ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସ୍ୱପ୍ନ ହିଁ କବିତାକୁ ଉଜ୍ଜୀବିତ କରିଥାଏ

ସାହିତ୍ୟ ପଟକୁ କେମିତି ଢଳିଲେ ?

ଅର୍ଥନୀତିରେ ଅଧ୍ୟାପନା ବୃତ୍ତି ହେଲେ ବି ସାହିତ୍ୟ ସାଧନା ମୋର ପ୍ରବୃତ୍ତି । ପିଲାଦିନରୁ ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରତି ଅନୁରାଗ କିଛି ଲେଖିବା ପାଇଁ ପ୍ରଚୋଦିତ କରିଆସିଛି । ସାହିତ୍ୟାନୁରାଗୀ ବନ୍ଧୁମାନଙ୍କ ପ୍ରେରଣା ଏ ଦିଗରେ ଅଧିକ ଉତ୍ସାହିତ କରିଛି ।

ଶବ୍ଦ ପରେ କାହାର ପାଖ ହେବାକୁ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି ? 

ଏକ ସାର୍ଥକ ସୃଷ୍ଟି ପାଇଁ ଉପଯୁକ୍ତ ଶବ୍ଦସହ ଭାବ ଓ ପ୍ରସଙ୍ଗର ଅବତାରଣା ଗୋଟିଏ ଲେଖାକୁ ପରିପୃଷ୍ଟ କରେ ବୋଲି ମୋର ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ମତ ।

ଆଧୁନିକ କବିତା କରିବାରେ କେଉଁ କେଉଁ ବେଦୀ ପ୍ରତି ଯତ୍ନବାନ ହେବାକୁ ପଡେ ?

ସାମ୍ପ୍ରତିକ ସମାଜରେ ଆମ ଚତୁର୍ପାଶ୍ୱରେ ଘଟୁଥିବା ଘଟଣାବଳୀ ଯେତେବେଳେ ମନକୁ ଆନ୍ଦୋଳିତ କରେ, ସ୍ୱତଃସ୍ଫୁର୍ତ୍ତ ଭାବେ ଅନ୍ତଃସ୍ୱରରୁ ଆତ୍ମପ୍ରକାଶ କରେ ଆଧୁନିକ କବିତା ।

କବିତା କୋଳରେ ବସିଥିବା ସ୍ୱପ୍ନ କେବେ ଦେଖିଛନ୍ତି ?

ହଁ, ପ୍ରତି ମୁହୂର୍ତ୍ତରେ ସ୍ୱପ୍ନ ହିଁ କବିତାକୁ ଉଜ୍ଜୀବିତ କରିଥାଏ । କବିତାକୁ ନିବିଡ଼ ଭାବରେ ଭଲ ନ ପାଇ ତଥା ଶବ୍ଦଗୁଡ଼ିକୁ କୋଳାଗ୍ରତ ନ କଲେ ସୃଜନଶୀଳ ସୃଷ୍ଟିଟିଏ ସମ୍ଭବ ହୋଇପାରେନା ବୋଲି ଭାବେ ।

କବିତା ପଢିବା ଓ କବିତା କରିବା – ଆପଣ କେତେ ବ୍ୟବଧାନ ରଖନ୍ତି ?

କବିତା କରିବା ପାଇଁ ପଢ଼ିବା ଜରୁରୀ, କିନ୍ତୁ କବିତା ପଢ଼ିଲେ ଯେ କବିତା କରିହେବ, ସେମିତି କିଛି ମାନେନାହିଁ । କବିତା କରିବା ପାଇଁ ସାରସ୍ୱତ ସାଧନା ଜରୁରୀ ।

କବିତା ଲେଖିବ ସେମିତି,କେହି ବୁଝିପାରିବେନି ଯେମିତି-ଏ ବ୍ୟଙ୍ଗ୍ୟୋକ୍ତିକୁ କେମିତି ଦେଖନ୍ତି ?

କବିତା ପାଠକର ହୃଦୟକୁ ଛୁଇଁ ପାରୁଥିବା ଦରକାର । ପ୍ରତ୍ୟେକ କବିତା ସବୁ ବର୍ଗର ପାଠକ ବୁଝିପାରିବେ କି ?

ଭାବ କୋଉଠୁ ପା’ନ୍ତି ?

ପାରିପାର୍ଶ୍ବିକ ପରିସ୍ଥିତି ତଥା ସମାଜର ପ୍ରତ୍ୟେକ କ୍ରିୟାକଳାପକୁ ନିକଟରୁ ଅନୁଭଵ କଲାପରେ ସେଇ ଚରିତ୍ର ଗୁଡ଼ିକ ଯେତେବେଳେ ଏକ ଦରଦୀ ହୃଦୟକୁ ଆନ୍ଦୋଳିତ କରେ, ଲେଖିବା ପାଇଁ ଭାବ ସ୍ୱତଃ ଗଜୁରୁଥାଏ ।

ସାହିତ୍ୟ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଦେଖିପାରେ ବୋଲି ଆପଣ କହିପାରନ୍ତି !

ନିଶ୍ଚିତ, ଏହା କେବଳ ଯେ ଭବିଷ୍ୟତକୁ ଦେଖିପାରେ ତାହା ନୁହେଁ, ଅବକ୍ଷୟମୁଖୀ ସମାଜର ପଥପ୍ରଦର୍ଶକ ମଧ୍ୟ ହେଇପାରେ ।

‘ଅପରାହ୍ଣର ଛାଇ’ର ଅନ୍ତଃସ୍ୱର କ’ଣ ?

“ବୟସର ଅପରାହ୍ଣରେ ଅବଶିଷ୍ଟ ଆୟୁଷର ଅୟୁତ ବେଦନା – ସମୟର ଚାଙ୍ଗୁଡ଼ିରେ ଜୀବନର ଶେଷପତ୍ର” ହିଁ ‘ ଅପରାହ୍ଣର ଛାଇ’ର ଅନ୍ତଃସ୍ଵର ।

ଅବଶିଷ୍ଟାଂଶରେ କିଛି ….

ସାହିତ୍ୟ ସାଧନା କରି ଦସ୍ୟୁ ରତ୍ନାକର ପାଲଟେ ମହର୍ଷି ବାଲ୍ମୀକି ।  କିନ୍ତୁ ବର୍ତ୍ତମାନ … ?