ଗୋଟେ କୁଆଁରୀ ଝିଅର ଦେହର ବାସ୍ନା ପୁରୁଷକୁ ଯେତେ ଉତେଜିତ କରିପାରେ ପୃଥିବୀର ସବୁ ଫୁଲକୁ ଏକାଠି କରିଦେଲେ ଯେଉଁବାସ୍ନା ବାହାରିବ ସେ ବାସ୍ନା ପୁରୁଷର ଦେହ ଏବଂ ମନକୁ ସେତେବେଶି ଉତେଜିତ କରି ପାରିବ ନାହିଁ !
ତେଣୁ ନାରୀ ନଥିଲେ ପୃଥିବୀକୁ ଯେତେ ବସନ୍ତ ଋତୁ ଆସିଲେ ହେଁ ଏ ପୃଥିବୀ ଏତେ ଶୋଭାବନ୍ତ ଏବଂ ମଧୁମୟ ଲାଗନ୍ତା ନାହିଁ । ବର୍ଷାଋତୁରେ ବିରହକୁ କେହି ଉପଲବ୍ଧି କରି ଜାଣନ୍ତା ନାହିଁ । ଏବଂ ମହାମିଳନର ମଜା ଅନେକ ଦୁରେ ରହିଯାଆନ୍ତା ।
ଆଧୁନିକ ଦାର୍ଶନିକ ତଥା ସାହିତ୍ୟର ଜଣେ ସମାଲୋଚକ ପ୍ରଫେସର ଆଦିକନ୍ଦ ସାହୁ କହନ୍ତି ଯେ ନାରୀର ପ୍ରତିଟି ଭଙ୍ଗୀ ପୁରୁଷକୁ ଆମନ୍ତ୍ରଣ । ସୁନ୍ଦରୀ ନାରୀର ଅଙ୍ଗଭଙ୍ଗୀ ପୁରୁଷକୁ କାମନା ପଇଁ କେବଳ ଶିହରିତ କରେ ନାହିଁ । ବରଂ କର୍ମ ଚଂଚଳ ହେବାପାଇଁ କ୍ରିୟାଶୀଳ କରାଏ । ପୁରୁଷର ମନ ଓ ଆତ୍ମା ଭିତରେ ସୃଜନଶୀଳ ଚିନ୍ତାଧାରାର ସ୍ଫୁରଣ ଘଟାଏ । ରୂପସୀ ନାରୀ ସବୁ ସମୟରେ ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟର ଆଧାର । ନାରୀକୁ ସୃଷ୍ଟିକରି ଈଶ୍ୱର ପୁରୁଷକୁ କୃତଜ୍ଞ କରିଛନ୍ତି ।
ଏ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଯେ କୌଣସି ଜଣେ ରୁପବତୀ ଏବଂ ସ୍ୱାସ୍ଥ୍ୟବତୀ ଯୁବତୀ ସେ ଯେତେ କଳିହୁଣ୍ଡୀ ହୋଇଥାଉ ପଛକେ ନାରୀର ଗୋଟେ କୋମଳ ଅନ୍ତର ଥାଏ । ସେଇ କୋମଳ ଅନ୍ତରକୁ କେବଳ ପ୍ରେମ-କାଙ୍ଗାଳ ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟ ପିପାସୁ ନାଗରମାନେ ନିରୀକ୍ଷଣ କରିପାରନ୍ତି । ନାରୀର ସେଇ ବାହ୍ୟ ଏବଂ ଆଭ୍ୟନ୍ତରୀଣ ଲାଳିତ୍ୟକୁ ଅନୁଭବକରି ପ୍ରେମିକ ପୁରୁଷମାନେ ଭାବଦଗ୍ଦ ହୋଇ ଭାବି ପାରନ୍ତି – “ଆଜ ଦେଖିଲିରେ ନବୀନ ବୟସୀବାଳା , ପାଇଥାନ୍ତି ଯେବେ ସେ ଚନ୍ଦ୍ରବଦନୀ କରିଥାନ୍ତି ଗଳାମାଳା । ” ଯାହା ପ୍ରେମର ସୁଲତାନ ଉପେନ୍ଦ୍ରଭଂଜ ସ୍ୱତଃସ୍ଫୁର୍ତ ଭାବରେ କହିଛନ୍ତି ।
ପ୍ରେମ ଓ ଭଲପାଇବାକୁ ପଛରେ ଛାଡିଦେଇ ଜଣେ ଯେତେ ଆଗରେ ଅଛି ଭାବିଲେ ହେଁ ସେ ବହୁତ ପଛରେ ରହିଥାଏ । ସେ ଜାଣି ନଥାଏ ଜୀବନର ସ୍ୱାଦ ,ବଂଚିବାର ସ୍ୱାଦ । ସେଥିପାଇଁ ମଣିଷ ଉଦାସ ଏବଂ ବିଷଣ୍ଣତାରୁ ମୁକ୍ତି ପାଇବା ଲାଗି ସଙ୍ଗୀତ ଶୁଣେ । ସଙ୍ଗୀତ କହିଲେ ଆଉ କଣ କି , ନାରୀର ରୂପ ଏବଂ ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟକୁ ସ୍ମୃତିକୁ ଆଣିବା । ଗୀତରେ ଯାହା ଲେଖା ହୋଇଥାଉ ପଛକେ ସେଇ ସଂଗୀତର ମାଧୁର୍ୟ୍ୟ ହିଁ ନାରୀର ପ୍ରେମ ଭଳି ।
ଦାର୍ଶନିକ ଉଷୋ କହୁଥିଲେ ସୁନ୍ଦରୀ ନାରୀ ବୁଦ୍ଧିମତୀ ନଥାନ୍ତି । ଏବଂ ବୁଦ୍ଧିମତୀ ନାରୀ ସୁନ୍ଦରୀ ନଥାନ୍ତି । ସୁନ୍ଦରୀ ନାରୀର ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟ ହିଁ ତାର ସବୁ ପ୍ରକାର ଯୋଗ୍ୟତା । ଆଦିକବି ଶାରଳା ଦାସ ତତ୍କାଳୀନ ଭାରତର ସ୍ୱପ୍ନ ସୁନ୍ଦରୀ ଦ୍ରୌପଦୀଙ୍କ ରୂପ ବର୍ଣନା କଳାବେଳେ ସ୍ୱୟମ୍ଭର ସଭାରେ କହୁଛନ୍ତି ରୁପସୀ ନାରୀ ପାଇଁ ତାର ରୂପ ହିଁ ଯଥେଷ୍ଟ ଏବଂ ସବୁ କିଛି । ତା’ପାଇଁ ଆଉ କୌଣସି ଧାତବ ଅଳଂକାରର ଆବଶ୍ୟକତା ନାହିଁ ।
ଋଷିକବି ବାଲ୍ମିକୀ ମଧ୍ୟ ସୀତାଙ୍କୁ ବର୍ଣନା କଳାବେଳକୁ ଗୋଳାପ ଫୁଲ ସହ ତୁଳନାକରି ତାଙ୍କ ପ୍ରେମିକ ହୃଦୟର ପରିଚୟ ଦେଇଛନ୍ତି । ଜଣେ ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ କରୁଥିବା ଋଷି ହୋଇଥାଉ କି ଖଡ୍ଗ ଧରି ଯୁଦ୍ଧ କରୁଥିବା ବୀର, ରୂପସୀ ନାରୀର ଲାଳିତ୍ୟର ସୁଷମାକୁ ଆଡେଇ ଦେଇ ଯାଇପାରେ ନାହିଁ । ଏ ବଂଚିବା ତ ’ସେଇଥି ପାଇଁ ! ଦୁନିଆଁରେ ନାରୀ ନଥିଲେ ପ୍ରେମକୁ କିଏ ବୁଝନ୍ତା ? ଫୁଲ ଏତେ ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟ କହି ପ୍ରଜାପତିକୁ କିଏ ଈଷ୍ୟ।।ର୍ କରନ୍ତି । ପକ୍ଷୀର କାକଳି ନଦୀ ଏବଂ ଝରଣା ,ଶାଗୁଆ ପତ୍ର, ନୀଳ ରଙ୍ଗ ମାଖିଥିବା ଥୁନ୍ଟା ପାହାଡ ଏତେ ସବୁ ସୌନ୍ଦ୍ର୍କୁ କିଏ ବା କାହିଁକି କିପରି ଉପଲବ୍ଧି କରନ୍ତା ?
ଜୀବନକୁ ଉପଭୋଗ କରିବାର ମସ୍ତ ତରିକା ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟକୁ ପର୍ୟ୍ୟବେକ୍ଷଣ କରିବା । କବି ଉପେନ୍ଦ୍ରଭଂଜ ସାରା ଦୁନିଆଁର ମଣିଷକୁ ଠିକ ଏଇ ସନ୍ଦେଶ ଦେଇଛନ୍ତି ।
ଯିଏ ଦେଖି ଜାଣେ ନାହିଁ ସେ କପଟୀ ଏବଂ ଅହଂକାରୀ । ସେ ସଂକୀର୍ଣମନା । ଏ ପ୍ରକାର ଅଧମ ଏବଂ ଅଯୋଗ୍ୟଲୋକ ସୁନ୍ଦରତାରେ କଳଙ୍କ ଲଗାନ୍ତି । ଯିଏ ଦେଖି ଜାଣେ ନାହିଁ ସେ ଭାବିୁ ଜାଣେ ନାହିଁ । ସେ ଶିଖି ନଥାଏ କି ଜାଣି ନଥାଏ ଜୀବନ ବଂଚିବାର ତରିକା
ଉପରୋକ୍ତ ଦାର୍ଶନିକ ଶୀଯୁକ୍ତ ସାହୁଙ୍କ ମତରେ ଗୋଟିଏ ନାରୀ ଗୋଟିଏ ପୁରୁଷରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ନୁହେଁ କି ଗୋଟିଏ ପୁରୁଷ ଗୋଟିଏ ନାରୀରେ ସନ୍ତୁଷ୍ଟ ନୁହେଁ । ଗୋଟିଏ ନାରୀର ମନ ଭିତରେ ଏକାଧିକ ପୁରୁଷ ଥାନ୍ତି ଏବଂ ଗୋଟିଏ ପୁରୁଷର ମନ ଭିତରେ ଏକାଧିକ ନାରୀ ଥାନ୍ତି । କିନ୍ତୁ କାହାକୁ ପ୍ରାପ୍ତିର ସୁ ଯୋଗ ମିଳେ କାହାକୁ ମିଳେ ନାହିଁ ।
ଭଲପାଇବାରେ ଚାରିଗୋଟି ବିଷୟ ରହିବା ଅନୁଚିତ !ଗୋଟେ ହେଲା ପ୍ରତ୍ୟାଶା, ଆରଟିହେଲା ଲୋଭ ଏବଂ ପରବର୍ତି ଦୁଇଟି ଉପାଦାନ ହେଲା ଅଧିକାର ଏବଂ ଅଙ୍ଗୀକାର । ଯେଉଁମାନେ ଉକ୍ତ ବିଷୟରୁ ମନକୁ ହଟେଇ ଊର୍ଦ୍ଧମୁଖୀ ହୋଇ ପାରନ୍ତ,ି ସେମାନେ ସୁନ୍ଦରକୁ ଅବଲୋକନ କରି ପାରନ୍ତି । ସେମାନେ ସଂପର୍କ ଗଢିବା ପାଇଁ ଯୋଗ୍ୟ ହେ।।ଇ ପାରନ୍ତି । ସେମାନେ ସାମର୍ଥ୍ୟ ହୋଇ ପାରନ୍ତି ସ୍ନେହ ପାଇବାର ।
ଏକଥା ନୂଆକଥା ନୁହେଁ ଯେ – ପ୍ରାପ୍ତିରେ ବି’ ଦୁଃଖଥାଏ ଏବଂ ଅପ୍ରାପ୍ତିରେ ବି ’ ଦୁଃଖଥାଏ ଭରପୂର ! ବରଂ ବେଳେବେଳେ ପାଇବାର ଆନନ୍ଦଠାରୁ ନପାଇବାର ଆନନ୍ଦ ନିଆରା ।ଏଇ ଅନୁଭୂତି ମଣିଷକୁ ଈଶ୍ୱରାଭିମୁଖୀ କରାଏ । ସୃଜନସିକ୍ତ କରେ । କରେ ବ’ି କବି , ବୀର ଏବଂ ଦାର୍ଶନିକ । ତେଣୁ ପୃଥିବୀର ପ୍ରଥମ ସ୍ଥିତିବାଦୀ ଦାର୍ଶନିକ ସୋରେନ କିର୍କେଗାର୍ଡ ପାଇ ମଧ୍ୟ ହରେଇ ଦେଇ ଅଜସ୍ର ଦୁଃଖକୁ ବରଣ କରି ନେଇଥିଲେ । ପ୍ରାପ୍ତି ନୁହେଁ ,ପ୍ରାପ୍ତିର ପ୍ରୟାସରେ ପ୍ରେମଥାଏ । । ଯେ କୋଣସି ଜିନିଷର ମହତ୍ୱ ପାଇବା ପୂର୍ବରୁ ଏବଂ ପରେ ଜଣେ ଉପଲବ୍ଧି କରିପାରେ ।
କେହି ଜଣେ ଦାର୍ଶନିକଙ୍କ ମତରେ ଜଣେ ପୁରୁଷ ଏପୃଥିବୀର ସବୁ ନାରୀଙ୍କ ଗହଣରେ ବେଶ ଖୁସିରେ ରହିପାରିବ ,ସେ ଖାଲି ସେମାନଙ୍କୁ ଭଲ ନପାଇଲେ ହେଲା ! ତେଣୁ ଚତୁର ପ୍ରେମିକ ପ୍ରାପ୍ତି ଲାଗି ଗୋଡାଏ ନାହିଁ , ସେ ପାଇବା ଲାଗି ପ୍ରତୀକ୍ଷା କରେ ନାହିଁ । ସେ ଖାଲି ଝୁରି ହେଉଥାଏା ଭାଳି ହେଉଥାଏ । ଏ ସଂପର୍କକୁ ନେଇ ମଣିଷ ଓ ପଶୁ ଭିତରେ ଏଇତ ତଫାତ ! ମଣିଷ ଅପେକ୍ଷା ପଶୁର ପ୍ରଜନନ କ୍ଷମତା ଅଧିକ ଥିବା ସତ୍ୱେ ପଶୁ ମଣିଷ ଭଳିଝୁରି ହେଇଜାଣେ ନାହିଁ । ସ୍ୱପ୍ନ ଦେଖିବା ଶିଖି ପାରେ ନାହିଁ ।
ଆଧୁନିକ ମଣିଷ ଏତେ ବ୍ୟସ୍ତ ,ଏବଂ ବିବ୍ରତ ଯେ ସୌନ୍ଦ୍ର୍ୟ୍ୟକୁ ସର୍ନ୍ଦଶନ କରିବା ପାଇଁ ତା’ ପାଖରେ ଧୈର୍ୟ୍ୟ ,ମନ ଏବଂ ସମୟ ନାହିଁ । ଆଧୁନିକ ମଣିଷ ବିଜ୍ଞାନ ଏବଂ ପ୍ରଯୁକ୍ତି ବିଦ୍ୟା ନାଆଁରେ ପଙ୍ଗୁ ଓ ଅର୍ଥବ ପାଲଟି ଯାଇଛି ।
ମଣିଷ ଏଠି ଅନ୍ୟର ଦୋଷ ଦେଖି ପାରେ । ଅନ୍ୟର ହସ ଦେଖିପାରେ ନାହିଁ । ତେଣୁ ମଣିଷ ନିଜର ଦୁଃଖରେ ସେତେ ଦୁଃଖୀ ହୋଇ ପାରେ ନାହିଁ , । ଅନ୍ୟର ସୁଖ ଦେଖିଲେ ଯେତେ ଦୁଃଖୀ ହେଇଯାଏ ।
ଜଣେ ମହାନ ଲେଖକ ଭର୍ତୃହରିଙ୍କ ଭାବନାନୁସାରେ ଜଙ୍ଗଲର ଶୋଭା ସର୍ନ୍ଦଶନ କରିବା ଏବଂ ଉଚ୍ଚସ୍ତନା ନାରୀର ପ୍ରଣୟ ପାଇବା ଶେଷ୍ଠ ପୁରୁଷାର୍ଥ ! ଏଠି କିନ୍ତୁ ଦେହର କଥା ନାହିଁ । ଅଛି କେବଳ ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟ ପାଇଁ ଅବଲୋକନ । ଜଣେ ନାରୀ ହୋଇଥାଉ କି ପୁରୁଷ ଗୋଟେ ମନୋରମ ଜିନିଷକୁ କିଏ ପାଇବା ଲାଗି ଅଭିଳାଷୀ ହୁଏ ? ଯା’ର ଅନ୍ତର ପ୍ରେମ ଓ ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟରେ ପରିପୂର୍ଣ । ଯା’ର ଅନ୍ତର ଅନ୍ଧାର ସଦୃଶ କାଳିମାମୟସେ କେବେ ଜହ୍ନରାତିର ଅପରୂପ ସୁଷମାକୁ ଅବଲୋକନ କରିପାରେ ନାହିଁ । ଜଣେ ଅହଂକାରୀ ଏବଂ ପରଶ୍ରୀକାତର ମଣିଷ ଶୋଭାକୁ ,ସୁନ୍ଦରତାକୁ ଅନୁଭବ କରିଜାଣେ ନାହିଁ ।
ନାରୀ ସହ ସଂପର୍କ ରଖିଥିବା ସବୁ ଲୋକଙ୍କୁ ପ୍ରେମିକ କୁହାଯାଏ ନାହିଁ । କାହାକୁ ପ୍ରବଂଚକ, କାହାକୁ କାମୁକ ,କାହାକୁ ହିଂସ୍ର , କାହାକୁ ପ୍ରେମିକ ,ଏବଂ କାହାକୁ ସ୍ୱାମୀ କୁହାଯାଏ କାହିଁକି ? ତାର ମୁଖ୍ୟ କାରଣ ହେଲା -ପାଇ ନଜାଣିବାର ପ୍ରକ୍ରିୟା । ଦେଖିବାର ଦୋଷ ବା ଭାବନାରେ ବିଭ୍ରାନ୍ତି । ନାରୀକୁ ଯେଉଁ ପରୁଷ ପ୍ରତ୍ୟୟ ଦେଇପାରେ ସେ ନାରୀ ପାଇଁ ଭରସା ଯୋଗ୍ୟ ହୋଇପାରେ । ସେ ପ୍ରେମ ଏବଂ ଭଲପାଇବା ଲାଗି ଯୋଗ୍ୟ ବନିପାରେ । ଜଣେ ପରୁଷ ନାରୀକୁ ନିଛାଟିଆଜାଗାରେ ପାଇଛି ଭାବିତାକୁ ଯଦି ପ୍ରାପ୍ତ କରିବା ଲାଗି ବଳାକ୍ତାର କରିବ ସେ ପ୍ରକାର ପୁରୁଷ ନାରୀର ପ୍ରେମ ଏବଂ ସ୍ନେହ କିଛିହେଲେ ଲାଭ କରିପାରିବ ନାହିଁ । ସୁତରାଂ ପ୍ରେମିକ ବର୍ଷବର୍ଷ ଧରି ନୀରବ ରହେ ,ପ୍ରେମିକାର ବିରୁଦ୍ଧାଚରଣ କରେ ନାହିଁ ।
ଗୋଟେ କୁଆଁରୀ ଯୁବତୀ ହୋଇଥାଉ କି ହୋଇଥାଉ ବିବାହିତା ଦୂରରୁ ନାରୀ ଭାରୀ ସୁନ୍ଦର ଲାଗେ । ଏକଥା ନାରୀ ବି’ ସ୍ୱୀକାର କରେ । ପ୍ରାପ୍ତିରେ ତାର ମଜା ମଉଳିଯାଏ । ତେଣୁ ଜଣେ ଅନୁଭବୀ କହିଛନ୍ତି –“ଦେଲେ ଧରା କଥାସରେ ମଜାଥାଏ ଦୂରେଦୂରେ । ”
ଏପୃଥିବୀର ସବୁ ନାରୀ ସୁନ୍ଦର ,ସେ ଖାଲି ନିଜର ସ୍ତ୍ରୀ ହୋଇ ନଥିଲେ ହେଲା ।ଏକଥା ବି ଜଣେ ସୂକ୍ଷ୍ମ ଅନୁଭବୀ ଚିନ୍ତା ନାୟକ କହିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ନାରୀର ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟକୁ ମନଇଛା ଉପଭୋଗ କରାଯାଉ ,କିନ୍ତୁ ତାର ସ୍ୱାଭିମାନ ଏବଂ ସତୀତ୍ୱପାଇଁ ବିପଦ ସୃଷ୍ଟି କରାନଯାଉ ।
ଯିଏ ସତରେ ପ୍ରେମିକ ସେ ନାରୀକୁ ବଦନାମ କରିଛାଡିଦିଏ ନାହିଁ । ଏହା କଦାପି ପ୍ରେମିକତା ନୁହେଁ କି ନୁହେଁ ବି’ ପୁରୁଷାର୍ଥ । ଯିଏ ବଗିଚାରେ ବିଚରଣ କରିନାହିଁ ସେ କେମିତି ଫୁଲର ମହତ୍ୱକୁ ବୁଝି ପାରିବ ? ତେଣୁ ପ୍ରେମିକ ପ୍ରତିଶୃତି ଦିଏ ନାହିଁ । ପ୍ରତିଶୃତି ସେମାନେ ହିଁ ଦିଅନ୍ତି ଯେଉଁମାନେ ତାହା ପାଳନ କରିବାର ମାନସିକତାରେ ନଥାନ୍ତି ।
ସବୁ ଯୁଗରେ କବି ଓ ପ୍ରେମିକମାନେ ସୁନ୍ଦରକୁ ଦେଖି ପାରନ୍ତି । । ଅନ୍ୟଥା ଏବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡର ଧୂର୍ତ ଓ ମୂଢମାନେ ସେଥିପାଇଁ ଈଶ୍ୱରଙ୍କ ଅସ୍ତିତ୍ୱକୁ ଉପଲବ୍ଧି କରି ପାରନ୍ତି ନାହିଁ ।
ଉପେନ୍ଦ୍ର ଭଂଜକ କେବଳ ଏକ ରୂପସୀ ନବୀନା ତରୁଣୀକୁ ଦେଖି ନାହାଁନ୍ତି , ପୃଥିବୀର ଭରପୂର ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟକୁ ଆଖି ପୂରେଇ ଦେଖିବା ଲାଗି ଅନ୍ୟମାନଙ୍କୁ ପ୍ରାର୍ଥନା କରିଛନ୍ତି । ଡେଙ୍ଗା ଜୋତାମାଡି ହାତରେ ଭ୍ୟାନିଟି ବେଗ ଧରି ଅଫିସ ଯାଉଥିବା ନାରୀର ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟକୁ କ୍ୱଚିତ ବର୍ଣନା କରାଯାଏ ବା କରାଯାଏ ନାହିଁ । ବର୍ଣନା କରାଯାଏ କେବଳ ତାର ବ୍ୟସ୍ତତାକୁ । କିନ୍ତୁ କାଖରେ କଳସୀ ନେଇ ପୋଖରୀରୁ ତାର ବସାକୁ ପ୍ରତ୍ୟାବର୍ତନ କରୁଥିବା ସଦ୍ୟସ୍ନାତା ନାରୀକୁ ଆକଣ୍ଠ ବର୍ଣନା କରାଯାଏ । ତାର ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟକୁ ,ତାର ମାଧୁର୍ୟ୍ୟକୁ । ତାର ବ୍ୟସ୍ତତାକୁ ନୁହେଁ କି ତାର ଗାରିମାକୁ ନୁହେଁ । ବର୍ଣନା କରାଯାଏ ତାର ଲାବଣ୍ୟକୁ ,ତାର ଅକପଟ ସରଳ ଅନ୍ତରକୁ । ଏହି ପାର୍ଥକ୍ୟ ପ୍ରେମିକ କବିମାନେ ଦେଖି ପାରନ୍ତି , ଯେଉଁମାନେ ହିସାବ ନିକାଶର ବହୁ ଊଧ୍ୱର୍ରେ ।
ଜଣେ ସ୍ୱାମୀ ଯେପରି ତା’ ପତ୍ନୀର ଅନୁପସ୍ଥିତିରେ ତାକୁ ଭାବି ହେବାଟାକୁ ତପସ୍ୟା ବୋଲି ସ୍ୱୀକାର କରାଯାଇଛି ,ସ୍ୱାମୀ ପତ୍ନୀ ସହ ଅଶ୍ଳୀଳ କଥାହେବାର ପ୍ରସଙ୍ଗକୁ ମନ୍ତ୍ର ଉଚ୍ଚାରଣ ଭଳି ପବିତ୍ର ବୋଲି ଜଣେ ଦାର୍ଶନିକ ସ୍ୱୀକାର କରିଛନ୍ତି । ପ୍ରେମିକମାନେ ସ୍ୱାମୀ ହୋଇ ପାରନ୍ତି ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ସ୍ୱାମୀମାନେ ଯଦି ପ୍ରେମିକ ସାଜି ପାରନ୍ତି ସେଠି “ଚନ୍ଦ୍ରବଦନୀ ଗଳାମାଳା” ପାଲଟି ଯାଏ । ସେଥିପାଇଁ କୁହାଯାଏ ଦାଂପତ୍ୟ ଜୀବନକୁ ସଫଳ କରିବା ପାଇଁ ବାରମ୍ବାର ପ୍ରେମରେ ପଡିବା ଜରୁରୀ ।
କୌଣସି ରୂପସୀ ନାରୀକୁ ଦେଖିଲେ ବେଳେବେଳେ ଏମିତି ଲାଗେ ଯଦି ଭଗବାନ ନାରୀକୁ ସୃଷ୍ଟି କରି ନଥାନ୍ତେ ଏ ବ୍ରହ୍ମାଣ୍ଡ ଅପୂର୍ଣ ହୋଇ ରହିଯାଇଥାନ୍ତା । ତେଣୁ ନାରୀକୁ ସମ୍ମାନକରିବା ,ତାର ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟକୁ ଉପଭୋଗ କରିବା ଏବଂ ତା’ର ଭଲପାଇବାକୁ ଅନୁଭବ କରିବା ଜଣେ ପ୍ରେମିକ ଅନ୍ତରର ପରିଚୟ । ଏହି ମାନସିକତା ଯେଉଁ ମାନଙ୍କର ଥାଏ ସେମାନେ ସତରେ ସୌନ୍ଦର୍ୟ୍ୟର ଉପାସକ । ନାରୀର ରୂପକୁ ନୀରବରେ ଅବଲୋକନ କରୁଥିବା ଜଣେ ତପସ୍ୱୀ !!
ମାଆର ହୃଦୟକୁ ଯେମିତି ଭଗବାନ ଏକ ଭିନ୍ନ ଉପାଦାନରେ ଗଢିଛନ୍ତି ଏ ପୃଥିବୀର ସବୁ ଲାବଣ୍ୟବତୀଙ୍କ ଦେହକୁ ଈଶ୍ୱର ସେଭଳି ଏକ ଭିନ୍ନ ଉପାଦାନରେ ନିର୍ମାଣ କରିଛନ୍ତି । ତେଣୁ ନାରୀବିନା ପୁରୁଷ ସଂପୂର୍ଣ ଶୂନ୍ୟ ଏବ ଅସହାୟ ।
(ଏହା ଲେଖକଙ୍କ ନିଜସ୍ୱ ମତ ଅଟେ )
