ସାହିତ୍ୟ ସହ ସାଥୀ ହେବାକୁ କଣ ସଂଜ୍ଞା ଦେବେ ?
ନିଜ ଅଜାଣତରେ କିଶୋର ବୟସରେ ମୋ ଜୀବନ ପରିଧିକୁ ପଶି ଆସି ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଭାବରେ ମୋତେ ଅକ୍ତିଆର କରିଥିଲା କବିତା,ଶବ୍ଦ ସହ ଭାବ ବାନ୍ଧୁ ବାନ୍ଧୁ ସାହିତ୍ୟ ହେଇଗଲା ମୋର ସୁଖ ଓ ଦୁଃଖର ଚିର ସହଚର । ସଂଜ୍ଞା ଏକ୍ଲାପଣର ମହାର୍ଘ ମୁହୂର୍ତ୍ତ ।
ଜୀବନ ଯଜ୍ଞରେ ଆପଣଙ୍କ ଯଜମାନୀ ଶବ୍ଦ ଗପ ନା କବିତାରେ ହେବାକୁ ପସନ୍ଦ କରିବେ?
କବିତାରୁ ଆରମ୍ଭ ହେଇ କବିତାରେ ହିଁ ପରିସମାପ୍ତି ହେଉ ଜୀବନ ଯଜ୍ଞ । ବେଳେ ବେଳେ ଅନେକ କଥା କହିନ ପାରିବାକୁ ଗପରେ ରୂପାନ୍ତରିତ କରେ ସିନା, କବିତା ବି ଅଳ୍ପରେ ଅନେକ କହିପାରେ,ଆଉ କହି ନ ପାରିବାର ଅସହାୟତାରୁ କବିତାମାନେ ଜନ୍ମ ନେଉଥାନ୍ତି,ଗର୍ଭରେ ଶବ୍ଦମାନେ ଭ୍ରୃଣ ହେଇ ପେଟରେ ଖେଳୁଥାନ୍ତି,ଲାତ ଗୋଇଠା ମାରୁଥାନ୍ତି ।
ପେଶା ଓ ନିଶା-ସାହିତ୍ୟିକ ପରିଭାଷାରେ କେମିତି ଥାକ କରିବେ ?
ପେଟପାଇଁ ପେଶା ଯେତିକି ଜରୁରୀ ମନ ପାଇଁ ନିଶା ବି ସେତିକି ଜରୁରୀ । ମୁଦ୍ରାର ଦୁଇ ପାଶ୍ୱର୍ ଯେମିିତି । ପ୍ରତଟି ମଣିଷ ପାଖରେ ସୃଜନଶୀଳତା ରହିଛି । ପେଶାରେ ଯିଏ ଯାହା ଥାଉ ନା କାହିିଁକି ନିଶାକୁ ନେଇ ଜୀବନ କାଟିବାକୁ ପଡ଼େ । ପେଶା ସାମ୍ବାଦିକତା କାରଣରୁ ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ଇଲାକାର ମଣିଷମାନଙ୍କର ଦୁଃଖକୁ, ଅସହାୟତାକୁ ଖୁବ୍ ପାଖରୁ ଦେଖିଲାପରେ ସେହି ମୁହୂର୍ତ୍ତରୁ ହିଁ ନିଶା ଚଢିଯାଉଥାଏ । ସବାର ହେଇଯାଏ ମସ୍ତିଷ୍କରେ । କାଗଜରେ ଲେଖାହେଲାପରେ ନିଶା ଧୀରେ ଧୀରେ ଉତୁରୁଥାଏ । ପେଶା ଓ ନିଶା ଆଗପଛ ହେଇ ଜୀବନଯୁଦ୍ଧରେ ଚାଲିଥାନ୍ତି ଛାଇ ପରି ।
ପ୍ରକାଶନକୁ ନେଇ କେବେ ନିଜ ସହ ବୈଠକ କରିଛନ୍ତି?
ଅନେକବାର ନିଜ ସହ ବୈଠକ କରିଚି । ଯୁକ୍ତି କରିିଚି ନିଜ ସହ ନିଜେ । କାହିଁକି ପ୍ରକାଶ କରିବି? କିଏ ପ୍ରକାଶ କରିବ ମୋ କବିତା? କେତେ ଆଦୃତି ଲାଭକରିବ ପାଠକ ମହଲରେ? ଉତ୍ତର ଆସିଚି,ନିଜ କୃତୀ ସଂକଳିତ ହେଉ, କେହି ନା କେହି ଜଣେ ତ ପାଠକ ଗ୍ରହଣ କରିବେ । ଏଭଳି ସନ୍ତୋଷଜନକ ଉତ୍ତର ନିଜ ଭିତରୁ ପାଇବା ପରେ ଆଗେଇଚି, ବହି ପ୍ରକାଶ କରିଚି । ପାଂଚଟି ବହି ପ୍ରକାଶ ପରେ ଏବେ ବି ନିଜ ସହ ବସିଚି,ଉତ୍ତର ପାଇଚି, ହଁ ଭଲ କରିଛି କବିତା ପୁସ୍ତକ ପ୍ରକାଶ କରି ।
ଶିଶୁ ସାହିତ୍ୟକୁ ଆପଣ ସାଂପ୍ରତିକ ତରାଜୁରେ କେବେ ଦୋହଲାଇଛନ୍ତି ?
ସାହିତ୍ୟର ଅନ୍ୟ ଅନେକ ବିଭାଗ ପରି ଶିଶୁ ସାହିତ୍ୟ ବି ଏକ ବଳିଷ୍ଠ ବିଭାଗ । ଶିଶୁ ମାନସିକତାକୁ ନେଇ ବା ଶିଶୁ ଉପଯୋଗୀ ଲେଖା,ଯାହା ଶିଶୁଙ୍କୁ ପ୍ରଭାବିତ କରିବ ,ପଥପ୍ରଦର୍ଶନ କରିବ । କିନ୍ତୁ ଶିଶୁ ସାହିତ୍ୟ ପ୍ରତି ସାଂପ୍ରତିକ ଯୁଗରେ ବେଶୀ ସୁଯୋଗ ନାହିଁ । ସେତିକି ମାତ୍ରାରେ ଲେଖା ଯାଉନି କି ପ୍ରକାଶ ବି ପାଉନାହିଁ । ଆଜି ବି ଅନେକ ଶିଶୁ ସାହିତ୍ୟିକ ଅଛନ୍ତି ଯୋଉମାନେ ପ୍ରଚାର ପ୍ରସାର ଅଭାବ ଯୋଗୁଁ ବଣ ମଲ୍ଳୀ ପରି ନିଜ ନିଜ ପ୍ରତିଭାକୁ ନିଜ ଭିତରେ ହିଁ ସୀମୀତ ରଖିଛନ୍ତି ।
ବେଳେବେଳେ ଲେଖିବା ସରୁ ସରୁ ପ୍ରଶ୍ନମାନେ ଗୋଡ଼େଇ ବସନ୍ତି । ସତରେ…?
ସବୁବେଳେ ଲେଖାଟିଏ ସରିଗଲାପରେ କବିତାର ଭାବ ଭିତରେ ଥିବା ଜୀବନ୍ତ ପ୍ରତିବିମ୍ବମାନେ ଠିକ ଭୂଲର ଅନେକ ପ୍ରଶ୍ନ ପଚାରିଥାନ୍ତି । କେବେ କାବ୍ୟନାୟିକା ନ୍ୟାୟ ମାଗୁଥାଏ ତ କେବେ ଉପସଂହାରର ଶବ୍ଦମାନେ ଆହୁରି ତଳକୁ ତଳକୁ ଯିବାକୁ ଅଳୀ କରୁଥାନ୍ତି । ଚରିତ୍ରମାନେ ନିଜ ନିଜ ବେଶ ବଦଳାଇବାର ପ୍ରୟାସରେ ମତ୍ତଥାନ୍ତି । କବିକୁ ଜୀବନ ତମାମ ତ ପ୍ରଶ୍ନ ପିଛା ଛାଡ଼େନି,ସତରେ !!!
ଆପଣଙ୍କ ସାରସ୍ୱତ ଜୀବନର ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥା ମନେପଡ଼ଲେ କେମିତି ଲାଗେ ?
ଖୁବ ରୋମାଞ୍ଚିତ ହେଇଯାଏ ନିଜ ଭିତରେ ନିଜେ । କାରଣ ସାରସ୍ୱତ ଜୀବନର ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥାରେ ନିଜ କବିତାକୁ ଛପା ଅକ୍ଷରରେ ଦେଖିବାର ଯୋଉ ଆନନ୍ଦ ତାହା ଶବ୍ଦର କଥା ନୁହେଁ,କେବଳ ଅନୁଭବମାତ୍ର । ଆଉ କଲେଜ ଜୀବନରେ କୋଉ ଦୈନିକୀ/ସାପ୍ତାହିକୀ/ସାହିତ୍ୟପତ୍ର ପତ୍ରିକା ରେ ପ୍ରକାଶିତ କବିତା/ଗଳ୍ପ ପଢି ଆଚାର୍ଯ୍ୟ ସାର୍ ଯେତେବେଳେ ଓଡ଼ିଆ କ୍ଲାସରେ କହୁଥିଲେ,ତୋର ଲେଖା ପଢିଲି । ସେତିକିବେଳେ କଲେଜରେ ଗୋଟାପଣେ ବାଦସାହା ଯେମିତି । ବାଲ୍ୟାବସ୍ଥା ସବୁବେଳେ ସ୍ମରଣୀୟ ନିଶ୍ଚୟ ।
ସାମ୍ନା ପାଇଁ କଣ କାମନା ରଖିଛନ୍ତି?
ସମସ୍ତେ ନିଜ ନିଜ ପ୍ରତିଭାରେ ବଳୀୟାନ । ଓଡ଼ିଆ ବାଣୀ ଭଣ୍ଡାର ରୁଦ୍ଧିମନ୍ତ ହେଉଛି । ଆହୁରୀ ହେବ,କାରଣ ମୁଁ ବିଶ୍ୱାସ କରେ ଯେତେ ଡ଼ିଜିଟାଲ ହେଲେ ବି ସୃଜନଶୀଳତା ମରିବାର ନାହିଁ,କେବଳ ଭିନ୍ନ ଢଙ୍ଗରେ ଉପସ୍ଥାପନ ହେବ । ନିଜ ସହ କଥା ହୁଅନ୍ତୁ,ଗଭୀରରୁ ଗଭୀରତାକୁ ଯାଇ ନିଜକୁ ଦେଖନ୍ତୁ । କବିତାରେ ଧ୍ୟାନସ୍ଥ ହୁଅନ୍ତୁ ।
