ସମୟ ନିଜ ଭିତରେ ନିଜେ ଏକ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି

     ସାରସ୍ବତ ଜୀବନକୁ କେଉଁ ଠିକଣା ଦେବା ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି?    

   ସାହିତ୍ୟର ପ୍ରଶସ୍ତି ଭିତରେ ମୁଁ କୌଣସି ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ପରିଧିରେ ବାନ୍ଧି ହୋଇ ରହିବାକୁ ଚାହେଁନା। କେବେ କବିତାର ମୂର୍ଚ୍ଛନାରେ, କେବେ ଗଳ୍ପ ଓ ଉପନ୍ୟାସର ଚରିତ୍ର ସବୁ ଭିତରେ ବଞ୍ଚେ। ଆଗାମୀ ଦିନରେ ଯଦି ଅନ୍ୟ କିଛି ବିଭାଗ ଯେମିତି ଅନୁବାଦ, ଶିଶୁ ସାହିତ୍ୟ, ପ୍ରବନ୍ଧ ଏସବୁ ମୋ ଦ୍ବାରା ହୋଇପାରିବ, ତେବେ ନିଶ୍ଚୟ ସେହି ଦିଗରେ ମଧ୍ୟ କାମ କରିବି। ସାହିତ୍ୟରେ ମୁଁ ମାତ୍ର ଲେଖକୀୟ ପରିଚୟଟିଏ ନେଇ ସର୍ଜନା କରିବାକୁ ଚାହେଁ। 

ଗପ ସହ ଗପିବାରେ କାହାର ପ୍ରେରଣା ଛଳଛଳ କରେ?      

 ଏହା ଗପର ପୃଷ୍ଠଭୂମି ଉପରେ ନିର୍ଭର କରେ। ମୋ ଚାରିପଟେ ଘଟୁଥିବା ଘଟଣା, ଦୁର୍ଘଟଣା ଓ ଅତୀତର ପୃଷ୍ଠା ସହ କିଛି କାଳ୍ପନିକ ଚରିତ୍ର ମଧ୍ୟ ଆପଣା ଛାଏଁ ଚରିତ୍ରଟିଏ ହୋଇ ମୋ ଗପରେ ନିଜର ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ସ୍ଥାନ ଅଧିକାର କରିନିଅନ୍ତି।

ଲାଭ କରିବାର ଇଚ୍ଛା ହିଁ ଲିପସା -ଲେଖିବାରେ ଗାଳ୍ପିକା ଲିପସା  ଲାଭ ରଖନ୍ତି? 

       ଆପଣ ତ ନିଜେ ଏଇଠି ଗାଳ୍ପିକା ସମ୍ବୋଧନ କରି ମୋତେ ଏକ ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସାରସ୍ବତ ପରିଚୟ ଦେଇଦେଲେ। ପ୍ରତ୍ୟେକ ଲେଖକର ସମ୍ବଳ ହେଉଛି ତାର ପାଠକ। ନିଜର କୃତିଟି କିପରି ପାଠକଙ୍କୁ ନିରାଶ ନ କରିବ ଏତିକି ମାତ୍ର ଲୋଭ ଥାଏ ସବୁବେଳେ। ଛୋଟ ପିଲାଟିଏ ମଧ୍ୟ ଭଲ କାମଟିଏ କଲେ ଚକୋଲେଟ୍ ଆଶା ରଖେ। ଯଦି ନିଜର ପରିଶ୍ରମ ଓ ସର୍ଜନା ପାଇଁ କୌଣସି ପୁରସ୍କାର ଅବା ପ୍ରଶଂସା ମିଳେ, ତେବେ ତାହା ପ୍ରେରଣା ଯୋଗାଏ ଓ ଦାୟିତ୍ୱ ଭାର ବଢାଇଦିଏ।

  ଗପରେ ଆପଣ କେଉଁମାନଙ୍କୁ ଚରିତ୍ର ରୂପ ଦିଅନ୍ତି?      

  ମୋର ଅନେକ ଗପରେ ଚରିତ୍ରସବୁ ନିଜେ ନିଜର ସ୍ବତନ୍ତ୍ର ସ୍ଥାନ ବାଛି ନିଅନ୍ତି। ବହୁତ ଥର ମୁଁ ଏକ ଗ୍ଳାନିବୋଧରେ ବଞ୍ଚେ, ଆଶଙ୍କା କରେ କାଳେ ମୁଁ ସମସ୍ତ ଚରିତ୍ରକୁ ନ୍ୟାୟ ପ୍ରଦାନ କରିପାରିନାହିଁ। ତାହା ଇନ୍ଧନ ହୁଏ ମୋର ପରବର୍ତ୍ତୀ ଗପ ଲିଖନ ପାଇଁ। 

ଗପର ବିଜ୍ଞାନ କଣ ବୋଲି ଖୋଲାଖୋଲି କହିବେ?    

    ମୁଁ ନିଜେ ଜଣେ ବିଜ୍ଞାନ ଛାତ୍ରୀ। ଗପର ବିଜ୍ଞାନ କଣ ମୁଁ ଜାଣେନି। ଏତିକି କହିପାରିବି ଗପଟିଏ ଯଦି ସରଳ ଭାଷାରେ ଲେଖାଯାଏ ତେବେ ତାହା ପାଠକର ବୋଧଗମ୍ୟ ହୁଏ ଓ ତାକୁ ଅନେକେ ପସନ୍ଦ କରନ୍ତି। ସହଜରେ ବୁଝିହେଉଥିବା ଗପ ହିଁ ହୃଦୟକୁ ଛୁଇଁଯାଏ। 

ଶବ୍ଦ ଓ ଶିବ- ମନକୁ ଆସିଲେ କେମିତି ଆତ୍ମସ୍ଥ ହୁଅନ୍ତି? 

     ଶବ୍ଦ ହିଁ ତ ସାରସ୍ବତ ସତ୍ତା,ଶବ୍ଦ ହିଁ ଶିବ। ମନକୁ କୌଣସି ଘଟଣା ବା ବିଷୟବସ୍ତୁ ଆନ୍ଦୋଳିତ କଲେ ମୁଁ ଆକ୍ତମାକ୍ତ ହୁଏ। ଗର୍ଭ ଯନ୍ତ୍ରଣା ପରି ସେଥିରେ ଛଟପଟ ହୁଏ। ଶବ୍ଦର ରୂପ ଦେଇ କାଗଜରେ ଫୁଟାଇଲେ ମୁଁ ଆଶ୍ବସ୍ତ ହୁଏ । ଏଥିପାଇଁ ମୁଁ କୌଣସି ନିର୍ଦ୍ଦିଷ୍ଟ ସମୟସୀମା ରଖେନି। 

ସାହିତ୍ୟ – ପରିବର୍ତ୍ତନର ଉଭୟ ସଂସ୍କୃତି ଓ ପ୍ରକୃତି, କଣ ପଖାଳିବେ?

 ସାହିତ୍ୟ ହେଉଛି ସମାଜର ପ୍ରତିଛବି। ସମାଜ ଯେତେବେଳେ ପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ, ସାହିତ୍ୟ ମଧ୍ୟ ତଦନୁସାରେ ପରିବର୍ତ୍ତନର ବାର୍ତ୍ତାବହ। ଏହା ଏକ ପ୍ରାକୃତିକ ପ୍ରକ୍ରିୟା। ଯଦି ଆମେ ଅନୁଧ୍ୟାନ କରିବା ଫକୀରମୋହନଙ୍କ ଯୁଗରେ ସମାଜର ଯେଉଁ ଚିତ୍ର ଥିଲା ଯେପରିକି ଜମିଦାରୀ, କୁସଂସ୍କାର,ଶୋଷଣ, ତାହା ହିଁ ତାଙ୍କର ଗପରେ ପ୍ରତିଫଳିତ ହେଉଥିଲା। ସାଂପ୍ରତିକ ସମାଜରେ କିନ୍ତୁ ଏଇ ରୂପ ବଦଳି ଯାଇଛି।ଜମିଦାରୀ ଶୋଷଣ ବଦଳରେ ରାଜନୈତିକ ଶୋଷଣକୁ ଚିତ୍ରିତ କରାଯାଉଛି। ଯୌଥ ପରିବାରର ଉଚ୍ଛେଦ ହୋଇ ଏକଚାଟିଆ ପରିବାରରେ ରହି ସାହିତ୍ୟରେ ନିଃସଙ୍ଗତା,ଏକାକୀତ୍ବ,ପ୍ରେମ, ବିରହ ଏସବୁ  ବିଶେଷତଃ ସ୍ଥାନ ପାଉଛି।

ଲେଖିଯିବା ବନାମ ଲେଖକ ହେବା- କେତେ ଦୀର୍ଘସ୍ବର?  

         ବର୍ତ୍ତମାନର ସାହିତ୍ୟିକ ପରିବେଶ ପାଇଁ ଏହା ଏକ ଯଥାର୍ଥ ପ୍ରଶ୍ନ। ଲେଖିଦେଲେ କିଏ ଯେ ଲେଖକ ହୋଇଯାଏ ବୋଲି ମୁଁ କାହିଁକି ଗ୍ରହଣ କରିପାରେ ନାହିଁ। ଅନୁଶାସନ, ନିରବଚ୍ଛିନ୍ନତା, ନିଷ୍ଠା ଏସବୁ ଜଣେ ଲେଖକକୁ ସାଧକ କରିଥାଏ। ସାହିତ୍ୟ ଏକ ସାଧନା। ତେଣୁ ଲେଖକରୁ ସାଧକ ହେବା ପାଇଁ ମନୋବଳ ଓ ଧୈର୍ଯ୍ୟ ରହିବା ନିହାତି ଜରୁରୀ। କାର୍ଯ୍ୟଟିକୁ ଯେଣତେଣ ପ୍ରକାରେ ତୁଲାଇଦେବା ଓ ତାକୁ ସବୁଦିନ ପାଇଁ ସ୍ମୃତିଟିଏ କରି ରଖିବା ପରି କଥା। 

ସମୟକୁ କଣ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି ଦେବେ?  

       ସମୟ ନିଜ ଭିତରେ ନିଜେ ଏକ ପ୍ରତିଶ୍ରୁତି। ତାର ପରିବର୍ତ୍ତନଶୀଳ ଧାରାରେ କେବେ କ୍ଷତ ସୃଷ୍ଟି କରେ ତ ପୁଣି କେବେ ଚନ୍ଦନର ପ୍ରଲେପ ପ୍ରାୟ ଶୀତଳ ସ୍ପର୍ଶ ଦିଏ। ସମୟ ଖୁବ୍ ବଳବାନ୍। ଅନେକ ପରିସ୍ଥିତି ସୃଷ୍ଟି କରିପାରେ। ମୁଁ ମାତ୍ର ଈଶ୍ବରଙ୍କୁ ଏତିକି ପ୍ରାର୍ଥନା କରିବି, ସମୟ ଯାହା ହେଉ ପଛକେ ଲେଖିବାକୁ ଶକ୍ତି ଦିଅନ୍ତୁ ଓ ମୋର ଲେଖନୀକୁ କାଳଜୟୀ କରନ୍ତୁ।