ଭୁବନେଶ୍ୱର: ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ଉତ୍କଳ ପ୍ରଦେଶ ୮୫ତମ ବର୍ଷରେ ପାଦ ଥାପିଛି । ଅର୍ଥାତ ଭାଷାଗତ ଦୃଷ୍ଟିରୁ ସ୍ୱତନ୍ତ୍ର ରାଜ୍ୟ ଭାବେ ଓଡ଼ିଶା ଗଠନ ହେବାକୁ ୮୪ ବର୍ଷ ଅତିକ୍ରମ କରିଛି । ଏହାରି ମଧ୍ୟରେ ଓଡ଼ିଶା ଅନେକ ସୁଖ-ଦୁଃଖର ମୂହୁର୍ତ୍ତ ଦେଇ ଗତି କରିଛି । ବିଭିନ୍ନ ଗଡ଼ଜାତ ଅଂଚଳକୁ ଏକତ୍ର କରି, ସଢ଼େଇକଳା-ଖରସୁଆଁ ଠାରୁ ଭିନ୍ନ ହୋଇ ଓ ବଙ୍ଗଳା-ପାଟଣା ଠାରୁ ଅଲଗା ହୋଇ ଓ ସ୍ୱର୍ଣ୍ଣିମ ଉତ୍କଳ ୧୯୩୬ ମସିହା ଏପ୍ରିଲ ୧ ତାରିଖରେ ଗଠନ ହେଲା ।
ଉତ୍କଳ ଅନ୍ୟ ଏକ ରାଜ୍ୟ ଭାବେ ଗଠନ ହେବା ପୂର୍ବରୁ ଅନେକ ବିକାଶମୂଳକ ଚିନ୍ତା କରିଥିଲେ ମହାପୁରୁଷମାନେ । ଏକ ମହାନ ଲକ୍ଷ୍ୟ ଓ ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ରଖି ତଥା ଉତ୍କଳର ଗୌରବ ମଧୁସୂଦନ ଦାସ ଖଣ୍ଡ ବିଖଣ୍ଡିତ ଓଡ଼ିଶାକୁ ଏକାଠି କରିବାକୁ ବଡ଼ ସଂକଳ୍ପ ନେଇଥିଲେ । ବିଚ୍ଛିନ୍ନ ଓଡ଼ିଶାକୁ ଏକତ୍ର କରିବା ପାଇଁ ସେ ଯେଉଁ ଉଦ୍ୟମ କରିଥିଲେ, ତାହା ସବୁଦିନ ପାଇଁ ମନେ ରହିବ । କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖର କଥା ହେଲା ଯେ, ଆଜକୁ ୮୪ ବର୍ଷ ତଳେ ମଧୁ ବାବୁ ଯେଉଁ ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିଥିଲେ, ତାହା ୧୦୦ ବର୍ଷର ଓଡ଼ିଶାରେ ମଧ୍ୟ ପୂରଣ ହେବ କି ନାହିଁ, ତାହା ସନ୍ଦେହ ।
ପ୍ରାକୃତିକ ସଂପଦରେ ପୂର୍ଣ୍ଣ ଓଡ଼ିଶା
ଓଡ଼ିଶାରେ ଖଣି ଓ ଖାଦାନ ଠାରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ଜଳ ଓ ଜଙ୍ଗଲର ଅଭାବ ନାହିଁ । ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କ ଦୂରଦୃଷ୍ଟିର ଅଭାବ ଓ ପ୍ରଶାସନର ପରିଚାଳନାରେ ଦୁର୍ବଳତା ଯୋଗୁଁ ଆମେ ୮୫ ବର୍ଷରେ ପାଦ ଥାପିଥିଲେ ବି ଆତ୍ମନିର୍ଭରଶୀଳ ହୋଇପାରି ନାହୁଁ । ପ୍ରାକୃତିକ ସମ୍ବଳ ସଠିକ ଭାବେ ବିନଯୋଗ ନହେବା ଓ ଅତ୍ୟାଧୁନିକ ପ୍ରଣାଳୀରେ ଉତ୍ପାଦନ କରାଯାଇ ନପାରିବାରୁ ଓଡ଼ିଶା ଗରିବ ହୋଇ ରହିଛି । ସରକାର ହଜାର ହଜାର କୋଟି ଟଙ୍କା ଋଣରେ ବୁଡ଼ି ରହିଛନ୍ତି ।
ଫସଲ ଉତ୍ପାଦନ ନୈରାଶ୍ୟଜନକ, ମିଳୁଛି ପୁରସ୍କାର
କେନ୍ଦ୍ର ସରକାରଙ୍କ ତରଫରୁ ରାଜ୍ୟ ସରକାରଙ୍କୁ ୫ ଥର କୃଷି କର୍ମଣ ପୁରସ୍କାର ମିଳିସାରିଛି । କିନ୍ତୁ ଦୁଃଖର କଥା ହେଲା ଯେ, ରାଜ୍ୟରେ ଧାନ ବ୍ୟତୀତ ଅନ୍ୟ ଫସଲ ଉତ୍ପାଦନ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଆମେ ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ତୁଳନାରେ ବହୁ ପଛରେ । ଧାନ ଚାଷ ମଧ୍ୟ ଠିକ ଭାବରେ ହୋଇପାରି ନଥିବା କାରଣରୁ ରାଜ୍ୟରେ ଚାଷୀ ଆତ୍ମହତ୍ୟା ଘଟଣା ଗୁଡ଼ିକ ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି । ରାଜ୍ୟର ଅଳ୍ପ କିଛି ଅଂଚଳକୁ ବାଦ ଦେଲେ ଜଳସେଚନର ଘୋର ଅଭାବ ରହିଛି । ସାଧାରଣ ମଣିଷର ଅତି ଆବଶ୍ୟକୀୟ ଖାଦ୍ୟ ଆଳୁ ପାଇଁ ପଡ଼ୋଶୀ ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗ, ମାଛ ଓ ଅଣ୍ଡା ପାଇଁ ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରିବାକୁ ପଡୁଛି । ସେହିଭଳି ମହାରାଷ୍ଟ୍ରରୁ ପିଆଜ ଆସିଲେ ଆମକୁ ଏହା ଖାଇବାକୁ ମିଳିବ । ଗହମ, ଡାଲି, ତେଲ, ଫଳ ପାଇଁ ମଧ୍ୟ ଅନ୍ୟ ରାଜ୍ୟ ଅଥବା କେନ୍ଦ୍ର ଉପରେ ଭରସା ରଖିବାକୁ ପଡୁଛି ।
ନେତାଙ୍କ ଭାଷଣ ଅଧିକ, କାମ କମ୍
ଭାଷଣବାଜୀ ମାଧ୍ୟମରେ ସରକାର ଚାଷୀଙ୍କୁ ସବୁ ସୁବିଧା ଯୋଗାଇ ଦେଉଛନ୍ତି ବୋଲି କହୁଛନ୍ତି । ପ୍ରକୃତରେ ଚାଷୀ ଜାଣିଛି ଯେ, ସେ ଚାଷକାମ ପାଇଁ ଯେତେବେଳେ ବ୍ୟାଙ୍କକୁ ଯାଉଛି, କେତେ ହଇରାଣ ଓ ହଟହଟା ହେଉଛି । ବ୍ୟାଙ୍କରୁ ଋଣ ପାଇବାକୁ ହେଲେ ଟଙ୍କା ଲାଂଚ ଅଥିବା ରାଜନୈତିକ ହାତ ଥିଲେ ଏହା ମିଳିବା ସହଜ ହୋଇଥାଏ । ବିଗତ ଦିନରେ ରାଜ୍ୟ ସରକାର ଆଳୁ ମିଶନ, ପିଆଜ ଉତ୍ପାଦନ ପାଇଁ ଉଦ୍ୟମ କରିଛନ୍ତି । ଏକଥା ସତ, କିନ୍ତୁ ଅଭିଯାନରେ ସଫଳ ହୋଇପାରି ନାହିଁ । ଏହାର ମୂଳ କାରଣ ହେଲା, ରାଜ୍ୟରେ ଶୀଳତଭଣ୍ଡାରର ଅଭାବ । ଖରିଫ ସମୟରେ କିଛି ପ୍ରାୟ ୪ ମାସ ପାଇଁ ବିଲାତି, ବାଇଗଣ ଓ କୋବି ଚାଷ ହେଉଛି । ଅନ୍ୟ ସମୟରେ କର୍ଣ୍ଣାଟକ ଉପରେ ନିର୍ଭର କରିବାକୁ ପଡୁଛି ।
ବାହାର ରାଜ୍ୟରେ ପ୍ରବାସୀ ଓଡ଼ିଆ
ଚାଷ କାମକୁ ଛାଡ଼ିଦେଲା ପରେ ରାଜ୍ୟରେ କଳକାରଖାନାର ଅଭାବ ରହିଛି । ଯେଉଁ କିଛିଟା ଜାତୀୟ ଓ ଅନ୍ତର୍ଜାତୀୟ ସ୍ତରୀୟ କଳକାରଖାନା ରହିଛି, ସେଥିରେ ବାହାର ଲୋକ ଅଧିକ କାମ କରୁଛନ୍ତି । ଓଡ଼ିଆ ଲୋକ କରୁଥିବା ବ୍ୟକ୍ତିାମାନେ ହେଲେ କୁଶଳୀ । ଅଣକୁଶଳୀଙ୍କ ପାଇଁ ରାଜ୍ୟର କାରଖାନାଗୁଡ଼ିକରେ କାମ ନାହିଁ । ଫଳ ସ୍ୱରୂପ ଲୋକଙ୍କୁ ତାମିଲନାଡୁ, ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶ, ତେଲେଙ୍ଗାନା, ଗୁଜୁରାଟ, ଦିଲ୍ଲୀ, ମହାରାଷ୍ଟ୍ର, ଛତିଶଗଡ଼, ପଶ୍ଚିମବଙ୍ଗ ଆଦି ରାଜ୍ୟକୁ ଯିବାକୁ ପଡୁଛି । ପ୍ରବାସୀ ଓଡ଼ିଆମାନେ ଆନ୍ଧ୍ରପ୍ରଦେଶର ଇଟାଭାଟିରେ କାମ କରି ସେଠାକାର ମାଲିକଙ୍କ ଠାରୁ ନିର୍ଯ୍ୟାତନାର ଶିକାର ହେଉଛନ୍ତି ।
ସୀମା ଟପିଛି ଦୁର୍ନୀତି
ଓଡ଼ିଶା ପଛରେ ପଡ଼ିବାର ଅନ୍ୟ ଏକ କାରଣ ହେଉଛି ଦୁର୍ନୀତ । ରାଜ୍ୟରେ ଦୁର୍ନୀତିର ସୀମା ଟପିଛି । ପ୍ରତି ସପ୍ତାହରେ ସରକାରୀ ଅଧିକାରୀ ଓ କର୍ମଚାରୀ ଭିଜିଲାନ୍ସ ହାତରେ ଧରାପଡୁଛନ୍ତି । ପଂଚାୟସ୍ତରରୁ ଆରମ୍ଭ କରି ବିଧାନସଭା ଯାଏଁ ନେତାଙ୍କ ହୃଦୟ ସ୍ୱଚ୍ଛ ନାହିଁ । ସେହିପରି ବିନା ଲାଞ୍ଚରେ କୌଣସି ଅଫିସ କାମ ହୋଇପାରୁ ନାହିଁ । ରାଜ୍ୟରେ ମହିଳା ଓ ଶିଶୁ ସୁରକ୍ଷିତ ନାହାନ୍ତି । ପ୍ରତିଦିନ ଯେକୌଣସ ସ୍ଥାନରେ ମହିଳାଙ୍କ ବିରୋଧରେ ଅସଦାଚରଣ, ଦୁଷ୍କର୍ମ, ଅପହରଣ, ନିଯ୍ୟାତନା ଆଦି ଦେଖିବାକୁ ମିଳୁଛି । ଚୋରୀ, ଲୁଟ, ହତ୍ୟା ଆଦି ଅପରାଧଜନିତ ଘଟଣା ମଧ୍ୟ ବଢ଼ିଛି ।
