ଇପସିତା ବେହେରା
ଜନ୍ମ: ୧୫.୦୮.୧୯୯୦, ଜନ୍ମସ୍ଥାନ: ଭବାନୀପାଟଣା
ଶିକ୍ଷାଗତ ଯୋଗ୍ୟତା : ସ୍ନାତକ , ସିଟି , ପେଶା: ଶିକ୍ଷକତା
ଠିକଣା: ଇରିଗେସନ କଲୋନୀ, ଭବାନୀପାଟଣା, ଜିଲ୍ଲା: କଳାହାଣ୍ଡି
ସାହିତ୍ୟ ଓ ଈପସିତା କେବେଠୁ ପରିପୂରକ ହେଲେ ?
ଛୋଟବେଳୁ ଲେଖିୁଥିଲି । କିନ୍ତୁ ତାହା ବିଦ୍ୟାଳୟ କାନ୍ଥ ପତ୍ରିକା ଏବଂ ବାର୍ଷିକ ସୃଜନ ପୁସ୍ତିକା ଯାଏଁ ସୀମିତ ଥିଲା ।ସମୟ କ୍ରମେ ସମସ୍ତଙ୍କ ପ୍ରୋତ୍ସାହନ ନିୟମିତ ସାହିତ୍ୟ ସଂରଚନା ପାଇଁ ଖୋରାକ ଯୋଗେଇଲା । ଏବେ ସାହିତ୍ୟ ମୋ ଜୀବନର ଏକ ଅବିଛ୍ଛେଦ୍ୟ ଅଙ୍ଗ । ଜୀବନର ସୁଖ-ଦୁଃଖ, ଘଟନା-ଦୁର୍ଘଟନା ଓ ଅଭିଞତା ମାନେ ଏବେ ନିଇତି ଶବ୍ଦରେ ବାନ୍ଧି ହୁଅନ୍ତି ।
କବିତା ଓ ଗପ ଆପଣଙ୍କ ଦୁଇ ଶବ୍ଦ କ୍ଷେତ୍ର ,କ’ଣ କହିବେ ?
କବିତା ଓ ଗଳ୍ପ ଉଭୟ ମୋ ଲେଖନୀରେ ସ୍ଥାନ ପାଆନ୍ତି । ହେଲେ ତାହା ନିର୍ଭର କରେ ଲେଖିବା ବେଳର ମନୋସ୍ଥିତି ଉପରେ । ଚାରିପଟୁ ଶବ୍ଦ ଗୁଡିକୁ ସାଉଁଟି ସଜାଇଲାବେଳେ କେବେ ତାହା ଗଳ୍ପର ରୂପ ନିଏ ତ କେବେ ପସନ୍ଦ କରେ କବିତାର ରୂପରେ ଢଳିବାକୁ ।
ଆକାଶବାଣୀ ଭବାନୀପାଟଣାରେ ପ୍ରଚାରିତ ଆପଣଙ୍କ ଏକ ଗପ ଖୁବ୍ ପ୍ରଶଂସା ସାଉଁଟିଥିଲା । ଏ ସଂପର୍କରେ କିଛି ବାଢନ୍ତୁ ।
ମୋର ଗୋଟେ ଗଳ୍ପ ‘ଦୀପାବଳୀ’ ପାଇଁ ଅନେକେ ସାଧୁବାଦ ଜଣେଇଥିଲେ ।ତାହା ତତ୍କାଳୀନ ଏକ ସତ୍ୟ ଘଟନା ଉପରେ ଆଧାରିତ ଥିଲା । ସ୍ଥାନୀୟ ଅନ୍ଚଳରେ ପିଲାଚୋରିକୁ ନେଇ ସୃଷ୍ଟି ହୋଇଥିବା ଏକ କୋକୁଆ ଭୟ ଓ ତାର ଦୁଃଖଦ ପରିଣାମ ବିଦାରିତ କରିଥିଲା ମୋ ଅନ୍ତରକୁ । ଲୋକଙ୍କୁ ସଚେତନ କରେଇବା ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟରେ ତାହା ଲେଖିବା ଜରୁରୀ ମନେକଲି ସେତେବେଳେ ।
କବିତା ଓ ଗପ ମଧ୍ୟରୁ କାହାକୁ ଆଗ କଲମ ଦିଅନ୍ତି ?
ସାହିତ୍ୟ ସ୍ରଷ୍ଟା କେବେ ବାଛବିଚାର କରେନି କବିତା ଓ ଗଳ୍ପ ମଧ୍ୟରେ । ତେବେ କବିତା ରଚନା ବେଳେ ଧ୍ୟାନ ଦେବାକୁ ହୁଏ ଛନ୍ଦ, ଯତିପାତ ପରି କିଛି ନିୟମ ଉପରେ। ବେଳେବେଳେ ଅବାଧ ଶବ୍ଦସଜ୍ଜାର ଅଭାବ ବାଧା ସୃଷ୍ଟିକରେ ମନର ଭାବ ସମ୍ପୂର୍ଣ ରୂପେ ପ୍ରକାଶ କରିବାରେ ।କିନ୍ତୁ ସେ କ୍ଷେତ୍ରରେ ଗଳ୍ପରେ ଅପେକ୍ଷାକୃତ ଭାବରେ ସ୍ବାଧୀନତା ଥିବାପରି ମୋତେ ମନେହୁଏ ।
ସମୟ ନିଅଣ୍ଟ ହେବା ଦିନକୁ କେମିତି ଦେଖନ୍ତି ?
ସମୟ ସମସ୍ତଙ୍କ ପାଇଁ ସମାନ । ତେବେ ସୀମିତ ସମୟ ମଧ୍ୟରେ ପେଶା ଓ ନିଶାକୁ ସମାନ ଅଧିକାର ଦେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରେ ସବୁବେଳେ ।ସମୟ ନିଅଣ୍ଟ ହେଲେ ଭାବନା ଗୁଡିକ ଛଟପଟ୍ ହେଇ ବୁଲୁଥାନ୍ତି ମସ୍ତିଷ୍କରେ । ସମୟ ପାଇଲା କ୍ଷଣି ଛାପି ହୋଇଯାଆନ୍ତି କାଗଜରେ । ମନଟା ହାଲ୍କା ଲାଗେ ସେତେବେଳେ ।
ଆପଣଙ୍କ ପ୍ରିୟ ଲେଖକ ଓ ପ୍ରିୟ ପୁସ୍ତକ ?
ସବୁ ଧରଣର ପୁସ୍ତକ ପଢେ । ତେବେ ଆବାଳବୃଦ୍ଧବନିତାଙ୍କ ବୋଧଗମ୍ୟ ହୋଇପାରୁଥିଲେ ହିଁ ଲେଖନୀର ସାର୍ଥକତା ବୋଲି ଭାବେ ।ମୋ ମତରେ ଜଗନ୍ନାଥ ଦାସଙ୍କ “ଓଡିଆ ଭାଗବତ” ଠାରୁ ସୀର୍ଥକ, ପ୍ରେରଣାଦାୟୀ ଓ ଚିର ଶାଶ୍ବତ ସୃଷ୍ଟି ଅନ୍ୟ କିଛି ନାହିଁ ।
ସାହିତ୍ୟର ସାଂପ୍ରତିକ ରାଶିଫଳ କେମିତି ବୋଲି କହିବେ ?
ଟେକ୍ନୋଲୋଜୀ ହେତୁ ପୂର୍ବାପେକ୍ଷା ବର୍ତ୍ତମାନ ସାହିତ୍ୟର କାୟାବିସ୍ତାର ସରଳ ହୋଇଯାଇଛି । କିନ୍ତୁ ସୁସାହିତ୍ୟ ପଠନ ପ୍ରତି ଲୋକଙ୍କ ସ୍ପର୍ଧା ପୂର୍ବପରି ନାହିଁ । ଆଜି କେବଳ ସାହିତ୍ୟ ସ୍ରଷ୍ଟାମାନେହିଁ ପାଠକ ହୋଇ ରହିଯାଇଛନ୍ତି ।
