ଜଣେ ସଫଳ ଅନୁବାଦକଙ୍କ ଭିତରେ ଏକ ସୃଜନଶୀଳ ଲେଖକ ଥାଏ

ଅନୁବାଦ ସାହିତ୍ୟରେ ଆପଣ ଏକ ପରିଚିତ ଓ ପ୍ରତିଷ୍ଠିତ ଚେହେରା। ଅନୁବାଦ କରିବା ପାଇଁ କିପରି ଗଳ୍ପ ଚୟନ କରନ୍ତି?

ସାଧାରଣତଃ, ମୁଁ ବଙ୍ଗଳା ଏବଂ ହିନ୍ଦୀ ଭାଷାରୁ ଓଡ଼ିଆକୁ ଅନୁବାଦ କରିଥାଏ । ଗଳ୍ପ ଚୟନ କରିବା ସମୟ ସାପେକ୍ଷ ଓ ଏକ କଷ୍ଟକର କାମ । ଉପଯୁକ୍ତ ଗଳ୍ପଟିଏ ଚୟନ କରିବାକୁ ହେଲେ ଅତିକମରେ ପାଞ୍ଚଟି ଗଳ୍ପ ପଢ଼ିଲେ ଗୋଟିଏ ମନକୁ ଛୁଏଁ । ବଙ୍ଗଳା ଏବଂ ହିନ୍ଦୀ ଭାଷାର ଉନ୍ନତମାନର ଲେଖାସବୁ, ଯାହା ମୋ ହୃଦୟକୁ ସ୍ପର୍ଶ କରେ ବା ମନକୁ ଛୁଏ, ସେଇ ଗଳ୍ପ ସବୁକୁ ମୁଁ ଚୟନ କରିଥାଏ ।

ଆପଣଙ୍କ ଗଳ୍ପରେ ନାରୀର ବୈଶିଷ୍ଟ୍ୟ କ’ଣ?

ମୋର ଦୁଇଟି ମୈାଳିକ ଗଳ୍ପ ସଂକଳନ ‘ଅସ୍ତରାଗ’, ‘ନିସ୍ତବ୍ଧ ପୃଥିବୀ’ ପ୍ରକାଶ ପାଇଛି । ଅଧିକାଂଶ ଗଳ୍ପରେ ମୁଁ ବିଶେଷ ଭାବେ ନାରୀ ଚରିତ୍ରକୁ ପ୍ରାଥମିକତା ଦେଇଥାଏ । କହିବା ବାହୁଲ୍ୟ ଯେ, ନାରୀମାନେ ସମାଜର ଏବଂ ପ୍ରକାରନ୍ତରେ ପରିବାରର ମୂଳଦୁଆ ବା ମଝି ଖୁଣ୍ଟ। ସମାଜର ସେମାନେ ମୁଖ୍ୟ ଅଂଶ । ମୋ ଚାରିପଟେ ଆତଯାତ ହେଉଥିବା ନାରୀମାନେ, ସେ ମା’ଟିଏ ହେଉ, ଭାଉଜ, କିମ୍ବା ଭଉଣୀ ହେଇଥାଉ ପରିବାର ପାଇଁ ଏବଂ ସମାଜ ପାଇଁ ସେମାନେ କେତେ ଅପରିହାର୍ଯ୍ୟ ତାହା ମୁଁ ଅନୁଭବ କରେ । ତା’ବ୍ୟତୀତ ତାଙ୍କ ଜୀବନ ଯନ୍ତ୍ରଣାକୁ ମଧ୍ୟ ମୁଁ ଅନୁଭବ କରେ । ତାହା ମୋ ଉପରେ ପ୍ରଭାବ ପକାଏ । ସେଇ ନାରୀ ଚରିତ୍ରମାନେ ମୋ ଗଳ୍ପ ମାଧ୍ୟମରେ ପରିପ୍ରକାଶ ହୁଅନ୍ତି ।

ଅନୁସୃଜନ ଦ୍ଵାରା ନିଜର ମୌଳିକତା ହ୍ରାସ ପାଏ ବୋଲି କେବେ ବିଚାର କରିଛନ୍ତି କି?

ଅନୁସୃଜନ ଦ୍ବାରା ମୈାଳିକତା ହ୍ରାସ ପାଏନି । ବରଂ ମୈାଳିକତା ବା ସୃଜନଶୀଳତା ଥିଲେ ଜଣେ ସଫଳ ଅନୁବାଦକ ହେଇପାରେ । ଜଣେସଫଳ ଅନୁବାଦକ ତା’ ଅଜାଣତରେ ମୂଳ ଲେଖାକୁ ତାଙ୍କର ସୃଜନଶୀଳତା ମାଧ୍ୟମରେ ପରିପ୍ରକାଶ କରିଥାନ୍ତି । ଜଣେ ସଫଳ ଅନୁବାଦକଙ୍କ ଭିତରେ ଏକ ସୃଜନଶୀଳ ଲେଖକ ଥାଏ, ତାହା ନଥିଲେ ଜଣେ ସଫଳ ଅନୁବାଦକ ହେବା କଷ୍ଟକର ।

ସାହିତ୍ୟ ଜଗତରେ ଆପଣ ଅନୁବାଦ ଦିଗଟିକୁ କାହିଁକି ଚୟନ କଲେ?

ସାହିତ୍ୟ ଜଗତରେ ଅନୁବାଦ ଦିଗଟିକୁ ମୁଁ କୈାଣସି ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ ରଖି ଚୟନ କରି ନଥିଲି । ଏହା ସ୍ବତଃପ୍ରବୃତ ଭାବେ ଅନୁବାଦ ଆଡ଼କୁ ଢଳି ପଡ଼ିଛି । ପ୍ରଥମେ ମୁଁ ଗଳ୍ପ, କବିତା, ଭ୍ରମଣ କାହାଣୀ, ପ୍ରବନ୍ଧ ଏବଂ ବିଶିଷ୍ଟ ବ୍ୟକ୍ତିମାନଙ୍କ ଉପରେ ଆଲେଖ୍ୟ ଲେଖୁଥିଲି । ତାହା ଓଡ଼ିଶାର ପ୍ରମୁଖ ପତ୍ରପତ୍ରିକାରେ ପ୍ରକାଶ ପାଉଥିଲା । ପ୍ରାୟ ମୁଁ ହିନ୍ଦୀ ଏବଂ ବଙ୍ଗଳା ପତ୍ରପତ୍ରିକା ମଗେଇ ପଢ଼ୁଥିଲି । ଥରେ ଗୋଟିଏ ବଙ୍ଗଳା ପେପରରୁ ପୈାରାଣିକ କଥାବସ୍ତୁ ଉପରେ ଆଧାରିତ ଏକ ଛୋଟ ଗପକୁ ମନ କଣ ହେଲା ଅନୁବାଦ କରିଦେଲି । ତାପରେ ସେଇଟିକୁ ଦୈନିକ ଖବର କାଗଜ “ଅନୁପମ ଭାରତ”କୁ ପଠେଇ ଦେଇଥିଲି । ତାହା ପଢ଼ି କେତେ ଜଣ କହିଲେ ଅନୁବାଦଟି ଭଲହେଉଛି । ମୋ ସ୍ବାମୀ କହିଲେ, ତୁମେ ତ ଭଲ ଅନୁବାଦ କରୁଛ, ଅନୁବାଦ କରୁନ କାହିଁକି । ସେଇ ଭଲ ଶବ୍ଦଟି ମୋତେ ଅନୁବାଦ ଆଡ଼କୁ ଟାଣି ନେଲା ।

ଜଣେ ଲେଖକ/ଲେଖିକାର ଶ୍ରେଷ୍ଠ ପ୍ରାପ୍ୟ କ’ଣ ବୋଲି କହିବେ?

ଜଣେ ଲେଖକ ଲେଖିଲେ ତାହା ତାକୁ ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷ ଦିଏ । ତାହା ଯଦି ପାଠକମାନଙ୍କ ଦ୍ବାରା ଆଦୃତ ହୁଏ, ତାହାହିଁ ତା’ର ପ୍ରାପ୍ୟ । ପାଠକୀୟ ସ୍ବୀକୃତି ଜଣେ ଲେଖକକୁ ଆଗକୁ ପଢ଼ିବାକୁ ପ୍ରେରଣା ଦିଏ । ଆପଣ ଯଦି ପୁରସ୍କାର, ସମ୍ବର୍ଦ୍ଧନାର ସ୍ବୀକୃତି କଥା ପଚାରୁଛନ୍ତି ତାହେଲେ ମୋ ମତରେ ପୁରସ୍କାରଠାରୁ ମୋତେ ପାଠକୀୟ ସ୍ବୀକୃତି ବେଶୀ ଆନନ୍ଦ ଦିଏ ।

ବର୍ତ୍ତମାନ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ଗଳ୍ପର ମୂଲ୍ୟବୋଧ ହ୍ରାସ ପାଉଛି ବୋଲି ଚର୍ଚ୍ଚା ହେଉଛି। ଆପଣଙ୍କ ଏ ବିଷୟରେ ମତ କ’ଣ?

ବର୍ତ୍ତମାନ ଓଡ଼ିଆ ସାହିତ୍ୟରେ ଗଳ୍ପର ମୂଲ୍ୟବୋଧ ହ୍ରାସ ପାଉଛି ବୋଲି ଯାହା ଚର୍ଚ୍ଚା ହେଉଛି ସେଥିରେ ମୁଁ ଏକମତ ନୁହେଁ । ପ୍ରକୃତରେ ଆମେ ସମୟ ସହିତ ତାଳ ଦେଇ ଚାଲିଛେ । ଲେଖକମାନେ ଫକୀରମୋହନଙ୍କ ରେବତୀ ଗଳ୍ପରେ ଆଉ ବାନ୍ଧି ହେଇନାହାଁନ୍ତି । ରେବତୀ ଗଳ୍ପର ପ୍ରାସଙ୍ଗିକତା ଭିନ୍ନ ଭାବରେ ପ୍ରକାଶ ପାଉଛି । ଗଳ୍ପର ଧାରା ବଦଳି ଯାଇଛି । ତେଣୁ ସାମ୍ପ୍ରତିକ ସମାଜରେ ଘଟୁଥିବା ଘଟଣାବଳୀ ଏବଂ ନୂତନ ଚିନ୍ତାଧାରାର ଗଳ୍ପମାନ ଲେଖାଯାଉଛି ।

ଜଣେ ଲେଖିକା ଭାବରେ ସ୍ଵୀକୃତି ଆପଣଙ୍କୁ କେତେ ମାତ୍ରାରେ ଆତ୍ମତୃପ୍ତି ଦିଏ?

ଜଣେ ଲେଖିକା ହିସାବରେ ପାଠକୀୟ ସ୍ବୀକୃତି ମୋତେ ବହୁତ ମାତ୍ରାରେ ଆନନ୍ଦ ଦିଏ । ଏଠାରେ ମୋର ଏକ ଅନୁଭୂତି ବର୍ଣ୍ଣନା କରିବାକୁ ମୁଁ ଉଚିତ୍‌ ବୋଲି ଭାବୁଛି । ଥରେ ସୁଧାମୂର୍ତ୍ତିଙ୍କ ଦ୍ବାରା ଲିଖିତ ମୋର ଅନୁବାଦ ଗଳ୍ପ, ରବିବାର ସମ୍ବାଦରୁ ପଢ଼ି ପ୍ରାୟ ଦୁଇ ସପ୍ତାହ ଧରି ଶହେରୁ ଊର୍ଦ୍ଧ୍ବ ମୋ ପାଖକୁ ଫୋନ କଲ ଆସିଥିଲା । ସେମାନଙ୍କ ମଧ୍ୟରେ ୭୫ ଓ ୭୬ ବୟସର ଦୁଇଜଣ ବୃଦ୍ଧବୃଦ୍ଧା ଥିଲେ । ସେମାନେ ଅନେକ ପ୍ରଶଂସା କରି ମୋତେ ଆର୍ଶିବାଦ ଦେଇଥିଲେ । କେତେଜଣମୋ ସହିତ ସାକ୍ଷାତ କରିବାକୁ ଚାହୁଁଥିଲେ । ଦୁଇଜଣ ଯୁବକ ତ ମୋତେ ସାକ୍ଷାତ କରି ମୋ ଚରଣ ସ୍ପର୍ଶ କରିବାକୁ ଚାର୍ହିଲେ । ଏହାଠାରୁ ଅଧିକ ସ୍ବୀକୃତି ମୋ ପାଇଁ କଣ ଆଉ ଅଛି । ଏହା ମୋତେ ଅନେକ ମାତ୍ରାରେ ଆତ୍ମସନ୍ତୋଷ ଦିଏ ।