଦେଶର ପଶ୍ଚିମ, ଉତ୍ତର ଓ ଦକ୍ଷିଣ ଭାଗରେ ଥିବା ରାଜ୍ୟ ଗୁଡ଼ିକ ତୁଳନାରେ ମଧ୍ୟ ଓ ପୂର୍ବ ଭାରତୀୟ ରାଜ୍ୟ ଗୁଡ଼ିକ ଆର୍ଥିକ ଦୃଷ୍ଟିକୋଣରୁ ବହୁ ପଛରେ। ଅର୍ଥାତ ଓଡ଼ିଶା, ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗ, ବିହାର, ଝାଡ଼ଖଣ୍ଡ ସମେତ ଉତ୍ତର-ପୂର୍ବ ରାଜ୍ୟ ଗୁଡ଼ିକର ଆର୍ଥିକ ଅବସ୍ଥା ସେତେ ସମୃଦ୍ଧ ହୋଇପାରି ନାହିଁ।
ମିଳିପାରୁନି ପୂର୍ଣ୍ଣ ଅଧିକାର
ଗଣତନ୍ତ୍ରକୁ ସମ୍ମାନ ଦେଇ ଦେଶର ନାଗରିକ ଯେଭଳି କର୍ତ୍ତବ୍ୟ କରୁଛନ୍ତି। ସେହି ହିସାବରେ ସେମାନଙ୍କୁ ଅଧିକାର ମିଳିପାରୁ ନାହିଁ। ଏହାର ଫଳ ହେଉଛି ପ୍ରଶାସନିକ କଳ ସଚ୍ଚୋଟ୍ଟ ଓ ଶକ୍ତିଶାଳୀ ହୋଇ ନ ପାରିବ। ଦେଶରେ ଗୋଟିଏ ଗୋଷ୍ଠୀର ଲୋକ ବିଳାସମୟ ଜୀବନ ବିତାଉଥିବା ବେଳେ ଆଉ କିଛି ଲୋକଙ୍କୁ ଖାଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ମିଳିପାରୁ ନାହିଁ। ବାସ ସ୍ଥାନ ଓ ବସ୍ତ୍ର କଥା ଅଲଗା। ଦେଶରେ ଆଜି ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଲୋକଙ୍କର ସ୍ଥାୟୀ ଠିକଣା ନାହିଁ। ସେହିପରି ଆର୍ଥିକ ଅଭାବରେ ଦିନ କାଟୁଥିବା ଲୋକ ନୂଆ କପଡ଼ା କିଣିବା ସ୍ୱପ୍ନ ହୋଇଯାଉଛି। ଭାରତୀୟ ରେଳଲାଇନ୍ କଡ଼ରେ ଯେଉଁଆଡେ ଯିବେ ଦେଖାଯିବ ବସ୍ତି। ଚାଳ, ଛପର, ପଲିଥିନ୍, ଟିଣରୁ ତିଆରି ଅସ୍ଥାୟୀ ଘର। ଏଠାରେ ରହୁଥିବା ପରିବାର ସେମାନଙ୍କ ପିଲାମାନଙ୍କୁ ଦିଓଳି ଖାଇବାକୁ ମଧ୍ୟ ଦେବାକୁ ସକ୍ଷମ ନୁହଁନ୍ତି। ଶିକ୍ଷା ଓ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟ କଥା ଦୂରରେ ଥାଉ।
ଗରିବଙ୍କୁ ଅଣଦେଖା
ଗଣତନ୍ତ୍ରର ଅନ୍ୟ ଏକ ମହାନ୍ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ହେଲା ଦେଶର ଜନତାଙ୍କୁ ସେମାନଙ୍କର ଅଧିକାରୀ ପ୍ରଦାନ କରିବା। ଭାରତୀୟ ଗଣତନ୍ତ୍ରରେ ସାଧାରଣ ଜନତା ନେତା ପ୍ରତିନିଧି ବାଛନ୍ତି, ଯେଉଁମାନେ କି ସରକାର ଠାରେ ଲୋକଙ୍କର ଅସୁବିଧାକୁ ଉପସ୍ଥାପନ କରିବେ ବୋଲି ବିଶ୍ୱାସ କରାଯାଇଥାଏ। ମାତ୍ର ଦୁଃଖର ବିଷୟ ହେଲା ଯେ, ନେତାମାନେ ଯେତେବେଳେ କ୍ଷମତାକୁ ଆସିଯାଆନ୍ତି, ସେମାନେ ଜନତାଙ୍କୁ ଭୁଲି ଯାଆନ୍ତି। ସରକାରୀ କାର୍ଯ୍ୟାଳୟରେ ସାଧାରଣ ଜନତାଙ୍କୁ କୌଣସି କାମ କରିବା ପାଇଁ ବହୁତ ହଇରାଣ ହେବାକୁ ପଡ଼ିଥାଏ। ଗରିବ ଲୋକଙ୍କ ଅବସ୍ଥା ନ କହିଲେ ଭଲ। ସରକାରୀ ବାବୁ ମାନଙ୍କୁ ଗୋଡ଼ହାତ ଧରିଲେ ମଧ୍ୟ ଶୁଣନ୍ତି ନାହିଁ। ଜନତାଙ୍କୁ ଅଧିକାର ପାଇବା ପାଇଁ ସଂଘର୍ଷ କରିବାକୁ ପଡୁଛି।
