ପ୍ରେମ ସୃଜନଶୀଳତାକୁ ପ୍ରଖର କରିଥାଏ

କବିତା ଲେଖାରେ କେବେ ପ୍ରେମ ବା ପ୍ରେମିକାର ସାହାରା ନେଇଛନ୍ତି ?

ମୁଁ ଜାଣିବାରେ ସୃଜନଶୀଳତା କୌଣସି ପଳାତକ ନୁହେଁ ଯେ, କାହାର ସାହାରା ନେବ। ହଁ ଏଇଠି ସ୍ୱୀକାର କରିବାକୁ କୁଣ୍ଠିତ ହେବିନାହିଁ ଯେ ପ୍ରେମ ସୃଜନଶୀଳତାକୁ ପ୍ରଖର କରିଥାଏ, ମୁଖର କରିଥାଏ । ମୋ କ୍ଷେତ୍ରରେ ମଧ୍ୟ ସେଇୟା ହିଁ ଘଟିଛି ।

ପ୍ରାୟତଃ, ପ୍ରେମ କବିତା ଲେଖିବାକୁ ଅପଣେଇଛନ୍ତି, କାହିଁକି ?

ନା, ଆପଣେଇ ନାହି। ପ୍ରେମ ମୋ କାବ୍ୟିକ ସତ୍ତାକୁ ପ୍ରାୟତଃ ଏକ ଦଶନ୍ଧି ଧରି ଆଚ୍ଛନ୍ନ କରି ରଖିଚି।ଆସୁ ୟେ ଅବଧି ଭିତରେ ମୁଁ ଯାହା ବି ଲେଖିଛି, ତା’ କାବ୍ୟରୂପ ନେଇଛି ।

ଯାହା ବି ଲେଖନ୍ତି ନିଜର ଆତ୍ମତୃପ୍ତି ପାଇଁ ନା ସମାଜ ପାଇଁ କିଛି ବାର୍ତ୍ତା ରହିଥାଏ?

ମୋ ଦେଇ କୌଣସି କବିତା ଉତୁରୁ ଥାଏ, ସେତେବେଳେ ମୋ ମାନବୀୟ ସତ୍ତର ଅପମୃତ୍ୟୁ ଘଟିଥାଏ। ମୋତେ ଲାଗେ ମୁଁ ଏକ ଅଲଗା ପୃଥିବୀରେ ମରିକି ପଡ଼ିଥିବା ଏକ ମାତ୍ର ଶବ ଆଉ ମୋ ଚାରିକଡେ ଘୁରି ବୁଲୁଛନ୍ତି ଅଜସ୍ର ଶବ୍ଦ ଓ ଚିତ୍ର ମାନଙ୍କ ଅଣାୟତ୍ତ କୋଳାହଳ। ଫେରିଆସି ଦେଖେ ତ ସେ କୋଳାହଳ ଭିତରୁ କିଛି ମହୁମାଛି ପାଲଟି ଯାଇଛନ୍ତି ଓ କାଗଜ ପୃଷ୍ଠାରେ ଗୋଟେ ଫେଣା ସୃଷ୍ଟି ହେଇଛି ।

ପ୍ରକୃତରେ ଲେଖକ/କବି ଜଣେ କାହିଁକି ଲେଖେ ?

ଏହାର ସଠିକ ଉତ୍ତର ମୋ ପାଖରେ ନାହିଁ। ଗୋଟେ ବଂଶୀରୁ କାହିଁକି ବେହାଗ ଛୁଟେ-ନା ବଂଶୀ ଜାଣେ ନା ବଂଶୀ ବାଦକ ।

 ସାହିତ୍ୟ ଖାଲି ସାହିତ୍ୟ ମଧ୍ୟରେ ସୀମିତ ହୋଇ ରହିବା ଆବଶ୍ୟକ ନା ସମାଜରେ ସଚେତନ ଆଣିବାରେ ସହାୟକ ହେବା ଉଚିତ ?

ସାହିତ୍ୟ ଯେବେ ଯୋଉ ଅବସ୍ଥାରେ ସୃଷ୍ଟିହୁଏ, ସେତେବେଳେ କୌଣସି ଆଭିମୁଖ୍ୟ ରଖିଥାଏ। ପାଠକ ପାଖରେ ପହଞ୍ଚିଲା ପରେ ତାହା ବାର୍ତ୍ତା ପାଲଟେ କି ତାର ମୃତ୍ୟୁ ଘଟେ, ତା’ ପାଠକ ପରଖେ। ତା’ଛଡା ସାହିତ୍ୟ କଣ ବା କିପରି ହେବେ ଉଚିତ, ତାହା ହୁଏତ ତ ଚିନ୍ତକ କହିପାରିବେ, ନଚେତ ସାହିତ୍ୟ-ବିଶାରଦ। କବି ନୁହେଁ……।

  କବିତାରେ ଜୀବନ, ଜୀବନରେ କବିତା କେତେ ଅଛି ?

ଜୀବନ ଓ କବିତାକୁ ନେଇ କେବେ ତଉଲି ନାହିଁ। ଭାଗମାପ କରିବି ବା କିପରି !

ନିଜେ ଲେଖୁଥିବା ସାହିତ୍ୟ ପରି ଜୀବନଟେ  ବଞ୍ଚିପାରୁଛନ୍ତି କି ?

ହଁ। ହେଲେ କିଛି କାଳ ପାଇଁ ।

ସାହିତ୍ୟ ରଚନା ପଛର ବିଚାର ସଂସାର ଟି କଣ?

କବିତା ପଛରେ ସଂସାରଟିଏ ଥାଏ ବୋଲି ମୋର ଧାରଣା ବାହାରେ ।

କବିତା କଣ କିଛି ସତରେ ବଦଳେଇ ଦେଇ ପାରେ?

ମୁଁ ଜାଣିବାରେ କବିତା କୌଣସି ଜଳବାୟୁ ନୁହେ ଯେ ବଦଳେଇବାର ଦାବି ରଖିବ। କବିତା ସମୟକୁ ଏଠି ସେଠି ଛୁଇଁ ଖେଳୁଥିବା ଦୁଷ୍ଟ ପିଲାଟିଏ…….।

ଆପଣ ଜଣେ ପ୍ରେମିକ କବି ରୂପେ ପରିଚିତ , କେବେ ଘଟିଛି କିଛି ସେମିତି କାହା କବିତା କି ଚିଠିରେ ପ୍ରେମ ହେଇଯିବା ?

ଅନେକ କବିତାରେ ଆକ୍ରାନ୍ତ ହେଇଚି ଆଉ ଚିଠିରେ ଭାବପ୍ରବଣ ହେଇଚି।ପ୍ରଚୁର କାନ୍ଦିଛି ମୋର ଅସହାୟପଣର ହାତଗୋଡ଼ ଧରି ।